Ik weet niet hoe het met jou zit. Maar als ik aan Miami denk, denk ik aan zon, zee, strand. Niet direct mijn ideale vakantiebestemming, maar volgens mij niet beroerd om er een weekendje door te brengen.

Peter zat afgelopen weekend in Miami. Niet dat hij veel gezien heeft van dat zon, zee, strand. Hij heeft het zo ongeveer gehouden bij het bekijken van zijn hotel (wat dan wel weer aan het strand stond, zodat hij nu in ieder geval weet dat in het weekend het zeker 20 rijen dik ligt aan het strand). Peter was er namelijk voor een conferentie. Eentje waar hij dit keer niets hoefde behalve zitten luisteren en leren van andere mensen. Wat aardig lukte, want zaterdag waren zeker 5 van de 7 lezingen interessant voor hem. In een werd zelf weer zijn naam genoemd… Geloof dat hij wel goed werkt doet in die scene, wat denk jij?
Verder heeft ook vooral genoten van het weg zijn en met andere beveiligingsmensen praten en biertjes drinken. “Beste conferentie waar ik tot nu toe geweest ben.”

Vandaag is Peter weer terug gekomen. Gelukkig. Wel zo gezellig. Boaz is best lief, maar uiteindelijk vinden we het allebei maar saai met z’n tweetjes thuis. Zaterdagmiddag toen ik hem uit bed haalde was hij erg verdrietig. Ik weet niet waarom. Omdat ik hem niet kon troosten ging hij op zoek naar papa. Hij loopt naar onze slaapkamer en badkamer. En als hij Peter daar niet vindt gaat hij met z’n schouders omhoog en zijn armpjes vragend in de lucht staan, alsof hij zegt: ‘Waar is papa nou?’. Als ik hem dan vertel dat papa er niet is omdat hij weg is voor het werk is het daarna gelukkig ook weer goed en gaan we lekker spelen.

Boaz kan overigens zonder woorden heel goed duidelijk maken wat hij wil. Zo waren we gister even bij Jon en Katie. Na een tijdje vond Boaz het wel genoeg (of wilde hij naar bed). Hij pakte mijn hand, begon te zwaaien en trok me mee naar de voordeur. Duidelijke taal 🙂

Deze week is een ratjetoe. Peter gaat drie dagen hard werken (di, wo en do) en dan vertrekken we vrijdag richting Houston om het weekend bij Oom Wim en Tante Ellen door te brengen. En natuurlijk: om papa en mama op te halen! Want die komen vrijdagavond met het vliegtuig aan in Houston.
Boaz en ik hebben ook nog genoeg op het programma staan. Onder andere morgen naar de andere gymgroep. Boaz wordt al een grote jongen en mag een niveau hoger (gaat op leeftijd). De laatste weken verveelde hij zich ook wel duidelijk tijdens de plenaire onderdelen van de les. Hopelijk voelt hij zich meer uitgedaagd in de nieuwe groep. We zullen zien.

Maar nu eerst tijd om lekker te slapen.