Zomaar weer wat dingen die me opvielen. Cultuurverschilletjes zeg maar.

Amerikanen zijn goed in dingen vieren. Je anniversary tuurlijk vier je dat. No way dat je dan andere afspraken hebt. Valentijnsdag. Hier geen overgecommercialiseerd iets, maar een dag die je met je geliefden viert. Dus niet alleen met je splinternieuwe vriendje, maar ook met je man die je al jaren kent, je kinderen en je ouders. En zo hebben we natuurlijk ook vaderdag en moederdag. In de kerken wordt hier ook aandacht aangegeven, op verschillende manieren. Een mooie manier vind ik dat de ouders opstaan en dat er dan gedankt en gebeden wordt voor de vaders dan wel moeders.
En ik moet zeggen. Ik vind het wel wat al die feestdagen vieren, stil staan bij dingen die het waard zijn om stil te staan. Dus dat stukje cultuur hebben we vast overgenomen. Oke, we zitten dan nog net niet met papa aan de ribs in het steakhouse dit weekend. Maar we hebben wel een prachtig cadeau voor hem… (Wat dan weer enorm Nederlands is, namelijk een poffertjespan die hijzelf uit Nederland heeft meegesmokkeld zonder dat hij het wist :))

Hier zie je Peter samen met Boaz de kaart bekijken die Boaz van de week gemaakt had voor Fathers day.

In Nederland kennen we de kleedjesverkoop op de vrijmarkt met Koninginnedag. Of het buurjongetje op het kleedje bij de supermarkt. Hier heb je garage-sales. Moet je van je troep af, ga je verkopen of heb je geld nodig (bijvoorbeeld om je medische behandeling te betalen) dan houdt je een garagesale. Gister was er eentje in onze wijk  en hebben we op een heel normale zaterdag Boaz verwent met een mega groot nieuw speelgoed. En he just loves it! Hij is helemaal overenthousiast en kan maar niet stoppen om er mee te spelen. Niet om te eten en niet om te slapen… Nu al benieuwd naar zijn eerste klushuis! En echt American way: het hele geval is van plastic. Houten speelgoed is hier een uitzondering.

Boaz bij zijn werkbank. (met op de achtergrond de prachtige bloemetjes gordijnen in de slaapkamer… ;))

Amerikanen staan bekend om hun vriendelijkheid. Veelal wordt gezegd dat het niet veel verder gaat dan vriendelijkheid en echt diepgaand contact vaak ver te zoeken is. Dat vind ik lastig te beoordelen, daarvoor zijn we hier echt te kort en graag geef ik iedereen hier nog de kans. (Al is het alleen maar omdat ik zelf niet zonder diepgaande contancten zou willen leven.)
Een van de dingen waar die vriendelijkheid zich in uit is het aanbod dat ik van de week kreeg van iemand die ik niet eens heel goed ken: Mocht je na de geboorte maaltijden nodig hebben bel even, dan regel ik een rooster dat je voor twee weken eten krijgt… Wow!
Of van de week. Een niet zo’n nette move van mij bij het autorijden. Ik zit te wachten op de toeter of een minder vriendelijk handgebaar van de bestuurder naast me. Maar natuurlijk… tevergeefs wachten! Het zijn Amerikanen. Die worden niet boos of geirriteerd om zoiets. Die zeggen liever zelf sorry. Of groeten je vriendelijk en wensen je een goede dag.

Van de week ging ik samen met Boaz op kraamvisite bij Sam en Rik. Zij hebben vorige week een dochter gekregen: Luisa. Wat een prachtig klein meisje. Kraamvisite is alleen niet heel gebruikelijk hier. Sam heeft van vrienden en kennissen al meerdere babyshowers meegemaakt, maar zo zei ze, ze is nog nooit na de geboorte op bezoek gegaan om de baby te bekijken. En aangezien hier geen kraamverzorgster is en Sam zich erg goed voelde stond ze zelf de beschuit met muisjes (had ik gegeven op haar babayshower) voor me te smeren.

Ook erg Amerikaans zijn de hugs. Begroet je elkaar in Nederland met drie kussen, hier krijg je een knuffel. Soms wordt ik er nog door verrast, omdat ik het niet altijd verwacht (van bepaalde collega’s van Peter bijvoorbeeld). Maar meestal is het een manier van zeggen dat mensen je aanwezigheid waarderen. En dat is natuurlijk altijd prettig. Zo kreeg ik gister ‘spontaan’ een hug van het buurmeisje toen ze na een middagje oppassen weer richting huis ging. Fijn dat ze het hier naar haar zin heeft!

