Soms heb je van dagen dat alles net even anders gaat dan de bedoeling was. Tenminste, dat overkomt mij vrij regelmatig.
Neem nu woensdag.

Boaz, die inmiddels heel wat meer kan praten dan alleen voorwerpen en personen benoemen komt de trap af lopen, wijst de kamer in en zegt: mess… En bedankt! Anders ruim je voortaan ’s avonds zelf eerst even je troep op! Of halverwege het ontbijt, als hij opeens bedenkt dat het wel leuk geweest is: noeg (genoeg). En schuift z’n bordje opzij. Duidelijke taal, maar euh, dat was niet helemaal de bedoeling.

Daarna zetten we de verwarming beneden aan omdat 17C toch wel wat koud is voor de woonkamer. Maar nu is het systeem in ons huis zo vreemd ontworpen dat het voor 80% boven verwarmd en 20% beneden. Niet mee gerekend dat warme lucht ook nog eens stijgt en de thermostaat beneden ook nog eens vol in de zon hangt… Binnen de kortste keren hebben we boven dus een sauna en bevriezen we beneden bijna aan de vloer vast. Oké, misschien een beetje overdreven. Maar zo was het in ieder geval helemaal niet de bedoeling.

Helemaal niet omdat, nu Boaz net weer beter is, Zarah ziek is, dus we het huis wel beetje warm willen hebben. Bij Boaz ging de koorts, verstopte neus en de rest van de ongemakken vanzelf over na een kleine week dus bij Zarah rekenen we daar ook op. Behalve dat zij toch wel een stukje jonger is en in plaats van koorts opgescheept zit met een enorm vervelende hoest door vastzittend slijm. En aangezien de stoom in de badkamer midden in de nacht, de eucalyptus oliën op haar borstkas en nog meer hoestbuien allemaal niet helpen gaan we toch maar even bij de dokter langs voor een middeltje dat het slijm loskrijgt. De dokter constateert bronchitis (aparte manier van diagnosticeren, het is geen astma, want ze reageerde niet positief op de astmamedicijnen die ze kreeg) en een oorontsteking. Dus vertrokken we met een voorschrift voor een antibioticakuur…. Hmm, ook dat was niet helemaal de bedoeling.

Om toch nog een beetje geslaagde dag te hebben besluit ik ’s middags met Boaz naar de kapper te gaan. Het eigenlijke plan was om in Nederland te gaan, maar toen hebben we er uiteindelijk geen tijd voor gemaakt. In Amerika zijn ze van de duizend en één keuzes maken. Als je bijvoorbeeld een kop koffie besteld, kijk dan niet raar op als ze je daarna vragen of je dat met of zonder suiker drinkt. En melk. Groot, middel of klein. In een plastic beker of glas. Om mee te nemen of hier te drinken. Linksom geroerd of rechtsom. Enz. Oké, ook dit weer beetje overdreven. Maar niet eens zo heel veel. Bij de kapper, en dan vooral voor jongens en mannen kapsels, hebben ze ook heel wat keuze. Maar dat resulteert niet in een grote variëteit aan modellen. Beetje kort door de bocht, maar daar hebben ze er eigenlijk maar één van. De vragen die je krijgt zijn zoiets als: lengte 1,2 of 3? Van achter vierkant of rond? Met kuif of scheiding (zo’n scheve). Goed, niet echt my cup of tea. Dus vandaar hadden we de afgelopen maanden voor Boaz z’n haar wat gespaard zodat een stoer lang kapsel kon worden aangemeten. Er zat absoluut geen enkel model meer in, dus dat mocht mevrouw de kapper vandaag doen. Halverwege het knippen zegt ze: de zijkanten wil je zeker zo lang houden. Ja, dat lijkt me wel wat. Ze knipt nog wat hier en daar. Ze dunt nog wat uit. Het ziet er inderdaad een stuk netter uit dan toen we binnenkwamen lopen, maar wat zie ik daar? Nee! Bovenop allemaal korte plukken… Dat was niet helemaal de bedoeling. Maar ach, wat maakt het uit. De jongen is pas net twee. Kan hem het schelen!
Dus nu is mama aan de beurt. Boaz gaat keurig (wow, wat een voorbeeldig kind!) een boekje zitten lezen. Ik neem plaats op de kappersstoel. Leg uit dat ook ik het wel wat langer wil nadat het de vorige keer wel echt iets te veel aan de korte kant was. Dus dat vandaag vooral het plan is dat het enorm wordt uitgedund en iets wordt bijgeknipt zodat er niet zo’n mat in m’n nek hangt enz. Mevrouw de kapper neemt er alle tijd voor. En werkt van voor naar achter. Halverwege vraagt ze even of het goed is zo en zegt doodleuk: ja, wat ik basically heb gedaan is maar even je krullen weg geknipt, want dat leek zo awkward . Wat? Dat vond ik persoonlijk het mooiste aan m’n haar! Maar goed, jij dacht daar dus duidelijk anders over. Ook dat was niet helemaal de bedoeling… zucht.

Ach ja, soms heb je dus van die dagen.
Maar daar tegenover staan dan weer die andere dagen. Zoals vandaag.
Peter bakt pannenkoeken. En daarna gaan we heerlijk met z’n vieren in de tuin zitten. Pannenkoekjes eten! Inderdaad 30 december en wij lunchen buiten. En dat is precies waarom we verhuisd zijn.  Of op z’n minst één van de redenen.