Van de week werd ik er, terecht, op gewezen dat ik vooral veel over Boaz en Zarah schrijf. Hoe is het eigenlijk met Peter en met zijn werk.

Om met dat laatste te beginnen. Want dat is toch de main reason waarom we hierheen zijn verhuisd -al begin ik dat de laatste tijd te betwijfelen, maar daarover misschien later meer-.
Sinds Peter vorig jaar november officieel voor Tippingpoint is gaan werken heeft hij een hoop mogen bijleren. Doordat er nu korte lijntjes zijn met collega’s is er veel meer overleg en samenwerking. Hierdoor heeft Peter ook andere gebieden en softwareprogramma’s kunnen ontdekken waar hij in Nederland niet aan toe kwam. Met zijn programmeerachtergrond heeft hij ook veel kennis in het team kunnen inbrengen. Maar ook qua sociale omgang en ‘people management’ brengt Peter het nodige in. Hij krijgt veel waardering voor zijn werk, inzet en persoonlijkheid. In vorm van complimenten -bijvoorbeeld van iemand uit een ander team van Tippingpoint: je bent duidelijk echt een aanwinst voor het team- en in de vorm van eAwards -wat inhoudt dat zijn jaarbeoordeling op alle punten positief was-.
Eind augustus moest het hele team uit het oude kantoor. Vanwege overname door HP -april 2010- verhuisden ze naar het HPkantoor. Helaas duurde het erg lang voor hun eigen kamer klaar was. Maar gister was het dan zover. Eindelijk kan hij zijn computers (die nu hier thuis staan) verhuizen naar de nieuwe werkplek. Doordat hun team in het nieuwe kantoor lange tijd dus geen eigen ruimte heeft gehad en dus ook weinig hardware daar had heeft Peter de afgelopen maanden vrij veel thuis gewerkt.

Gaat dus lekker op z’n werk, maar Peter is eigenlijk vooral vader. Zo probeert hij ‘s ochtends op tijd te vertrekken naar kantoor. Maar als Boaz al wakker is voor die tijd, tja, dan is samen ontbijten wel zo gezellig en wordt het dus zo minstens een half uur later.
Als Peter eind van de middag terug komt van z’n werk rent Boaz op hem af en spelen ze nog even samen tot we gaan eten. Boekje lezen, torens bouwen, van de glijbaan enz. Peter is erg geduldig en rustig naar Boaz en Zarah. Neemt alle tijd om ze te troosten of rustig te krijgen als dat nodig is. Elke dag even knuffelen en kletsen met Zarah, in het weekend football kijken met Boaz en zo goed als elke avond Boaz naar bed brengen -met standaard rituelen waaronder een chase op de overloop-.

Naast dat alles heeft Peter gelukkig ook nog genoeg tijd en aandacht voor mij. Speelt hij graag nog computerspelletjes, leest hij graag onderuitgezakt op de bank of in de schommelstoel een boek en kijkt hij de nodige series. Ow en hij volgt dus het football. En dan vooral de Texaanse teams en the Greenbay Packers, de winnaars van de Super bowl van vorig jaar.

Qua inburgeren en wennen aan ons nieuwe thuisland loopt Peter toch wel echt voorop. Regelmatig gaat hij tussen de middag een burger of BBQ-vlees eten met collega’s, afgelopen zaterdag is hij -echt Texaans!- naar de schietbaan geweest om met echte pistolen en geweren te schieten. En toen ik hem meldde dat we toch wel echt een winterjasje voor Boaz moeten hebben voor in Nederland* zei hij: “Waarom, hij heeft toch een spijkerjack.” Tja, hij denkt ook dat we eind november lekker bij papa en mama in de tuin gaan zitten… Dat zeg ik: Nederland totaal ontwent 🙂

Al met al kunnen we dus wel concluderen dat het goed gaat met de hardwerkende, rustige en geduldige, bijna 33 jarige -vind hij zelf heel eng-, vader, mijn fijne vent.

En dit was dan denk ik wel voldoende om, al die keren dat ik niet over hem geschreven heb, weer goed te maken 😉

*dat het hier ‘s nachts inmiddels ook vriest zien we maar even over het hoofd. Van boven de 40C de hele zomer na een herfst met winterse kou, snappen we nog niet. Dus je krijgt opmerkingen als: een dekbed, is dat niet wat overdreven? En: Zal ik een jas aan doen naar mijn werk? En dat dus inderdaad als het maar net boven nul is. Maar tja. zaterdagmiddag loopt het weer tegen de 30C.