Duurde even, maar dan heb je ook wat…

Een huis met een tuin, een auto waar een heel volleybalteam in past, telefoon en internet. Maar verwend als we zijn zijn we nog niet helemaal tevreden, we zouden bijvoorbeeld ook nog graag een wasmachine willen. Maar men… Wat een karwei is dat. Duurde even voor we er achter kwamen dat er machines zonder ingebouwde verwarmer waren… Hmm. Hoe zit dat? Blijkt dat je hier de machine op de koude en warme kraan aansluit, in tegenstelling tot in Nederland waar het alleen op de koude gaat en de machine het water verwarmd tot de temperatuur die jij aangegeven hebt. Nou, lijkt me duidelijk, dan willen wij een machine met ingebouwde verwarmer. Dacht je. Want wat we nog niet wisten, is dat die dingen niets doen. Behalve als je het programma ‘extra hot’ kiest. Want bij ‘warm’ of ‘hot’ haalt ‘ ie het gewoon uit de warm water kraan. Maar tja, als het bij de keuken kraan al minstens twee minuten duurt voor er warm water uitkomt, vraag ik me af of onze kleren schoon gaan worden. We zoeken dus nog even verder. En gaan eerst maar eens kijken of onze ketel wel goed afgesteld staat. Ik begin wel te snappen waarom ik het idee heb dat de vaatwasser de helft van de vaat niet schoonmaakt. Die heeft vast ook geen ingebouwde heater.

Maar verder zijn we best heel tevreden mensen 😉
Het huis begint steeds meer thuis te worden. We slapen heerlijk in ons eigen bedje. Al duurde dat voor Boaz even, want we konden de schroeven van zijn bed niet vinden. Zaten in de laatste keukendoos die ik uitpakte. Al onze spullen zijn heel aangekomen. Fijn om ze weer te hebben en we zijn erg blij dat het allemaal zo vlot ging. Ons hoor je niet klagen. Als mis ik toch wel m’n mooie gasfornuis en die goeie ovens…

Boaz geniet van de tuin, kruipt heerlijk het hele grasveld rond en kan zich prima vermaken met proberen eikeltjes tussen de tegels uit te vissen. Tot dan opeens de sproeier aanspringt. Dan is hij gauw weg 😉

Vorige week waren we ‘s avonds weg geweest. We kwamen thuis, deden de voordeur open en daar was het… Boaz maakte weer het ‘hoera-we-zijn-thuis’ geluidje wat hij op de Waterstraat ook had. Binnen een week was het huis goedgekeurd. Dit is ons thuis, hier wonen we.
Hij begint ook weer een beetje beter te eten. Eigenlijk sinds we uit Nijmegen weg zijn eet hij erg slecht. We zijn blij met elk hapje dat naar binnen gaat. Al blijft fruit het grote succes. Zo stond van de week rond lunchtijd de score al op twee mandarijnen, een kiwi en een banaan. En als het aan Boaz had gelegen was het daar niet bij gebleven. Soms hebben we opeens een toevalstreffer, eet hij heerlijk twee bordjes macaroni achter elkaar. Maar denk maar niet dat wat vandaag een succes is morgen weer werkt. Dan wordt de macaroni stelselmatig genegeerd en geweigerd! Als hij wel eet, dan is dat tegenwoordig vooral zelf doen. Even helpen met het spul aan zijn vork prikken of op de lepel scheppen, maar verder lukt het hem prima zelf.
Boaz zit letterlijk met een mond vol tanden. Ze lijken als paddestoelen uit de grond te schieten. Misschien dat daar zijn slechte eten ook wel een beetje mee te maken heeft.
Verder is aan twee handen lopen het succesnummer van deze week. Hij loopt de hele kamer door en heeft nog meer lol als hij daarbij ook nog tegen een bal (of een knuffel of een blokje of wat dan ook) kan schoppen. Heel soms even twee stappen aan een hand. Maar helemaal los, daar heeft hij nog geen zin in. Zelf de trap op klimmen blijft wel een feest.

Peter heeft een paar dagen voor de kerst vrijgekregen tot 3 januari. Tussendoor werkt hij nog wel zo’n twee dagen om de schade van afgelopen weken in te halen toen hij niet kon werken i.v.m. allerlei dingen die we moesten regelen. Vandaag is hij ook aan het werk, maar lekker thuis. Dat kan nu ook weer sinds we internet hebben en de andere toch ook niet op kantoor zijn.

Ik ga de opleiding toch niet beginnen. We hebben geen oppas voor Boaz kunnen vinden. Er was een kinderdagverblijf waar hij terecht kon, maar daar was de ‘classroom’ (vond het al eng dat ze het zo noemden eigenlijk) voor drie jarigen precies gelijk aan wat ik ken van de scholen in Nederland. Alleen dan voor de 4 en 5 jarigen. Prima als een kind vroeg letters leert omdat hij het leuk vind, maar om dat als doel te stellen gaat me iets te ver. En deze mensen waren er nogal trots op en de rekening was er ook naar. Dus meerdere redenen om toch maar te besluiten om te blijven zoeken naar een plekje waar hij met andere kinderen kan spelen. Wel jammer dat ik nu niet kan studeren.

Al met al begint het een klein beetje te wennen. Al is het maar een heel klein beginnetje. Want ons leventje buitenshuis moet eigenlijk nog volledig worden opgebouwd. Maar we vinden het al iets normaler dat het een maand niet geregent heeft (wij hadden een natte i.p.v witte kerst). Dat er eekhoorntjes over de schutting lopen (die schutting is een beetje jammer en erg lelijk, maar goed, je kunt niet alles hebben). Dat je ‘s nachts wakker wordt van een uil die op je schoorsteen zit te roepen. De herten die oversteken als je onderweg bent naar Peters werk. De dalen die op die weg ziet en de huizen tegen de heuvels verder op. Dat iedereen je vraagt hoe het met je gaat (fine, how are you?). Dat bij service hoort dat je boodschappen worden ingepakt voor je (dat is dus haasten om je eigen tassen aan te geven, anders heb je straks weer 1000 plastic tasjes thuis). Dat service zelfs zo ver gaat dat ze het voor je naar je auto willen brengen en er in tillen als je wilt… Ach en een heleboel andere dingen die hier heel normaal zijn. Maar net even anders dan we gewend zijn. We’ve got to get used to it. En dat is wat we dan ook doen.

Nou, geloof dat jullie zo wel weer een heel eind bij zijn.
Bel, mail of skype gerust. Oja, mocht je een berichtje achterlaten en is die niet direct te zien? Dat klopt, staat even ingesteld dat we ze eerst moeten ‘goedkeuren’  voor ze online komen. Fixen we binnenkort weer.

En mis je nieuwe foto’s? Klopt. De camera heeft niet meer zoveel zin en overweegt een carriereswitch, dus lukt niet altijd om plaatjes te schieten.