Donderdagochtend.
Boaz en ik hebben een drukke week achter de rug dus besluiten lekker thuis te blijven. Peter rijdt zelf naar het werk. Geen auto voor de deur, dus ook niet per ongeluk toch even boodschappen doen. Even helemaal niets op het programma.

Ik zet de was aan en we gaan naar boven. Ik ben bezig met de geboortekaartjes te maken. Terwijl Boaz een mooie tekening maakt en verder lekker zit te spelen. Op een goed moment denk ik gas te ruiken. Maar ja, als zwangere ruik ik de hele tijd van alles, dus ik geloof het wel en werk lekker verder.

Totdat na een behoorlijke tijd het brandalarm afgaat!! Ik pak Boaz op, ren naar de overloop. Zie overal grote grijze rookwolken hangen. Die uit Peter z’n kantoortje lijken te komen. Daar boven zit de zolder waar de airconditioning man gister bezig was geweest. Vast iets bij mis gegaan. In alle haast ren ik naar benenden, pak gauw m’n mobiel en ren naar de buurvrouw. Sta als een gek op haar deurbel te duwen. “We’ve got fire!”. En zij belt snel 911, wel zo prettig, hoef ik niet na te denken of ze me wel voldoende begrijpen met mijn gebrekkige engels. De brandweerkasarne is om de hoek (zo dichtbij dat het haast net zo snel is om daar heen te lopen als 911 te bellen) dus we hoeven niet lang te wachten.

Omdat ik gas geroken had wordt geadviseerd om buiten te blijven op een afstandje en niet naar binnen te gaan. Dat doen we dus maar braaf. Ondertussen dus nog geen idee waar de rook vandaan kwam. En ik had zo snel ook geen vlammen gezien. Dus vanaf de tuin van de buurvrouw sta ik naar het huis te kijken… Wat zou er daar binnen allemaal gebeuren?

Daar komt de grote wagen aan! Boaz zit stilletjes te kijken. Ik geloof dat hij mijn paniek wel een beetje door heeft en het allemaal iets minder interessant vindt dan hij normaal een brandweerauto vindt.
Er stappen 3 mannen uit. De eerste, de chaffeur in een korte broek en shirt. De andere twee wel in pak. De korte-broek-meneer loopt richting het huis en even later worden er drie dikke slange uitgerold. Onee, al mijn spullen! Straks moet ik alle kaartjes opnieuw maken! (en dat soort dwaze dingen gaan er door mijn hoofd).
Even later komt de korte-broek-meneer weer naar de wagen gelopen. Hij ziet er erg rustig uit. Is dat vakmanschap of valt het toch allemaal wel mee? Hij rapporteert aan de buurvrouw. En die komt heel rustig naar mij gelopen. Ah, het valt mee!

“You had a pot on the stove”. Ik wat? Even dringt het niet door. En dan. Oja! Ik was spenen aan het uitkoken…
Ik kan wel door de grond zakken!

In paniek. De buurvrouw snel 911 bellen. De brandweer op de stoep. De blusslangen al uitgerold. En dat alles voor twee gesmolten spenen! Zucht!

Het is maar goed dat de “oppas”  over een kleine drie weken al komt. Want Boaz heeft haar misschien niet direct nodig. Maar zijn moeder misschien wel…

Ach. En laten we dan dit moment maar nemen om Boaz zonder speen te gaan laten slapen. Zijn zijn tandjes blij. En is het toch nog allemaal ergens goed voor geweest.