Ik vind het hoog tijd worden. Ik ben het wel een beetje zat. Het voelt echt als wachten. We zijn wel klaar voor kindje2. En volgens de verloskundige mijn lichaam ook: na al ruim 1,5 week continu harde buiken (niet pijnlijke oefenweeen) zijn we al verder dan met Boaz na 1,5 dag echte weeen. Dus tja, hoog tijd.

Om toch iets anders te doen dan wachten heb ik vanmiddag Boaz z’n fotoalbum er maar eens bijgepakt. Ik liep een jaar achter met plakken, hij ging net staan, we waren nog niet zeker van ons visum, we reisden nog met trein en bus door Nederland…

Maar als ik dan zo zit te ‘klagen’ over dat het lang duurt. Als ik zie dat ik een jaar geleden ben gestopt met inplakken van foto’s (rond die tijd moest het huis altijd aan kan zijn i.v.m. kijkers). Als ik dan Boaz zie die niet alleen kan staan, maar ook rond rent en begint te kletsen. Tja, wat zijn dan een paar dagen of misschien nog een week. Wat is dan een jaar? Wat is eigenlijk tijd?
Gaat het alleen om dat ene moment, dat het andere opvolgt? Of is het meer een relatief en niet aanwijsbaar iets?

Dan ben ik blij dat er al wijze mensen over nagedacht hebben. En citeer ik graag uit Prediker -bijbel-:
God heeft alles wat er is de goede plaats in de tijd gegeven, en ook heeft hij de mens inzicht in de tijd gegeven. Toch kan de mens het werk van God niet van begin tot eind doorgronden. Ik heb vastgesteld dat voor de mens niets goeds is weggelegd, behalve vrolijk te zijn en van het leven te genieten.

En dat doen we dus maar. We houden een relaxte zaterdag. Staan ‘vroeg’ op om de Tour te kijken. We eten pannenkoeken omdat die lekkerder zijn dan boterhammen. En een paar uur later staan we op een uitkijkpunt in de buurt. Uitkijkend over ‘the lake’, de rivier die door Austin loopt. Boaz wijst als een echte jongen alles aan wat hij ziet. Een grote vent begint hij te worden. Die alle woorden die je zegt na zegt en hele blabla-verhalen houdt. (als je de camera erbij pakt is hij opeens veel stiller… Maar nog steeds wel ons kopieermachientje. Dus als je denkt: wat doet hij gek? Hij kopieert Marjolie ;))
We lachen om gekke uitspraken. Hier twee van Marjolie.
1) Over de appeltaart die we gebakken hebben: lelijke eendjes zijn soms heel aardig. Inderdaad. De taart was misschien niet mooiste, maar wel errug lekker!
2) Met al dat Wii-en gaat het regelmatig over gewicht. Mar tegen mij: ik vind dat je ook wel behoorlijk bent aangekomen sinds je hier woont… En bedankt!
En vanavond hangen we lekker op de bank en op bed. Blogs schrijven, thee drinken, spelletjes spelen, niks doen, tv kijkend.

En zo komen de TIJD prima door.

Foto’s van ons zaterdagje en zicht op de rivier onder tabblad foto’s in de map zaterdag 16 juli.