Peter is aan ‘t werk deze week. Gaat lekker, nog wel even inkomen. Na een maand bijna niet werken is het jammer dat de eerste dagen vooral bestaan uit computer installeren, verzekeringen regelen, werkwijze leren kennen. Maar elke ochtend staat hij toch weer te trappelen om te mogen gaan. Voor ons beiden wel raar om na ongeveer een jaar lang fulltime samen thuis te zijn geweest weer een ‘normale’ baan buiten de deur te hebben.

Social security nummer (vergelijkbaar met burgerservice nr) is helaas nog niet binnen, stonden maandag voor niets voor 9en in de rij. Je moet namelijk minimaal 10 werkdagen in Amerika zijn voor je het kan aanvragen i.v.m. verwerking van de douane gegevens.

Ik (Jaco) ben blij dat er bij het huizen kijken nog een paar huizen tussen zitten waar je kunt koken op gas. Want de electrische dingen in het appartement zijn te beroerd.

We hebben van het weekend en gister flink wat huurhuizen bekeken. Lastig Willen we in een mooie wijk, dichtbij Peters werk. Of in een wijk dichtbij downtown en de parken, zodat we daar lopend/ fietsend heen kunnen?
Willen we een groot huis zodat we makkelijk gasten kunnen ontvangen of een kleiner, betaalbaarder huis waar gasten welkom zijn, maar we iets meer moeten inschikken op zo’n moment? Downtown is inmiddels afgevallen i.v.m. de drukte. De rustige wijken hebben toch onze voorkeur. Hmm, we worden blijkbaar toch wat ouder en burgelijker…
Vanmiddag gaan Boaz en ik nog een keer met de makelaar op stap. Hopelijk kunnen we deze week nog een beslissing nemen. Als onze spullen dan ook beetje vlot door de douane komen zitten we hopelijk tussen kerst en oud&nieuw in ons ‘eigen’  huisje.

Boaz is weer helemaal bij met z’n ritme. Zijn opsta-tijd in NL was 8.30, we waren even bang dat hij die vervroegd had naar 7.00, maar gister en vandaag heeft hij het toch weer gered tot 8.00. Mooie tijd lijkt me zo.
Verder gaat hij vrolijk verder met alles overal uit te halen en in te stoppen. De laatste weken helemaal zijn hobby. Onze toilettassen legen en weer terugstoppen (of dingen in de prullenbak laten verdwijnen…). De blokjes uit z’n blokjesdoos halen en er weer een voor een instoppen.
En natuurlijk vriendjes maken met iedereen, want hoelang we ook onderweg zijn, hoeveel huizen we ook bezoeken, hoelang hij ook moet wachten met slapen: altijd blijven lachen! Onze optimist. Toen we in Nederland nog even gingen kijken in ons huis, dat al helemaal leeg was, hadden we verwacht dat Boaz het raar zou vinden dat zijn spullen er niet meer waren. Maar nee hoor, het enige waar hij naar keek: wat er nog wel was. Lampenknopjes, ramen, vensterbank, draden.

Erg leuk om via mail e.d. van jullie updates te ontvangen! Vooral blijven doen! (ook als we niet direct reageren ;))