Je zag de foto’s waarschijnlijk. Nogal suf en haast kleurloos allerdaags.

Opzich koos je er zelf voor om onze blog te checken. Je had het niet hoeven doen.

Maar je hebt gelijk.
Waarom zou je moeten lezen over onze kinderen die poepen tijdens het eten?
Of waarom laat ik je foto’s zien van troep op de keukentafel?
Waarom deel ik een slechte kwaliteit foto van some sort of lizard die ook nog eens te klein is om noemenswaardig te zijn?

Eigenlijk vooral omdat ik je dit wilde vertellen:

Je doet er toe!
Je leven doet er toe!

Net als het mijne.
En dat van onze kinderen.
En dat van hun hardwerkende en nog harder liefhebbende vader. (Kan dat taaltechnisch: harder lief hebben?)

Van kleurloze foto’s naar “je doet er toe” gaat je misschien wat snel. Ik zal je meenemen door die gedachtengang, wederom door je een kijkje in mijn leven te geven. Ik doe geen grote dingen. Ik vul geen geschiedenisboeken en zal dat zeer waarschijnlijk ook nooit gaan doen. Ik kom niet voor in het achtuur journaal. Ik heb nog nooit de Nobel voor de Vrede gewonnen. En als je googled op mijn naam krijg je nog geen 150 resultaten (probeer Peter eens, dat zijn er een paar meer).

Wel heb ik vandaag de kinderen gevoed. De was gevouwen. Een boek gelezen en een boo-boo gekust. Ik heb de schommel geduwd en een kind terecht gewezen. Ik heb geleerd en ben gegroeid. Heb anderen geholpen te leren en te groeien. Of in ieder geval daar een poging toe gedaan. Ik heb een aantal miles gereden en een vriendin gesmst. Ik heb lief gehad en de vaat gedaan. Ik heb mijn dagelijkse werk gedaan. En een toren gebouwd. Naar een vreemde gelachen. Een email gestuurd en een blog geschreven. En duizend andere kleine dingen. Waarvan ik zelf al meer dan de helft ben vergeten.

Oja, wees gerust. Er zijn ook minstens zoveel dingen die ik niet deed. Zo ligt de vloer nog vol cereal en de garage zit al tijden vol schimmel (dat had je liever niet geweten). Ja, mogelijk een dringende situatie, maar naar de creek gaan was belangrijk. En belangrijk krijgt hier nu eenmaal nog wel eens voorrang op dringend. Ik heb dat langverwachtte mailtje nog niet getypt en ben weer eens niet op tijd gaan slapen. Niet dat ook maar iets van al die dingen die ik doe of niet gedaan heb er echt toe doet. In zichzelf niet.

Ik ben reuze benieuwd wat jij hebt gedaan. En gedacht. Wat je geloofd en lief hebt. Wat je vindt en gevonden hebt. Wat je hebt bereikt. En hoopt te bereiken. Wat je hebt gelaten en waarom je hebt gelachen. Maar niet omdat het er echt toe doet. Niet in zichzelf. Wat jij doet is uiteindelijk niet belangrijk. Net als wat je niet gedaan hebt me in wezen niet uitmaakt.

Jij maakt uit!
Jij doet er toe.

En daarom wil ik weten wat je deed en wat je doet. Wat je dacht en waarom je lacht.
Daarom deel ik die haast suffe, kleurloos allerdaagse dingen met je. De foto’s van onze kinderen.

Omdat zíj er toe doen.

Doe je ogen open. Kom achter dat scherm vandaan. (Als dit voor jou van toepassing is: gooi die slachtofferrol of dat complex in de prullenbak!) En deel je lach. Deel jezelf. Kijk eens om je heen. Wie kruist er vandaag het pad van jou leven? In plaats van te denken dat je boven ze verheven bent, of juist dat je ze alleen maar tot last zou zijn: wees een zegen voor ze.
Het hoeft niet groots te zijn. Het hoeft het journaal niet te halen. Ook niet de krant. Het hoeft zelfs niet een twitterbericht of een google hit op te leveren. Het hoeft alleen maar het hart van die ander te raken.

Want die doet er toe.

Net als jij!