Van de week werd me weer eens gevraagd of het een grote cultuurshock was toen we hierheen verhuisde. Nee. Om heel eerlijk te zijn schaamde ik me soms zelfs. Mensen die zeiden dat het zo geweldig stoer van ons was dat we deze grote stap durfden te zetten. Helemaal naar Amerika. Hoe avontuurlijk.
Terwijl we gewoon onze spullen hebben laten inpakken, vervoeren naar de andere kant van de wereld. Zelf in het vliegtuig gestapt. Nieuw huis betrokken. En dat was het.
Niks geen enge inentingen. Geen dagen lang reizen. Geen onmogelijke taal. Niet een totaal andere cultuur. Oke, ver weg van familie en vrienden. Maar ook dat stelt tegenwoordig niet zo heel veel meer voor met internet en lage telefoonkosten. -Rustig maar mensen, we missen jullie wel echt! Skype gesprekken, mailtjes en een sporadisch telefoongesprek vervangen toch niet helemaal het samenzijn!-

Pas nu we hier langer zitten beginnen we meer verschillen te ontdekken in de cultuur. Merken we dat we nooit echt helemaal er bij zullen horen. Al is het alleen domweg al ons handschrift wat Europees is… Ja, echt! Daar wordt je aan herkent. En natuurlijk een naam als Jacodien of Vreugdenhil roept ook gelijk vragen op.
Maar er zijn zoveel kleine en grotere dingen die uiteindelijk toch wel een cultuurshock(je) opleveren.
Neem nou het wippertje waar Zarah dagelijks in zit. Voor Amerikaanse begrippen met weinig poespas, redelijk neutraal. Voor Nederlandse begrippen uit de mode, ouderwets en met te veel tierelantijntjes.
Of dat je in Nederland toch niet helemaal meetelt als je niet werkt, hier wordt moederschap als je ‘ministy‘ bestempeld. Daar krijgt nog eens waarde van. Ow, je vrouw zijn is trouwens ook een ministry… (daar wordt je huwelijk nog eens minder ik-gericht van).
Het feit dat je in een maatschappij die bekend staat om z’n fastfood uit moet leggen wat een snackbar is.
Of dat Amerikanen altijd het laatste woord hebben wat betreft ‘thank you’. Bedank je de buurvrouw dat ze op je zoon heeft gepast. Zegt zij: jij bedankt voor mij vragen op te passen. Pfff. Sorry, daar kan ik echt niet tegen op.
En hier wordt je begroet met een omhelsing. Ik geloof dat het een ongeschreven regel is dat je mensen die je als vriend beschouwd zo begroet. Amerikanen zijn net Hyvers, ze hebben enorm veel vrienden!

De cultuurverschillen zitten in nog duizenden kleine en soms moeilijk te benoemen dingen. Maar deze week waren er weer een paar mooie concrete voorbeelden:

– Newcomers lunch in de kerk. Is ongeveer eens in de zes weken. Wij gaan al een aantal maanden naar de Grace 360 church –ligt aan de highway 360- maar nog nooit naar de lunch geweest. Wat verwacht je? Een paar broodjes en even aanschuiven bij wat mensen uit de kerk en nieuwe mensen. Wat tref je? Keurig gedekte tafels, tafel wordt ‘ge-host’ door kerkleden. Eten? Vergelijkbaar met menig Diesmaal. Alles professionaliseren, that’s the American way.

– Happy Halloween. Al kennen wij het vooral als het feest met doodshoofden, geesten, spoken en na-maak kerkhoven in de voortuin, iets waar we dus niets mee te maken willen hebben, hier wordt het onder andere gezien als een prachtkans om eens kennis te maken met je buren of verbasteren we het tot een ‘harvest feast’. Dus maandag aan het einde van de middag hebben we Boaz weer in z’n brandweerpak gehezen. We hebben met de buurt gegeten -Halloween block party-. En daarna snel naar huis, waar we kilo’s smerig Amerikaans snoep (serieus, das echt vies) hadden klaar staan om uit te delen aan de kids die kwamen ‘trick or treaten’. We hebben ons, als zuunige Hollanders, aangepast  aan de Amerikaanse vrijgevigheid. De buurvrouw bond ons namelijk nog eens extra op het hart dat we wel meer dan 1 snoepje moesten geven.
Ow, en het ergste… Zondag zei Peter: ‘Ben benieuwd of er morgen nog mensen verkleed op het kantoor rondlopen.’ Ik reageerde iets in de trant van: tuurlijk, leuk grapje. Maar nee, hij was serieus. Halverwege de maandag kreeg ik de sms: Score tot nu toe: een penguinpak en een volledig geschminkte heks incluis heksebezem fiets. Raar land. Inderdaad, raar land! (Vergelijkbaar met Brabanders tijdens carnaval.)

