Ik herinner me de dag dat Zarah geboren was. Boaz kwam met Peter en Marjolie naar het ziekenhuis. Het leek een eeuwigheid geleden dat ik hem gezien had (wat in werkelijkheid nog geen 24 uur was). Hij klom bij mij op schoot en men… Wat was die jongen opeens groot geworden! Moest je die voeten zien! En dat lijfje voelen! Wat stevig en lang!
Zeer waarschijnlijk had het meer met mijn perspectief te maken (net de hele dag met een baby van 4,5 kilo en 56cm gezeten).  Maar toch. Opeens was daar het besef: Boaz wordt groot.

En dat bewijst hij nu ook keer op keer.
Zo gaat hij op playdates, zonder mij.
Hij helpt de vaatwasser uitruimen en de was doen.
Hij begrijpt steeds meer en kan ook duidelijk aangeven wat hij wil. Soms door woorden, meestal door gebaren en gedrag.
Hij kan, als een echte grote broer, heel stil bij Zarah kijken als ze slaapt.
En… hij gaat naar school!

Maar gelukkig voor ons is dit groot zijn nog wel in de mini-versie.
Want in de overdrukke speeltuin grijpt hij toch nog wel telkens naar papa’s hand om zichzelf niet te verliezen in de drukte.
Vindt hij het aan tafel toch maar al te fijn als we hem helpen met de stukjes brood aan zijn vork te prikken.
Is je haar uitspoelen in bad of onder de douche toch nog wel eng.
Heet de school stiekem mothers-day-out of nursery. En is het voor twee ochtenden in de week, zodat hij de rest nog lekker fijn thuis is.

Gelukkig maar. Kunnen wij nog even extra lang genieten van ons kleine monstertje. Onze kleine jongen. Die oke, vooruit, een klein beetje groot wordt.

Foto’s van dit monstertje en zijn zus: september 2011