Vandaag is het Independence day*. De Amerikanen vieren hun onafhankelijkheid.

Ik snap wel dat je daarvoor iedereen in het land een vrije dag geeft. Want wie wil dat niet? Onafhankelijk zijn. Lekker zelf alles uitzoeken zonder dat je daar iemand bij nodig hebt. Draait daar niet heel de wereld om. Zo snel mogelijk onafhankelijk worden? Een kind zo snel mogelijk leren alles zelf te doen. En zitten we niet allemaal zo in elkaar, het begint al als je net kan praten “zelluf doen!”. En daarna moet je elke dag naar school, waarom? Om uiteindelijk zo snel mogelijk financieel zelfredzaam en dus onafhankelijk te worden enz. enz.

Dus als je die status als land bereikt: onafhankelijk. Tja, dan is dat natuurlijk zeker een feestje waard.

Gister in de kerk wist de dominee de boel lekker te relativeren. Hoe onafhankelijk zijn we als mensen nu eigenlijk. Je kunt wel denken het allemaal lekker voor elkaar te hebben en niemand nodig te hebben. Maar (excuses voor het lugubere voorbeeld, komt van de dominee) wat als je daar dan zit in je eigen mooie appartement. Betaald van je eigen verdiende centen. En dan op een dag verslik je je in een pinda. Valt met je hoofd op tafel en wordt een tijd later gevonden omdat er valken om je huis zwermen… Wat nou onafhankelijk…!

Ergens is het ook wel een aparte gewaarwording om in een land als Amerika Independence day te vieren. Het land leeft grotendeels uit angst. Angst voor terrorisme, angst om aangeklaagt te worden, angst voor ziekte, angst voor verlies, angst om niet de beste te zijn, angst… Klinkt niet heel onafhankelijk.

En ook wordt er heel regelmatig een grote afhankelijkheid dependence uitgesproken. Eindigt niet bijna elke toespraak van de president met God bless America. Het is op verschillende gebouwen in de stad te lezen, mensen hebben een bumperstickers met deze tekst. En het staat op het geld. God Bless America.

Ik snap dat eigenlijk niet helemaal. Hoe is die enorme angst te combineren met de vaste overtuiging dat God je land zegent. Hoe is die afhankelijkheid van God te combineren met een onafhankelijkheidsdag en onafhankelijkheisgevoel?

Maar het brengt me ook bij de vraag: hoe onafhankekelijk ben ik? Hoe onafhankelijk wil ik zijn. Of wil ik juist afhankelijk zijn? Wil ik leven uit angst omdat ik het zelf in de hand denk te moeten houden/ wil houden. Of geef ik het toch allemaal maar over?

De dominee moedigde ons aan om vooral te genieten van de afhankelijkheid. Enjoy dependence. Klinkt tegenstrijdig. Maar is dat het ook?

Paul Miller zegt in A praying life
What do I lose, when I have a praying life? Control. Independence. What do I gain? Friendship with God. A quiet heart. The living work of God in the hearts of those I love. The ability to roll back the tide of evil. Essentially, I lose my kingdom and get His. I move from being an independent player to a dependent lover. I move from being an orphan to a child of God.

Enjoy dependence. Het proberen waard.

*afgelopen maandag, 4th of July, was het Independence day. Met een beetje vertraging dus deze blog.