Het is hier inmiddels niet meer zo warm dat je hout spontaan in brand vliegt als je het buiten neer legt, dus we genieten van kampvuurtjes in de tuin, het roosteren van marshmallows en de jumpsessies op de trampoline -in het donker!- die daarbij horen. En praten over Nederland.

Het gaat wennen worden.
Dat snapt iedereen. Peter. Ik. De kinderen. De mensen die we hier spreken. En jullie aan die kant van de oceaan.

Wennen omdat we zes jaar lang hier geleefd hebben.
Wennen omdat we maar 1 jong kind hadden toen we verhuisden en dus nooit echt met een gezin in Nederland hebben gewoond.
Wennen omdat we inmiddels toch vooral Engels praten in ons dagelijks leven.
Wennen omdat we zes jaar lang niet dichtbij familie hebben gewoond.
Wennen omdat Peter zes jaar lang op kantoor heeft gewerkt, met een team om zich heen. Het laatste jaar eigenlijk ook alleen maar als teamleider (vorige maand was voor het eerst in een jaar dat hij weer zijn ‘eigen’ werk deed!).
Wennen omdat het hier al een hele klus is om met vier kinderen boodschappen te doen, en ik me dus niet eens kan voorstellen hoe je dat doet in Nederland waar de winkels zoveel kleiner zijn en de karretjes smaller en ik de winkels niet meer ken. En dan die winterjassen… Dan ben je eindelijk de hele winkel door en heb je de kar vol en de boodschappen betaald, sta je weer buiten al die dikke jassen dicht te ritsen als er eentje roept dat ze haar handschoenen heeft verloren… Kun je weer de winkel door…
Wennen omdat ik eigenlijk niet eens weet of ik wel met kinderen boodschappen ga doen, want ze gaan vijf dagen per week naar school.
Wennen omdat ze moeten leren fietsen.
Wennen omdat ik er net pas achter kom dat Amazon ook in Nederland bestaat. (En er dus nog heel veel te leren is over wat er mogelijk allemaal helemaal niet zo anders is dan hier. Begreep ik nou goed dat jullie ook allang aan de Netflix zitten en dus de nieuwe Gilmore girls kijken?! don’t spoil please! Nog maar eentje kunnen kijken.)
Wennen omdat je eerst het nummer van de dag schrijft en dan de maand en dan het jaar. En ik ergens in de afgelopen zes jaar blijkbaar gewend ben geraakt aan die “rare Amerikaanse” manier.
Wennen omdat de meeste activiteiten ‘s avonds zijn in plaats van ‘s ochtendsvroeg of overdag of op z’n laatst tot acht uur ‘s avonds.
En omdat je acht uur ‘s avonds als 20 uur schrijft en niet 8pm.
Wennen omdat er geen chick-fil-A is (of heb ik weer iets gemist?).
Wennen omdat je anders praat, over andere dingen en met andere mensen.
Wennen omdat niemand meer direct hoort aan ons “beautiful accent” dat we hier niet vandaan komen en we er dus opeens weer volledig bijhoren. En toch niet.
Wennen omdat het vandaag 26 graden was en hoogste tijd om de kerstversiering op te hangen (en tegelijk weer een paar dozen in te pakken). Omdat kerst hier gevierd wordt met een hoofdletter C. Ow en de rest ook gewoon in hoofdletters. CHRISTMAS!
Wennen omdat ik er de afgelopen zes jaar zo gewend aan ben geraakt dat ik er nu al weken naar uitkeek, het moment dat, afgelopen zondag, in de kerk de kerstboom verlicht werd en we uit volle borst meezongen met “Joy to the world!”  (ik weet dat het wennen wordt, want ik weet wat ik er zes jaar geleden van vond…)

Wennen…

Het is zo’n twee weken terug dat ik bij de kinderen de dekbedden maar weer in hun hoezen heb gehezen omdat het ‘s nachts toch wat frisser was. In diezelfde tijd was het dat ze ‘s ochtends een keer wakker werden en ik zei dat ze nog wel even op hun kamers mochten spelen maar dan wel sokken aan moesten doen en een vest. Toen ik tien minuten later kwam kijken hadden ze netjes allemaal hun sokken aan. Het deel ‘vest’ was niet helemaal goed gegaan… Er zat er eentje in winterjas. Wist zij veel wat een vest was..!

We hadden deze maand vrienden op bezoek uit Nederland. Op een goed moment -vraag me niet waarom- kwam het bestaan van een zomerjas ter sprake.
Ja, lieve mensen, ik weet het. Ik weet wat een zomerjas is. En dat ik er eentje had. Sterker nog, het zou me niet verbazen als er nog eentje hier in de jassenkast hangt.
Maar weet je, het is raar, ik kan me niet meer herinneren wanneer je een zomerjas draagt. Waarom je er eentje zou hebben. Laat staan waarom ik er eentje zou moeten regelen voor alle zes mensen in ons huishouden. (De gedachte alleen al!) Gelukkig is het voorlopig nog geen zomer. (Dat ik zie zin nog eens zou welgemeend zou schrijven!)

Ik trek nog even een korte broek aan vandaag. En leg intussen een voorraad van lange broeken, truien, vesten en sokken voor de kinderen aan.
Ow en we beginnen ze te leren wat de namen zijn van al hun familie in Nederland. Die kennis is de afgelopen twee jaar (na ons laatste bezoek) ook opeens drastisch verminderd. Na onze eerste oefensessie wisten ze al de naam van de dad van nicht L, want haar moeder M is getrouwd met… “Bennekom!”

Het wordt even wennen. Maar we komen er wel.

‘t Kan wel zijn dat je af en toe wat geduld met ons en de onzen moet hebben.
Bij voorbaat dank! 🙂