Vorige maand liepen Peter en ik the Narrows, top down in Zion nationaal park in Utah.
16 mile. 14 uur in 2 dagen.

Weet je, eigenlijk was het gewoon het leven. Ons leven.
Het leven in een prachtige omgeving. Canyon muren zo hoog dat het niet te bevatten is. Zestien mile lang. Voortgaand over verschillende ondergronden. Wandelend op weg naar het einde.

Soms was het vooral genieten van het moment. Een andere keer vooral gericht op het doel.
Soms was het wandelen. Een andere keer meer rots klimmen.
Soms was het haast meer zwemmen dan pootjebaden.
Soms was het pad duidelijk. Andere keren moesten we onderzoekend en uitproberend de juiste weg vinden.
Soms konden we lange einden vooruit kijken. Andere momenten hadden we geen idee wat er om de hoek was.

Er waren tijden dat we zo gericht moesten zijn op de stappen recht voor ons dat we het bijzondere van het moment misten. Maar als we dan even later op- en omkeken, de omgeving in ons opnamen, zagen we hoe speciaal het stuk was dat we net hadden afgelegd. Een voorrecht om er te zijn.

Er waren momenten van ontmoeting, met elkaar, met anderen. Er waren momenten (vooral de eerste paar uren (!!) van de tweede dag) van gezamenlijk reizen in een boeiende, verlaten wildernis die rust bood, zonder iemand tegen te komen. Ongerepte natuur, vreedzaam, wat elk moment verstoord kan worden, overspoeld, om elk vooruitzicht te veranderen.

(Met een klein simpel cameraatje hebben we een aantal van die momenten vast gelegd, hieronder eentje. Wil je meer zien, kijk dan hier.)

10 jaar reizen we nu. Peter en ik. Voortgaand naar het eindpunt. In een prachtige omgeving.
Soms is het wandelend, slenterend haast. Soms meer klimmend, het zwaardere werk.
Soms is het aangenaam pootje baden. Soms is het zwemmen, het hoofd net boven water.
Soms is het stapje voor stapje, zonder verder te kunnen kijken. Om pas achteraf, terugkijkend, de schoonheid te kunnen zien. De groei en vooruitgang.
Soms is het einden vooruit kunnen kijken. Met een mooie, verkwikkende waterval uit de rots.
Soms is het rustend genieten. Een warme maaltijd. Of een fijne dut.
Soms is het, haast blindelings, het pad volgen. Soms is het biddend een weg zoeken.
Soms is het zij aan zij. Andere keren nemen we beurten om elkaar aan te moedigen. Elkaar ruimte gevend om voorop te gaan of juist te volgen.

Maar altijd is het samen. Ons. Wij.

The Narrows. De naam omdat het zo overduidelijk hoger is dan het breed is. Niet te bevatten van beneden af.
Het huwelijk. Ik zie het nu. Overduidelijk. Zoveel hoger en grootser dan ik ooit dacht. Niet te bevatten.

Op weg naar het eindpunt. Samen.
De volgende 10 jaar. Voor altijd.