Kun je het je voorstellen. Je bent 16 en rijdt in je eigen auto. Maar bent het land nog nooit uitgeweest? Daar moet je wel Amerikaan voor zijn. (Sowieso om zo vroeg auto te mogen rijden.) Voor Nederlanders is het redelijk normaal om af en toe het land uit te gaan. Ik bedoel, vanaf ons huis in Nijmegen was het uiteindelijk maar zeven kilometer naar Duitsland… Maar hier is dat natuurlijk wel anders. Je kunt de grens met Mexico over, maar of je het er dan levend vanaf brengt is zeer de vraag. En alle andere mogelijkheden om het land uit te gaan is Canada (vanaf Texas zo’n 30 uur rijden) of vliegend de oceaan over.
De overbuurman is een Fransman en getrouwd met een Amerikaan. Elk jaar gaan ze zeker twee keer op bezoek bij opa en oma in Frankrijk. Zo ook deze zomer. De vriend van het buurmeisje mag voor het eerst mee. Het zal voor hem ook de eerste keer zijn dat hij buiten zijn eigen land (en misschien zelfs wel buiten zijn eigen staat…) komt. Voor Amerikanen helemaal niet raar.

Heb je zomervakantie als tiener. Dan ga je werken. Toch? Geld verdienen voor je stereo, je vakantie met vrienden of je rijbewijs. Ook dat is hier een uitzondering en niet heel gebruikelijk. Ik hoorde zelfs een keer moeders vragen aan een financieel deskundige of het geoorloofd was om je kids die op college zitten te laten werken… Kun je je dat voorstellen? Ben je rond de 17 en heb je nog nooit een baantje gehad. Maar vaak al wel een eigen auto… Papa en mama betalen wel (ja, ook voor die tv op je kamer, je Ipod, je nieuwe telefoon enz.).
Er wordt hier over het algemeen anders naar geld gekeken en met geld omgegaan dan in Nederland. Dus daarin past dit natuurlijk ook en is dit niet iets wat op zichzelf staat. Het is zou misschien dan ook netter van me zijn om het helemaal in het Amerikaanse beeld te plaatsen, waardoor bepaalde keuzes veel begrijpelijker worden. Maar nog niet altijd heb ik dat hele beeld.

Ach en ook op het vlak van zwanger zijn en bevallen zijn er grote verschillen. Maar daar zal ik niet te veel over uitwijden nu. Behalve dan dit: grote voorstanders van natuurlijk (zonder keizersnee) bevallen kijken vol bewondering naar een land als Nederland waar dat heel gebruikelijk is en je zelfs thuis mag bevallen! Gister waren we bij een birthingclass en de ‘juffrouw’ was dan ook wel beetje verwonderd dat we hier ons kindje gingen krijgen in plaats van in het beste land te wereld om je kind te baren… Nederland. Ze was dan ook beetje geschokt toen ik vertelde dat (een deel van) Nederland met verlangen kijkt naar het gemak waarmee hier een ruggeprik wordt gezet en dat zelfs in het walhalla van thuisbevalling getwijfeld wordt of een ziekenhuis bevalling niet verplicht moet worden.

Niet perse Amerikaans. Maar als ik dan toch aan het bloggen ben:

Nadat ik de brandweer op bezoek had gehad lagen er binnen een uur twee folders van reconstructors die goed zijn in reperaties na brandschade… Hoe krijg je je klanten? Gewoon mee luisteren met de hulpdiensten en je weet op welke adressen je moet zijn. Gelukkig hadden wij ze niet nodig!

Het is hier inmiddels al lekker opgewarmd. Deze week ligt dagelijks de temperatuur al rond (of zelfs boven) de 38C. Dus we zijn maar bar weinig buiten. Dat doen we in het najaar wel weer.

Verder gaat het hier allemaal lekker z’n gangetje.
Boaz begint nu lekker een beetje een bolle kop te krijgen en groeit lekker. Hij kan echt genieten van lekker spelen. En ‘praat’ steeds meer. Het zijn voornamelijk klanken en geluiden, maar daarmee zegt hij wel echt dingen. De auto is bijvoorbeeld een soort van ‘toettoet’ en de eten ‘mmm’. Hij kan ook steeds meer duidelijk maken dat hij dingen begrijpt of herkent. Als we bij de overburen het pad op lopen zegt hij al ‘woefwoef’ (inderdaad, daar wordt je altijd eerst begroeit door blaffende honden als je aanbelt).
Peter is druk met z’n aandacht verdelen tussen werk en gezin. Volgens mij een zware taak, maar gaat hem goed af. En gelukkig is het werk dichtbij. Zo was hij donderdag na het ‘brandweer incident’ ook met een paar minuten thuis en is hij een tijdje thuis gebleven om ‘s middags weer verder te werken.
Ik probeer nu vooral te genieten van de relatieve rust die er nu nog is. Voor de drukke zomer aan. En alles klaar te maken voor de komst van ons kindje, nog 5 weken te gaan. A.s. donderdag gaan we met z’n 3en aan de slag om nog wat inkopen te doen en wat dingen voor het kindje te regelen. Het begint nu wel zwaarder te worden, maar aangezien Boaz ‘s middags nog lekker lang slaapt heb ik ook overdag voldoende tijd om even te rusten. Het echte aftellen is begonnen.

Als je Boaz vraagt “waar is mama’s buik” begint hij driftig op z’n eigen buik te wijzen. Ja, die kan ook behoorlijk dik zijn… 🙂 En verder lekker gek doen met mama!

Nou, dat was geloof ik wel weer voldoende vanaf hier. Nu zijn jullie weer aan zet 🙂