Opa en Oma zijn boven druk bezig met de koffers pakken. Als Boaz dat ziet begint hij te zwaaien. Als later de koffers naar beneden zijn getild en naast de voordeur staan te wachten op het moment van vertrek begint Boaz nog driftiger te zwaaien.
Als er dan eerst koffie wordt gezet en nog wat wordt gedronken snapt hij er niets meer van en wordt een beetje boos. Trekt mij uit m’n stoel richting de voordeur. Het is nu geen tijd om rustig te zitten drinken. Het is tijd om te gaan. Bye!

—————————————————————————————

Het uit Nederland overgewaaide virus bevatte onder andere de mogelijkheid tot ontstoken ogen. Op de ochtend dat Boaz hier de eerste tekenen van had zijn we naar de dokter gegaan en hebben we antibiotica-oogdruppels gekregen. We hadden gezien wat het bij anderen deed, dan liever antibiotica! En het hielp erg goed. Zo goed dat -laks als we zijn- de kuur niet eens werd afgemaakt. Na een kleine week ging Peter ook mee doen met het hele ziek zijn en ontstoken ogen. En aangezien de eerste tekenen bij Boaz ook weer zichtbaar waren druppelen we nu 3x per dag 2 paar ogen. Bij Boaz is dit een heel gevecht (logisch!). We hoopten dat het hielp als we hem lieten zien dat papa ook druppels in de ogen kreeg. Niet echt… Totdat: we het omdraaiden. Eerst papa en dan Boaz. Peter gaat op de bank liggen, krijgt druppel in z’n ene oog, knijpt em even dicht en knippert dan. En keert het andere oog toe. Dan is Boaz aan de beurt. “Boaz, nu krijg jij druppels, ga maar liggen.” En meneer gaat rustig op de bank liggen. Precies zoals Peter deed. “Oke, eerst je ene oog.” De ogen worden even dichtgeknepen, maar dan toch geopend. De druppel gaat erin, even dichtknijpen en dan knipperen. Bij het tweede oog lijkt het of hij even overweegt weer te gaan schoppen en slaan. Maar al gauw besluit hij dat het niet nodig is. En zonder ook maar een gil of een traan heeft ook Boaz zijn druppels vandaag gehad. De held!