Toen we hier net kwamen was een redelijk standaard gesprek in bijvoorbeeld de winkel:
“Hoe oud is hij?” “1 jaar” “Kan hij al lopen?” “Nog niet, maar daar hij heeft hij ook nog heel z’n leven voor.”
Maar doordat ik die vraag zo ontzettend vaak kreeg dacht ik dat alle Amerikaanse kinderen al ruim voor hun eerste jaar lopen. Wat wel redelijk mee schijnt te vallen.

Nu: (behalve dat ik nog niet door wildvreemden in de winkel wordt aangesproken over de zwangerschap)
“Weet je al of het een jongetje of een meisje is?” “Nee, dat wil ik niet weten.”
En dan zijn er verschillende reacties mogelijk:
1) ik wilde het ook niet weten, het was een meisje
2) wow, zou ik echt niet kunnen. Vanaf moment dat ik wist dat ik zwanger was wilde ik het weten. (meest voorkomend!)
3) ow, wij krijgen een jongen en zijn naam is …
Het is hier eigenlijk heel normaal dat je bij de 20weken echo (of liefst eerder) te weten komt of het een jongetje of een meisje is. Veel gebruikelijker nog dan in Nederland. Meest gebruikelijk is ook dat je dat dan aan iedereen verteld. En sommige mensen vertellen dan ook gelijk de naam van het kindje al. In bepaalde situaties kan ik dat heel goed begrijpen en vraag ik mezelf af of ik er goed aan doe ons kindje redelijk identiteitsloos te houden tot de geboorte. Zo kennen we een stel wat een kindje verwacht en waarvan ik de naam al weet. Zij hebben in een eerdere zwangerschap een kindje verloren, ook al heeft dit meisje niet lang geleefd het is wel hun kind, al vanaf dat je weet dat je zwanger bent.

————————————————————————–

Boaz is naast deconstructief spelen nu ook constructief aan het spelen. In plaats van legobouwwerken heel vakkundig steen voor steen te verwijderen en torens om te gooien worden er nu ook hoge blokkentorens gebouwd en stenen aangegeven.

————————————————————————–

De bomen staan prachtig in bloei. Na ons bezoek aan Californie viel de grauwheid en dorheid (hier geldt volgens mij jaarrond een droogte waarschuwing) van Texas me weer extra op. Wat toch raar is, want er zijn bomen en struiken die ik de afgelopen maanden alleen maar groen heb gezien. Toch zijn de mooie witte en felpaarse bloesem een welkome opfrisser in het landschap.

————————————————————————–

Amerikanen zijn overbeleefd.
Paar voorbeelden:

Ga ik naar de buurvrouw vragen of ze mee wil rijden naar de garage zodat als onze auto daar blijft ik niet terug hoef te lopen. Zegt ze sorry dat ze pas om 10uur kan. En bij het weggaan: bedankt voor het langskomen.

Als ik Peters collega vraag hoe haar weekend weg was begint ze te vertellen en aan het eind zegt ze: Thank you very much for asking.

Iedereen die je tegenkomt vraag: he, how are you? (ook al is het standaard en hoef je niet eens perse antwoord te geven, het is zeker wel beleefd bedoeld van ze!) en zegt bij het weggaan: have a good day. Of Texaanser nog: “Y’all hav’ a good one”.

Mensen vragen vaak en veel: kan ik je helpen?
Als Boaz valt zeggen mensen: sorry. Euhm, jij deed niets, hij viel!

————————————————————————–

Bij ons gaat in de nacht van 12 op 13 maart de klok een uur vooruit. Dat betekent dat we op dat moment een uurtje minder tijdsverschil hebben met Nederland. Voor zolang als het duurt (1 of 2 weken geloof ik).

————————————————————————–

En op veler verzoek wat plaatjes…

Hoger klimmen anders kan ik de dieren niet zien (in de dierentuin), Boaz in het keukenkastje, wat plaatjes vna ons huis. En ik kan lopen! De laatste foto’s zijn genomen op de overloop/gameroom. Grote lege ruimte waar we heerlijk kunnen spelen. Hier grenzen de boven kamers aan.