We zijn ruim een week thuis. Iedereen is weer back to business.
Peter aan ‘t werk. Ik probeer het huishouden wat te runnen.
Boaz gaat naar school, heeft playdates en kookt het avondeten.

Zarah rolt zich helemaal moe, sabbelt lekker op haar grote teen (!!) en grijpt er lustig op los naar speelgoed.

Na een week waren beide kids ook weer helemaal op schema. Geen jetlag meer.
En wat doe je dan? Tenminste als je Peter en Jacodien heet, inderdaad, dan buit je dat uit.
Dus op zaterdagavond zijn we met Peters collega’s naar een barbeque tent geweest. Heerlijk vlees gegeten. Het sterke van dit restaurant is dat ze zich houden bij waar ze goed in zijn: vlees bereiden. Ze schenken dan ook geen alcohol, bring your own beer. Je weet hoeveel bier er hoort bij bbq, dus hele koelkisten werden daar naar binnen gesleept. Helaas voor Boaz houden zich ook zo strikt aan waar ze goed in zijn dat hij de beloofde frietjes ook niet kon krijgen… Eenmaal thuis was het een uurtje later dan normaal en ging hij heerlijk slapen. Kort daarna lag Zarah ook plat. Als dank-je-wel kregen we van de kids cadeau dat we konden uitslapen tot 8.30 op zondagochtend! Fijn 🙂

Zondag hebben we het voor Boaz nog maar een keertje wat later gemaakt dan zijn eigenlijke bedtijd. We hebben hem meegenomen lichtjes kijken. Overal zijn huizen en straten versierd met heel veel lichtjes en ornamenten. De kleuren lijken hier en daar chemischer dan ze ooit zijn geweest. Voor Boaz hadden we niet eens zo ver hoeven gaan, want bij het naar buiten stappen wijst hij al naar het huis van de buren: mooi! En terwijl we de straat uitrijden roept hij: LICH! Met een harde ‘g’ die nog lang doorzingt. Op een gegeven moment heeft hij zoveel lichtjes gezien dat het even niet meer lukt om de ‘l’ uit de spreken en wordt het ‘tig’. Inderdaad: tig lichtjes!
We komen bij de boom waar het om ging. De grote lichtboom in het Zilker Park. Als we aankomen rijden kijkt Boaz vol verwondering: boom! ster! (boven op de boom) Maar eenmaal onder de boom zijn al de mensen om hem heen toch indrukwekkender dan de lichtjes. Ik denk dat het voor hem nog iets te groot is om te bevatten.

Op de terugweg rijden we door 37th Street. Hier zijn veel huizen over the top versierd. Ook hier zit Boaz weer heel aandachtig en vol bewondering naar buiten te kijken: Lich! Tig!

Eenmaal thuis gaan de lichtjes gauw uit. En slapen de twee kids weer als roosjes. Maar helaas niet voor lang. Midden in de nacht wordt Boaz wakker met koorts en een zere keel. Het duurt even voor hij weer rustig is en verder slaapt. Intussen is Zarah ook weer een voeding rijker, sinds we terug zijn heeft ze nog maar een nacht helemaal doorgeslapen. Ondanks dat ze beiden niet helemaal fit zijn, stralen ze vandaag allebei weer, zoals altijd. Zarah lacht vrolijk en Boaz speelt heerlijk en belt ondertussen even met oma.

Heb je nog niet genoeg foto’s gezien? Hier zijn nog foto’s van november.