Vrijdagavond. 2o na tien. Yanoah heeft net zijn “laatste” voeding gehad en ik heb hem ingewikkeld in zijn bedje gelegd. We hebben Herman Finkers en zijn oudejaarsconference even gepauzeert (we lopen maar een klein beetje achter…) zodat Peter de andere kinderen even op het toilet kan zetten. Ik chek mijn telefoon. Een sms van een vriendin. “How are you adjusting to being a mom of four?” vraagt ze.

Mom of four…

Mom of four…

Het echoot in mijn hoofd. Het lijkt van de ene van mijn brein naar de andere kant te bouncen, zonder echt ergens te landen. Mom of four…

Dat labeltje heb ik er duidelijk nog niet bij gehangen in het kastje van mijn identiteit.

De afgelopen weken heb ik me vooral bezig gehouden met het voeden en verzorgen van een klein inie-minie mensje.  Die af en toe bezocht, bewonderd en besprongen werd door zijn drie grote siblings. En elke avond geniet ik van met z’n zessen op ons bed zitten boekjes lezen en liedjes zingen voor het slapen gaan. Maar een moeder van vier… Pfff… je zult er maar eentje wezen! 😉
(foto gemaakt door Zarah)

Over die siblings gesproken. In al het ge-ooh en -aah over onze mooie zoon zouden we haast vergeten je te vertellen over die andere drie.

Zarah bijvoorbeeld. Met haar prachtige uitspraken.
Het eerste weekend met z’n zessen thuis besluit Peter een project te starten met de oudste drie. Hij is druk bezig beneden terwijl ik boven op bed zit met Yanoah. Na een tijdje komt Zarah enthousiast binnen vliegen: “We hebben een trap gemaakt voor Yanoah! Een jail!”
Inderdaad. De box staat weer in de kamer. Ik hoop dat deze jongen zich veilig gaat voelen in zijn valstrik… zijn persoonlijke gevangenis…

Zarah let trouwens goed op Yanoah. Zoals ze allemaal doen. Om de beurt hoor je ze dingen roepen als:
“Mama, ik denk dat Yanoah moet eten!”
“Mama, onze baby heeft een vieze luier.”
“Mama, hij is klaar met eten hoor!”
“Hij zegt nee, hij wil het niet.”
Dus…

Maar ze let dus goed op. En zag dat het stoeltje waarin hij zat heen en weer wiegde als hij nieste. “Kijk, als hij een bless you doet dan beweegt hij zelf zijn stoeltje!”

Gelukkig houdt ze zich soms ook eventjes bezig met iets anders dan Yanoah. Zo leert ze zichzelf lezen. Het lijkt haar missie voor deze zomer. En heeft ze zoals altijd weer een hoop zelfkennis en inzicht. Als we haar aan tafel aanmoedigen om door te eten door haar een tijdslimiet te stellen vraagt ze of het een paar minuten langer mag dan de rest, want zegt ze: “Ik ben een slow-kip-chewer.” Dat je het even weet.
Als ze ‘s avonds nog een tijdje mag lezen voor het slapen gaan roept ze over de gang: “Papa, kun je even de minuten op pause doen? Ik moet naar de wc.”

Ja, een mooi figuur is het.
Net als haar zus trouwens.

Sophie. Vraag je haar om op haar kamer haar kleren te halen zodat ze kan aankleden komt ze terug met een broek over haar hoofd en gezicht getrokken en een shirt aan haar voeten. Hard lachend en grapjes makend, ondertussen overal tegenop knallend.
Of zit je lekker met haar op bed een spelletje te doen, begint ze opeens met sit-ups…

Verder is ze mega enthousiast over “onze baby”, die nu, na bijna twee weken eindelijk voor haar ook Yanoah heet. Maar het is wel lastig hoor. Want “is dit nu onze baby?” en zijn wij dan nog wel haar papa en mama en is dit nog ons huis…? Je zult zo’n kind maar meenemen, te verhuizen, naar de andere kant van de wereld…
Ja, al dat excitement is best vermoeiend. En dan is bij papa hangen wel zo fijn en veilig.

Dan hebben we natuurlijk Boaz nog. Onze mooie grote jongen. Die het leven allemaal erg serieus neemt en zich dus zorgen maakt omdat we de laatste tijd toch echt wel wat meer ongezonde dingen eten en hij nu al paar dagen last van zijn buik heeft… Dus als je dan de keus hebt tussen een cracker met pasta of met jam, ja euh… doe dan maar jam, want “dat is denk ik beter voor mijn lichaam.” Toen ik hem vroeg wat hij Yanoah wilde leren als dat al kon, was zijn antwoord: “Probably some bible verses.”
Boaz die elke ochtend onze kamer insluipt en dan naast ons bed op de grond een stripboek gaat zitten lezen. Die, nu ik dit schrijf, op het badkamerkrukje -dat hij mee gesleept heeft naar de dansstudio- staat zodat hij door het raam kan gluren, kijkend naar de dansles van de beide meiden. En daar staat hij dan, op het krukje, mee te doen. Voet omhoog, armen in de lucht, door de knieen… Left, right. One, two, three, four…

Het is een mooi stel zo bij elkaar. One, two, three, four…