We hebben allemaal verwachtingen.
Grote, kleine, belangrijke, minder belangrijke, bewuste, onbewuste…

Vaak denken we dat andere allemaal verwachtingen hebben.
En dan vooral van ons natuurlijk.
Wat dan, niet naar verwachting, vaak helemaal niet waar blijkt te zijn.

We scheppen allemaal verwachtingen.
Zo heb ik na een week lang elke dag een blog te posten jullie verwachtingen van het aantal blogpost zeer waarschijnlijk doen veranderen ten opzichte van daarvoor. En om jullie de hoop niet te ontnemen dan maar een blogje over die verwachtingen. En over alle andere verwachtingen in ‘t leven. Gejat van iemand die ik erg waardeer.

Vandaag is zo’n dag van uiterlijke schijn. Zo’n dag waarop de zon schijnt, maar je als je buiten komt verrast wordt door de kou. Zo’n dag waarop je van buiten lacht, maar het van binnen koud is.
Op zo’n dag zit ik de blogs te lezen over het leven van iemand die ik bewonder.

Het doet me beseffen dat wij ons leven laten bestaan uit verwachtingen, met als gevolg teleurstellingen, grote teleurstellingen, kleine teleurstellingen.
En door die teleurstellingen verliezen we beetje bij beetje hoop, die we dan proberen aan te vullen door nieuwe verwachtingen. Of, succes gegarandeerd, we vullen het aan met de liefde en inspiratie die we krijgen van mensen om ons heen.

Mijn inspiratie voor deze week is het beeld wat er van mij bestaat als werkzoekende: lui. Ik noem het zelf ambitieus, perfectionistisch. Ik ben niet op zoek naar extra werk om aan het einde van de maand een leuk gevulde bankrekening te hebben, maar om verder te komen in het leven, om nieuwe dingen te ontdekken en om te leren. Ik besef dat ik gezegend ben met een aantal liefdevolle mensen om mij heen, die mij die mogelijkheid geven. En dat mensen dat lui noemen doet pijn, maar het drukt me ook weer met mijn neus op de feiten: het leven loopt niet zoals wij verwachten. Mijn leven loopt niet zoals anderen het verwachten.

Ik ga mijn leven niet aanpassen naar de verwachtingen van anderen, de verwachtingen die ik denk dat anderen van mij hebben of de verwachtingen die ik zelf heb.

Zoals iemand ooit tegen mij zei: ‘’accepteren of veranderen’’.
Ik accepteer mijn leven dat ik leef en verander het waar nodig, met vallen en opstaan.

En die laatste twee alinea’s neem ik maar direct over. Dus: geen verwachtingen. We zien wel wanneer er een nieuwe blog komt 🙂
Ik accepteer dat ik soms drie ideeën op een dag heb, maar geen tijd. Soms niets te melden en te veel tijd en soms van allebei niets of van allebei veel.
Mocht dat laatste voorkomen dan kun je weer een of meerdere blogs lezen. Maar misschien verwacht ik dan wel weer te veel: namelijk dat jullie ze lezen. Of sterker nog: zitten te wachten tot er weer wat te lezen valt.

Misschien is het toch iets lastiger dan gedacht om niet te leven naar je eigen of andermans verwachtingen. En moeten we maar niet verwachten dat we dat kunnen.

Dat accepteer ik dan maar, bij dezen.