2012! Al ruim een week zijn we onderweg in weer een nieuw jaar.
In die week heb ik wel eens gedacht aan een blog. Maar waarover zou ik schrijven?

Over het weer hier? Dat ik op oudejaarsdag in mn t-shirtje buiten oliebollen aan het bakken was? En een paar dagen later, terwijl de mensen in het noorden van Nederland hoopten dat de zandzakken die ze hadden neergelegd het zouden houden, wij ’s avonds buiten wat zaten te drinken? Dat we sinds december meer regen gehad hebben hier dan in het hele jaar daarvoor?

Of waren jullie geïnteresseerd in alle sores met de kids? Dat Boaz sinds de dag dat hij twee werd eet alsof z’n leven er vanaf hangt (wat natuurlijk ook zo is, maar daarvoor leek hij daar niet echt van overtuigd), maar nu bedacht heeft dat hij geen middagdutjes meer gaat doen. Dat we in weken geen ongebroken nacht hebben gehad door eerst jetleg ene kant op, dan andere kant en toen kind 1 ziek en toen kind 2 ziek… Dat ik het daardoor een waar feest vond dat Boaz vorige week donderdag –eindelijk- weer naar school ging.

Ik had kunnen schrijven over Boaz z’n favoriete woordjes. ‘pompoen buit’ en ‘koekies en belbo’. Dat eerste gaat over de pompoenen die buiten lagen bij ons vakantiehuisje in Arnhem. Ik denk dat hij het woord erg leuk vind klinken, we horen het ongeveer 10x per dag. En koekies en belbo zijn koekiemonster en elmo, die staan op z’n luier (dat horen we ongeveer 20x per dag, want meneer wil tegenwoordig na elk plasje gelijk een schone luier, maar op de po gaan, ho maar!) en sinds hij dat door heeft ziet hij ze overal, in boekjes, op speelgoed en hij heeft zelfs een echte koekiemonsterknuffel.

Of over Peter die naar de holiday break weer aan het werk is geslagen. Maar ongeveer wel de enige in z’n team was vorige week. Omdat een deel nog vakantie had en de andere helft er een iets andere werkethos op nahoudt.

Ik had kunnen vertellen over onze toertochten door verschillende wijken op zoek naar dat ene mooie plekje waar we willen wonen. En de duizenden telefoontjes naar verschillende banken en partijen om uit te zoeken of we een hypotheek kunnen krijgen (maar daar schrijf ik later wel een keer over).

Oja, ik had ook mijn dagelijkse dialogen met Boaz kunnen neerschrijven. Die gaan ongeveer zo:
-taaf?
– ja, dat is inderdaad een tafel.
– stoel. Za. stoel. Za. stoel Za.
als ik het niet bevestig blijft hij het herhalen.
– ja, dat is Zarah haar stoel.
– papa werk?
– ja, papa is naar het werk.
– typ?
– ja, papa is naar het werk en typt daar.
– orangs? Mama?
– ja, dat is orange juice voor mama.
Diepgaand he?

Of wat dacht je van deze, gevoerd terwijl Boaz en ik aan tafel zitten te eten, ondertussen maakt hij de boerderij puzzel:
– Heb je genoeg gegeten of wil je nog meer?
– ja
– wil je nog meer?
– meer
– wat wil je eten?
– eet
– brood of cereal?
– ja
ik slaak innerlijk een diepe zucht en ga vol goede moed verder.
– brood?
– ja
– wat moet er op?
– koe
en legt ondertussen de koe op z’n plek
– Koe?
– neeeuh!
en begint hard te lachen
– wat dan?
– vark
– varken?
– neeeuh
hij heeft het grapje door en vind het erg leuk dat hij het nog een keer kon doen.
Uiteindelijk komen we er uit dat hij geen brood meer hoeft, maar fruit wil.
– fruit, fruit, fruit!
– oke, wil je een appel
– appel
Ik begin de appel te schillen en in stukjes te snijden en leg ‘em op z’n bord. Boaz schuift ze resoluut aan de kant van z’n bord, de rest van het bord moet leeg blijven. Geen idee waarom. Als ik klaar ben kijkt hij me vragend aan: fruit?
– maar lieverd, appel is fruit.
– fruit, fruit, fruit!
zegt hij boos en begint nu lichtelijk panisch te kijken.
ik loop met hem naar het aanrecht waar het fruit altijd ligt.
– kijk we hebben appel, mandarijn en verder niets.
hij zoekt nog even verder en loopt dan teleurgesteld naar zijn stoel terug aan gaat z’n appel eten. Terwijl hij de kip en de hond op hun plek legt.

Tja, daar had ik dus allemaal over kunnen schrijven. Maar ik was veel te druk met het werken aan mij  goede voornemens. Je weet hoe dat gaat, na een week vind je het wel leuk geweest, vandaar dat ik nu dus weer alle tijd heb. Nu alleen nog wat om te schrijven…