Ik hoorde van een wereld waar de mensen zich niet afvragen welke van hun real-life wekkers hun nu weer midden in de nacht komt storen.
De mensen in die wereld schijnen hun gedachten daadwerkelijk af te kunnen maken (tot het einde!), hun blogs te voltooien en zelfs boeken daadwerkelijk uit te lezen!

Ik hoorde dat in die wereld, als je een keer lekker op de bank in slaapt valt zomaar op een doordeweekse middag, je niet opeens twee modderhanden in ogen gestoken krijgt.
Dat daar ook geen kinderen zijn die regenwater, al dan niet gemengd met wat dirt over de schutting gooien naar nietsvermoedende buren.

In die wereld schijnen mensen vakanties van meerdere weken te hebben! Weken! Ik dacht dat drie minuten ongestoord op het toilet zitten al als vakantie classificeerde.

Ik hoorde dat je in die wereld nooit dingen hoeft te zeggen zoals: “Haal even die tenen uit je bord en neem een hap van je eten.” of “Gooi maar niet die emmer water over je zus leeg, ik geloof dat ze het niet zo leuk vindt”. Het zal je al helemaal niet gebeuren dat deze woorden uit je mond zouden komen: “Als jij op je poep let kan zij even haar schoenen aantrekken!”. En de mensen om je heen vragen er nooit -laat staan zes keer per dag- welke schoen er nu ook alweer aan welke voet moeten. Dat weten die mensen in die wereld gewoon allemaal zelf!

In die wereld, dat hoorde ik dan weer, hoef je nooit gedwongen een boek voor de driehonderste keer te lezen. Dat doe je uit vrije wil of je doet het niet. Schijnt. Je kan er ook naar de muziek luisteren die jou het meeste aan staat.
Ow en maaltijden… Echt! Die duren er uren en uren. Maar niet omdat iedereen zo tergend langzaam eet, van de zoveelste “makkelijke prut” en elke hap aangemoedigd moet worden. Nee, omdat er gastronomische hoogstandjes worden geserveerd en verorberd onder het genot van zeer aangenaam gezelschap dat in staat is een diep geanimeerd gesprek met je te voeren.

Ik hoorde van een wereld waar, als je even niet oplet, je chocola gewoon nog steeds voor je ligt. Niemand die het heeft weggekaapt. Waar je je thee warm drinkt. En je niemand enige aanwijzigen hoeft te geven, waar dan ook voor. De mensen daar schijnen voor zichzelf te kunnen denken.

Ik hoorde van die wereld…
Maar misschien hoorde ik het wel verkeerd hoor. Er zong net iemand heel hard en vals doorheen. Met een hoog schel stemmetje iets over een nat kevertje dat weer opdroogde in de zon.
Hmmm, ik geloof dat diegene die dat zong zelf ook even wat drooggoed nodig heeft… Iets met regenwater, modder en een broer en zus. Ofzo.

Ach, en nu ik zo nog eens over nadenk…
Over die -al dan niet bestaande- wereld enzo.
Het lijkt me maar saai. Akelig saai!