Precies hetzelfde en toch zo anders.
Dat is het.

Precies hetzelfde…

Toen ik Boaz voor het eerst zag dacht ik: wat moet ik met dat kind (is snel goed gekomen hoor, dus maak je geen zorgen om hem). Toen ik Zarah voor het eerst zag dacht ik: Ah, die ken ik. Die hoort bij ons!

Ze eet ook haar buikje rond en is met een paar dagen weer op geboortegewicht.
Ze slaapt ook lekker veel en huilt maar weinig.
Ze heeft ook van de mooie donkere haartjes en een zacht huidje.

Toch zo anders…

Bij Boaz kregen we een betonstortauto en een jasje met autootjes erop.
Bij Zarah een jurkje, armbandje en roze sokjes met zilveren hartjes erop.

Ze woog toch al gauw zo’n 700 gram meer, waardoor ze groot en stevig aanvoelt. Niet een propperig klein babytje (ze past niet eens de echte fijne babykleertjes!).
Ze moest wel heel hard huilen bij de hielprik, die dan ook een stuk lomper werd afgenomen dan bij Boaz die er dwars door heen sliep.
Ze is een echt meisje. Mooi, lief, fijn en zacht. En we houden van haar. En dat is precies hetzelfde!

Of nee, toch weer zo anders. We houden van haar en genieten met een glimlach op ons gezicht. En dan komt grote stoere, vrolijke broer binnen lopen en geeft haar een dikke kus. Dan houden we nog meer. Veel meer. Van alle twee. En dat is anders. Zo veel meer. Heerlijk!

Foto’s van grote broer en kleine zus zijn te vinden onder het tabblad foto’s. We zullen proberen daar regelmatig nieuwe foto’s te plaatsen. Blijven kijken dus 🙂