Door Marjolie

Ik zou terug komen met een Texaan (of zelfs helemaal niet meer terug komen..), de helft van de winkels hier leeg shoppen, ongelofelijk bruin worden, maar ook vet (lekker op z’n Amerikaans!), hier heel hard moeten werken (‘’laatste spulletjes wassen, nog even schoonmaken, laatste inkopen doen’’), maar ook 24/7 bij het zwembad hangen. En stiekem waren jullie gewoon allemaal een beetje jaloers.. 🙂

Zomaar een greep uit de beelden die er waren over mijn tijdelijke leven als au pair hier in Austin!
De realiteit? Het dagelijkse leven van drie mensen die samen wachten op de komst van een vierde gezinslid.
De Texaan is (nog) niet gevonden, de winkels liggen nog vol (of zijn iig niet dankzij mij half leeg), ik heb nog steeds mijn eigen kleurtje (oorzaak: ben vriendjes geworden met de plafondventilator, toch een soort van Texaan dus..) en maat en het enigste zwembad wat ik van alle kanten heb gezien is het buitenbadje van Boaz gevuld met water tot aan mijn enkels. En inmiddels wachten we, nu met zijn vieren,  nog steeds op gezinslid nummer 4.. 🙂 Alsof het leven tijdelijk even op pauze staat en dan, pats-boem, weer verder zal gaan.

Het dagelijkse leven van Peter, Jac en Boaz is toch wel even wat anders dan m’n dagelijkse leventje in Ede, waar ik met drie meiden een huis deel..
Rust, reinheid, regelmaat. Zo zie ik het. Je dag bestaat gewoon uit drie dagdelen (ik hoor je denken: huh, kom je daar nu pas achter?) en dat is het. Het eerste dagdeel begint door een wekker, Boaz of door kloppen op je deur, met vlak daar achteraan Jac en Boaz naast je bed en eindigt met een lunch. Het tweede dagdeel begint met een middagdutje (of telefoontjes naar Nederland, was strijken of gewoon lekker relaxen) en eindigt met het avondeten. Het derde dagdeel begint met het feit dat Boaz naar bed gaat. Kusje voor mama, kusje voor papa, bybebye Marjolie; slaap lekker Boaz! Dagdeel drie heeft een open einde.. 😉

‘’Is it hard to get used to America?’’ Ik ben hier inmiddels anderhalve week, maar een week geleden beantwoordde ik die vraag al met ‘’No, not as bad as I thought it would be’’. Natuurlijk gaan een heleboel dingen hier anders dan ik gewend ben vanuit Nederland. Een heleboel. Zoals dat iedereen op straat je aanspreekt met ‘’Hi, how are you doing?’’ of een opmerking maakt over de buik van Jac, dat al je boodschappen worden ingepakt in de supermarkt en ze je bedanken als je het zelf doet of bijvoorbeeld de grote van de auto’s (groot, groter, grootst: het is allemaal waar) of de bediening in een restaurant (voorbeeldje: lege borden worden direct weggehaald). Maar wennen, nee.
Net als het feit dat het helemaal niet meer leek alsof ik Jac en Boaz al ruim acht maand niet meer had gezien, zodra ik een stap over de drempel zette (Peter had ik tussendoor nog een keer gezien in Nederland). Ik voelde me welkom en al snel thuis. Heerlijk om weer lekker mee te eten, net als in Nijmegen. Te lachen om rare appeltaarten (want ‘’lelijke eendjes zijn soms heel aardig’’). Elke avond opnieuw te gaan bedenken wat we gaan doen*, gewoon voor het idee want meestal komt het neer op hetzelfde: serie kijken (moeten ze ook maar niet van die geniaal goede cliffhangers bedenken elke aflevering bij White Collar). Heerlijk ontspannen kletsen over koetjes en kalfjes, maar ook about the things that matters in life. En ondertussen dat dagelijkse leven leiden.

I’m lovin’ it! (quote: de grote gele M uit Amerika)

* Een van de opties die op een avond voor bij kwam: bowlen. Op de Wii wel te verstaan.
Een inkopertje naar Jac toe, heel flauw, maar hij floepte er toch echt uit: ‘’We kunnen ook met jou gaan bowlen..!’’