Het is echt aftellen nu. Ik ben over gegaan op de trager-dan-traag-modus. Dus heel veel gebeurt er niet meer op een dag. En eigenlijk is dat wel best zo.

Sinds gisteravond staat er een mooie oranje Mazda op de oprit (ja, echt oranje). Heel verhaal, maar als het met het papier werk allemaal lukt en er een nieuwe accu in zit dan hebben we een tweede auto. Vorige week hadden we het er namelijk over met vrienden dat het nu toch maar snel een auto moesten hebben en dat Peter dan daarna welverder keek naar een mooie Mustang of oude auto. Zij wisten iemand die erg graag van z’n auto afwilde, zo graag dat hij ’em weggeeft… Zeggen wij geen nee tegen! Mocht het allemaal lukken (auto staat nu nog geregistreerd in Canada en dat moet naar Texas omgezet worden) dan komen we binnenkort wel met een fotootje 🙂

Verder heeft Boaz  een dikke lip sinds vanochtend. Een mooi souvenier die hij overgehouden heeft aan 5 heerlijke ochtenden bij Joyce en Bonnie. Hij is namelijk vijf woensdagochtenden naar de oppas geweest terwijl ik bijbelstudie had. En dat was enorm goed geregeld. Met een heel programma. Zo maakte ze elke week een werkje (wat past in het thema van de maand en dan weer per week een nieuw thema. Deze maand: God loves me. God will teach me. How do I know what to do? En dan een bijbelvers erbij), speelden buiten, gingen naar de muziekklas waar de juf met de gitaar liedjes met hen speelden en speelden binnen in hun eigen ruimte. En natuurlijk de snacks aan tafel (waar hij heeft geleerd dat je je stoel aanschuift als je opstaat…). Voor de meeste kinderen van zijn leeftijd de gewoonste zaak van de wereld omdat ze naar de dagopvang gaan. Maar voor Boaz redelijk nieuw op de zondagse bezoekjes aan de kerkoppas na. En hij heeft er duidelijk van genoten.  De begeleiders gaven aan dat hij elke week iets meer ging ‘kletsen’ en mee doen. Vandaag had ze zelfs een foto van Boaz hand in hand met een meisje uit de oudere klas. Dat meisje had hem de hele tijd gevolgd toen ze aan het buitenspelen waren. En na zo’n morgen is hij uitgeput. En slaapt hij een heerlijk lange middagdut. Waar mama geen problemen mee heeft 😉

Afgelopen weekend zijn we een paar nachtjes weg geweest. Vrijdagmiddag hebben we Boaz bij Oom Wim en Tante Ellen in Houston gebracht en zijn Peter en ik verder gereden naar Galveston. Dit ligt aan de kust van de Golf van Mexico. In dit enorm toeristische stadje hebben we een nachtje geslapen. Eerst ‘s avonds laat gegeten, we hoefden toch geen rekening met Boaz te houden. En zaterdag beetje uitgeslapen. Gezwommen in de zee (ik) , boekje gelezen op het strand (peter) en toen snel de auto weer in voor we helemaal verbranden of smolten. Wat rond getoert op het eiland en na de lunch weer richting Houston. Daar aan het zwembad gehangen en gekletst met familie (nicht Jaclynn uit Canada was er ook) om zondag weer terug te rijden naar Austin.

Zoals ik al zei, aftellen geblazen. We zitten nu op ruim 36 weken. We zitten in de ‘safe-zone’ en ik mag nu in het birthingcenter bevallen.
Nog zo’n 3,5 week te gaan dus. We gaan voor twee… Niet dat we alles klaar hebben, maar over precies een week landt, als alles goed gaat, het vliegtuig met Wonder Woman Marjolie er in. En vanaf dan gaat alles natuurlijk in sneltreinvaart. Laatste spulletjes wassen, nog even schoonmaken, laatste inkopen enz.
En vandaag is onze nieuwe printer afgeleverd. Want meneer Canon zei: pech gehad! Nadat we ze een mailtje stuurde om te klagen dat onze in Europa gekochte printer niet werkt in Amerika. Op de inktpatronen zit namelijk een code waardoor de patronen die je hier koopt niet te gebruiken zijn op een Europese printer (ook al is het model het zelfde). Dit om illegale verkoop tegen te gaan. Goed principe, maar wij deden niets illegaals door te verhuizen… En zelfs nadat er een software expert (peter) en een hardware expert (collega Jon) naar gekeken hadden was het nog zoveel moeite dat we besloten om dan maar voor safe te gaan zodat we zeker weten dat we op tijd de geboortekaartjes e.d. kunnen printen.
Dus zo langzaam aan wordt het lijstje to-do-for-baby-2 steeds korter. We keep on going.

Morgenavond ga ik op pad met Katie die me trakteert op een behandeling van de pedicure en me uit eten neemt. Erg benieuwd of me dat bevalt zo’n behandeling, zullen zien!

Ach en zo gaan de dagen voorbij. Peter werkt deze week extra hard en extra lange dagen om te zorgen dat hij straks met een geruster hart misschien wat langer thuis kan blijven als de baby er is. En Boaz en ik vermaken ons met niet veel doen (ik) en de boel verbouwen (boaz met zn werkbank).

Alle lieve mensen die mailen en brieven sturen en aan ons denken: Thanks! Sorry als ik er soms niet direct (of binnen een behoorlijke tijd) aan toe kom om te reageren. Als je denkt: wat duurt het lang… weet dan dat je heel zeer waarschijnlijk op de lijst staat van mensen die ik nodig weer eens wil mailen. En leuke daarvan is dat ik heel vaak aan je denk: namelijk elke keer dat ik dat lijstje zie en dat is al gauw meerdere keren per dag 😉

Ik duik gauw m’n bedje in. Om net als Boaz een fijne middagdut te doen.