Ik was het even vergeten.
Dat we samen die onuitgesproken afspraak hebben dat ik jullie hier af en toe digitaal op de hoogte houd van ons welzijn.

We zijn wel.

En we zijn druk.
Of nou ja, druk. Dat is niet echt waar. We leven ons leven. En tja, daar kunnen we onze dagen best mee vullen.

Zo zijn alle drie de kids opeens inches gegroeid (auch, na 5 jaar tellen is het gebeurd… ik denk in inches..?). Boaz heeft een pumpkin omgetoverd tot wereldbol en ook Sophie zingt al vrolijk mee met de continenten song. We genieten van heerlijk herfstweer. Kijken als de werkmannen een nieuwe schutting bouwen. Springen op de trampoline. Denken na over alles waar we dankbaar voor zijn en hoe we dat kunnen laten zien (onze manier van meedoen aan de Thanksgiving gekte in November).
In de afgelopen weken heeft de een geleerd over King Henri VIII terwijl de ander in mega sprongen leert emoties en gedachten op elkaar af te stemmen op een manier die voor iedere betrokkene prettig en opbouwend is. De een werkt extra hard na een veranderde situatie in the office en de ander weet dat er nooit iets veranderd en er elke avond eten moet zijn, dus neemt daarvoor de nodige maatregelen (in vijf uren met vijf vrouwen 100+ maaltijden).
We vullen schoenendozen en bouwen kastelen. We gaan naar verjaardagsfeestjes en bezoeken de dokter (dat schijnt af en toe te moeten hier). Peter bakt brood en de kinderen werken het naar binnen. We gaan langs bij vrienden waar we rond een kampvuur marshmallows warmen. De een ontpopt zich als een ware artiest, de ander als een scientist en de derde zou het geweldig doen in het theater. En ergens tussendoor schoot ik dit plaatje.

We zijn er nog.

Wat me er aan doet denken, ik moet er nog een uit bed plukken. Zodat ze mee kan doen met het maken van mud balls en ze tegen de schutting gooien (hoelang zou het duren voor ze bedenken dat het ook wel leuk is om een modderballengevecht te houden..?).