Soms schaam ik me bijna. Voel ik me materialistisch. Decadent. Inhalig misschien.

Ik lees zo af en toe de blogs van wat ‘oude bekenden’ uit onze studententijd in Nijmegen. (Als iemand dat zei: uit mijn studententijd. Dacht ik altijd, jij bent oud! Want dan moet dat tijdperk voorbij zijn. Maar nu zijn we daar zelf dus ook echt wel voorbij. Helemaal nu we Nijmegen zelf ook verlaten hebben…)

Een van die blogs is van een stel dat in de rimboe in Indonesie enorm goede dingen doen. Kort geleden zijn ze een aantal maanden in Nederland geweest voor de geboorte van hun derde kindje. Nu zijn ze weer terug gegaan. Daarvoor moeten ze eerst een lange vliegreis maken en daarna nog eens 15 uur (!!!) in de auto rijden op weg naar hun thuis. En dat is dan 15 uur in een auto, in de hitte, met 3 kinderen, niet wetend of je auto het houdt, geen wegenwacht (sterker nog, een sjofele garage in een armoedig dorpje helpt hen verder), geen geasfalteerde wegen, maar grote kuilen in de zanderige weg…
En ik geloof er ook niets van dat zij hun spullen hebben laten verschepen toen zij er zo’n 2 jaar geleden heen verhuisden. Nee, waarschijnlijk was het flink uitzoeken wat er in de koffer paste.

Of dan het andere stel. Wat een netjes burgelijk leven leeft in een stad in Nederland (tenmisnte dat vermoed ik uit wat ik van hen denk te weten). Zij verwachten over korte tijd hun derde kindje. En hebben nu (zo’n 2 maand voor de bevalling) hun 3 kamerappartement te koop gezet. Inderdaad, een flatje met 2 slaapkamers! Al die tijd sliepen de twee koters dus al heel gebroederlijk/zusterlijk naast elkaar. En dat zijn dan geen slaapkamers in Waterstraatformaat, laat staan in Amerikaansformaat…

Of wat dacht je van de hardwerkende zwangere vrouwen en moeders die er ook nog een studie naast doen… En dat lang niet altijd uit eigen belang.

Laatst hadden we het er over hoe het zo’n 25 jaar geleden was om naar Amerika te verhuizen. Peters ouders hebben dat gedaan met 3 kids en ook zijn oom en tante (die nu in Houston wonen). Toen de tijd was het niet even naar Nederland mailen, skypen of bellen. Smsen was er 0ok niet bij. En een blog bijhouden? Niemand zou hebben gesnapt waar je het over had. Nee, deze oom en tante belden 1x per maand naar Nederland, met een kookwekker naast de telefoon zodat het niet te lang werd en het betaalbaar bleef.

Ja, hier zit ik dan. In mijn mega huis, met mijn eigen spullen. Elke middag in de tuin genietend van het heerlijke weer. Met een bijna altijd vrolijke Boaz (die nu heerlijk zit te spelen met speelgoed wat hij gister van de buren heeft gekregen, stond bij hun in de garage te vergaan). Jullie op de hoogte te houden van ons wel en wee. Net gemaild met een vriendin, gebeld met ouders en geskypt met zus. En we bellen tegenwoordig zelfs van mobiel naar mobiel… Oke, niet dagelijks, maar als het nodig is kunnen we alle familie en vrienden binnen no time bereiken! Ja, wat zijn we ontzettend gezegend. Wat hebben we veel.
Materieel gezien in ieder geval.

Want wat is nu echt veel als je al in geen tijden thee hebt kunnen leuten met je beste vrienden, niet naar je ouders toe kunt als ze verdriet hebben*, als je hier misschien nog niet de contacten hebt opgebouwd die je soms nodig hebt in het leven, als je nog niet mensen om je heen hebt gevonden -binnen of buiten een gemeente- die samen met je God willen zoeken en vinden.

Dan is het veel als je elke dag mag genieten van gezondheid van ons allemaal (nieuwe baby inclusief), van de liefde voor elkaar. Dan zijn we dankbaar voor het meeleven met onze dierbare vrienden en familie wat we op afstand proberen te doen. Dan voelt het als enorm veel als je de brievenbus opent en een gele envelop vind met een mooie brief, als Peter tussen de middag thuis kan komen uit zijn werk om voor ons pannenkoeken te bakken of met zijn moeder te bellen, als je je mailbox opent en update mailtjes vindt van verschillende mensen, als je zomaar een smsje krijgt over niets of over alles.

Dan is het zo ontzettend veel als we hier aan de keukentafel zitten. Kijkend hoe Boaz heerlijk aan het spelen is en af en toe komt voor een knuffel of wat aandacht. En dan kijken we om ons heen en dan weten we: ja, we zijn gezegend! En daar is niets materialistisch, decandents of inhaligs aan. Maar dat is Gods manier om te zeggen: Zie je het wel? Ik ben er!

En dat is heel erg veel!

* Peters opa, de opgewekte Groniger met een ijzersterk lichaam, is deze week overleden. Na jaren de dokters versteld te hebben doen staan heeft hij afgelopen weekend besloten dat het genoeg geweest is. Zijn lichaam heeft het nu opgegeven en hij is naar de Heer in de hemel en mag hopelijk oma, zijn vrouw weer zien die hij de afgelopen jaren heeft moeten missen.