– Op zondag gebeld worden door je verzekeringsmaatschappij –n.a.v. een klein ongelukje deze week. Bij inparkeren paar krassen gezet op de SUV naast me, oeps-. Paar winkels open op zondag wordt in Nederland al gezien als 24-uurs economie. Hier gaan ze toch echt een stapje verder.

– Hoge verwachtingen. Het onderwijs hier is gericht op hoge scores. Niks geen zesjescultuur. Dinsdag (inderdaad de dag na Halloween, dus toen iedereen laat naar bed ging) rond kwart voor vijf ‘s middags kwam Jamie de buurjongen spelen. Hij is veel ouder dan Boaz, maar ze kunnen erg leuk samen spelen, lekker wilde spelletjes. Jamie en zijn broer vertrekken elke ochtend om 7.20 van huis naar school. Ik hoor ze vaak wegrijden als ik nog in bed lig. Ik vroeg Jamie of hij niet in slaap gevallen was op school na zo’n korte nacht. Nee, zegt hij, ik ben zelfs nu net pas klaar met huiswerk maken. Hoor je dat? Van 7.20 tot 16.30 gewerkt aan school! Jamie is 7 jaar. Auch.

– Volunteers. Bij Boaz op school hadden ze Costume Carnaval (ook zo’n verbastering van Halloween). Gezocht: vrijwilligers. Nu ben ik de beroerdste niet en wilde Boaz wel eens zien op school dus ik meld me bij de directrice als vrijwillger. Ze heeft al wel een heel aantal ouders, maar er zijn er altijd meer welkom, zegt ze. Prima. Op donderdagochtend sta ik klaar. Met een andere moeder zet ik wat speelgoed klaar voor de spelletjes ronde in de gymzaal. En verder? Af en toe stuur je wat of doe je wat. Maar meeste tijd is toch echt kletsen met de andere ouders. Want Amerikanen zijn helden in te veel mensen aan het werk zetten. En dan vooral op vrijwillge basis. Kijk ons eens meegaand zijn en bereid de ander te helpen. Dat klinkt wat cynisch. Maar dat zijn ze echt! Alleen doe ik het dan af en toe wel liever op z’n Hollands: vlot en efficient en met wat minder mensen. Tja.

-Ow en hadden we het al eens over de financien gehad? Al heel vaak geloof ik. Nou nog maar eens. We zijn ons bezoek aan Nederland aan het voorbereiden. Onder andere een auto huren. Als we Hertz.nl bekijken staan er verschillende opties. Je kunt nu gelijk betalen of de optie in de tweede kolom is later betalen. Als je Hertz.com (inderdaad de Amerikaanse variant) bekijkt heb je eerst een kolom pay later en daarna pas een kolom pay now, save! Amerikanen leven op de pof, betalen doen we wel een keer als we geld hebben. En anders lenen we dan wel.

Al met al dus toch wel een heel avontuur zo’n verhuizing. We hebben nu bijna een jaar gehad. Komend jaar zal al minder avontuurlijk zijn, al is het alleen maar dat we dan geen ‘beginnersvragen’ m.b.t. Halloweentradities hoeven te stellen aan de buurvrouw 😉
Ondanks het minder avontuurlijke karakter zullen we nog vaak genoeg cultuurshocken en shockjes krijgen. Uiteindelijk zijn we toch een stel ontzettende Nederlanders wij. Zo hadden we natuurlijk wel de goedkoopste snoepjes in huis gehaald 😛 Ow, en zelfs mandarijnen toegevoegd als gezond-statement.