Wat is ze lief he? En zo’n echt meisje al met haar truitje met roze bloemtjes en zelfs strikjes! Schattig is het niet?

Maar lieve mensen, ik zal jullie vandaag niet te lang laten dromen.
Want ‘get real’: er is niets schattigs, dromerigs en sprookjesachtig aan het hele ouderschap. Zo kan de hele wereld het wel doen voorkomen. Helemaal bij meisjes met al dat prinsseselijk roze. Maar wees eerlijk, de werkelijkheid komt al barsnel om de hoek.

Wat is er schattig aan een bijna 6 maanden oud meisje dat nog steeds alleen maar aan de borst wil drinken en elke fles, welk merk of welke inhoud dan ook, weigerd?
Wat is er sprookjesachtig aan midden in de nacht wakker worden om weer een kind te voeden, toe te stoppen, te troosten of te verschonen?
Wat is er zo leuk aan kinderen die het altijd lijken te preseteren om ziek te zijn als papa net een dagje vrij is en we iets leuks zouden gaan doen?
Wat is er geweldig aan een jongen die midden in de supermarkt begint over te geven en de volgende 24 uur zijn ‘ziekelijke actie’ nog minstens acht keer herhaald?

En toch, misschien is toch nog wel best idyllisch vergeleken bij de harde werkelijkheid die kleine kinderen elke dag steeds meer ontdekken…

Je zult maar negen maanden veilig opgeborgen zitten en daarna met bruut geweld en onder het felle licht van de operatietafel naar buiten worden gesleurd.
Je zult maar als je honger hebt een rubberen speen in je mond geduwd krijgen.
En net wanneer je lekker bij papa of mama zit in een bedje worden gelegd. Helemaal alleen achter gelaten worden.
Je zult maar net als je lekker aan het spelen bent van je moeder uit het park moeten omdat er zo nodig ‘nog meer gedaan’ moet worden.
Je zult maar net als je fijn met papa en mama boodschappen aan het doen ben en van je druifjes aan het genieten bent moeten overgeven.
En dat daarna nog minstens acht keer moeten doen… zelfs als je net lekker ligt te slapen.
Je zult maar vier uur lang in de auto stil moeten zitten omdat mama bedacht heeft dat we ‘wel even’ op bezoek kunnen in Houston.
En dan mag je eindelijk de auto uit en dan wordt je in een onbewaakt ogenblik, zonder enige waarschuwing vooraf, door een hond besprongen.
Of al die keren dat je een buil valt.
Of dat jongetje in de speeltuin die je blijft duwen omdat hij vind dat jij niet van de glijbaan mag. En je moeder die dan zegt: hij wil graag met je spelen. Ja, tuurlijk!

Tja, dan lijkt het ouderschap nog best romantisch. Liever een ouder dan een peuter.

Toch bekroop me een naar gevoel deze morgen. Weer een dag met grote stapels was, een huis dat nodig schoongemaakt moest worden, kinderen die gevoed moesten worden en boodschappen die gedaan moesten worden. En helaas niet de geplande vrijheid, want Boaz ging vanwege het ziekzijn nog maar niet naar school. En dus kroop ik achter de computer in de hoop een leuk mailtje te openen. Een gezellige blog te lezen of verrassend nieuws te ontdekken. Maar nee. Alleen maar ellende. Moeders die kinderen doden, ongelukken, ziekte, financiele problemen… Wat is er aan de hand?

Maar tja, wat wil je. De feestdagen zijn voorbij. Het voorjaar is er nog niet echt. De adrealine van ‘hoera een nieuw jaar’ is wel een beetje weg geebt. We horen van de ene na de andere gebroken relatie. Het is de eerste werkdag na een extra lang weekend (gister Maarten Luther King day). Weken van jetlags en elkaar opvolgende zieke kinderen, gebroken nachten en intensieve dagen. Tja. Het is wel een beetje op. Dit is de harde werkelijkheid.

Ik ga op zoek naar feiten die dit bevestigen, omdat het me ergens bij stond dat de derde week van januari de meest deprimerende is van het hele jaar. En inderdaad ik vind dat nieuws, in tweevoud zelfs.

Ach, laten we dan maar realistich worden…
Dit betekent namelijk dat het vanaf nu alleen maar beter kan worden!
Ja hoor, ik zie de zon al doorbreken!

En, wees eerlijk, ze zijn toch best lief zo samen. Of niet dan?