One snowy Christmas Eve, one person was not thinking about trees or presents. His name was Ebenezer Scrooge! Scrooge hurried past a group of carolers.
“God bless you, sir,” one of them called out. “Please spare a coin for a poor, hungry child!”
“Bah! Humbug!” replied Scrooge. “If the poor want to be rich, let them work as hard as I do.”
uit: Mickey’s Christmas Carol, Disney.

Tientallen keren heb ik het boek inmiddels voorgelezen (ja, onze kinderen hebben een geniale boekkeuze bekwaamheid). Tientallen keren heb ik me gniffelend verwonderd over het woord “humbug”. Maar vandaag las ik daar totaal overheen en werd ik pas stil gezet bij de zin erna.

Het is mijn derde dag terug in Austin. Een aantal van de mensen met wie ik naar Ethiopie reisde verkeren in een reverse-culture shock: de luxe, rijkdom en de overweldigende hoeveelheid keuze die we hier hebben legt hun haast lam. Onze leiders hebben in de afgelopen 2,5 dag al meerdere meetings gehad om die dingen die we hebben waargenomen te rapporten en de nodige mensen tot actie te manen. Weer andere teamgenoten hebben al een uitgebreid verslag geschreven voor hun achterban.

En ik? Ik ben terug gekomen en terug gegaan naar mijn dagelijkse leventje hier. O ja, ik heb nog een behoorlijk slaaptekort, lichamelijk ben ik er nog niet weer helemaal. En tja, mijn tas is ook nog niet geheel uitgepakt. Maar verder wijst niets er echt op dat ik vorige week in Afrika zat en ik nieuwe lessen heb mogen leren, geweldig mooie mensen mocht ontmoeten, hardverscheurende dingen zag en hoorde, blijdschap en hoop ervaarde in de huizen van de armste van de armste in de communitie van Zeway, Ethiopia.

Tot deze ene regel. If the poor want to be rich, let them work as hard as I do…

Noem me naief. Wereldvreemd. Egocentrisch. (Allemaal zijn, helaas, op z’n minst gedeeltelijk waar.) Maar nooit had ik gerealiseerd dat ik zo’n enorm westers wereldbeeld had. Amerikaans haast.*
“Als je meer wilt dan je nu hebt, dan moet je vooral niet blijven zitten, maar in actie komen. Niet de domme fouten blijven begaan die je al eens gemaakt hebt en vooral niet je in je eigen ellende baden terwijl je je handje ophoudt. Ken jezelf en ga aan het werk. Dan is er voor iedereen wel wat te bereiken in het leven.”
Wow. Ik realiseerde me niet dat ik zo kortzichtig, afstotend en vooral zelfgericht denk. Ja, ik zei het al: naief!

Op maandag, de eerste dag dat we aan het werk gingen in Ethiopie, kregen we een presentatie van de lokale director. Hierin werd me meer duidelijk wat het project inhoudt en waar het geld aan wordt besteed. Namelijk onder andere aan eten, onderdak, kleren en scholing voor kinderen die leven in een zogenoemd Child headed household. Kinderen waarvan beide ouders zijn overleden of om andere redenen niet meer in het leven van deze kinderen zijn.
Ik presteerde het om na deze presentatie aan onze leiding te vragen: Does this financial support able or enable them? Echt waar! Ik vroeg me af of we hen in staat stelden om dingen te doen of dat onze hulp hen uiteindelijk juist onkundig en handelsonbekwaam zou maken doordat we ze van ons support afhankelijk hadden gemaakt…

Nu, iets meer dan een week later, kan ik me deze vraag niet meer voorstellen. De armoede die ik gezien heb, het leven in een huis van ruwe houten palen, gestuct met een mengsel van stro en modder. De kleren, maximaal twee setjes per persoon, in een plastic zak aan de muur. De paar bezittingen die ze hadden in een doos in een hoek. Het bed, een stro matras, op de grond. Kleiner dan mijn matras, maar regelmatig gedeeld met drie tot vijf personen.

Helpt mijn geld en mijn tijd ze echt of maak ik ze moedwillig afhankelijk van mij?
If the poor want to be rich. Let them work as hard as I do…

Wie ben ik om zulke dingen uberhaupt te denken?
Ik die zo goed weet, dat als je dingen wilt bereiken in het leven er aan bepaalde randvoorwaarden moet worden voldaan.
In onze westerse samenleving, waar met zoveel gemak aan alle basisbehoeften wordt voldaan, is dat bijvoorbeeld een bemoedigende persoon hebben in je leven. Iemand die je kent. Die samen met jou je, door God gegeven, kwaliteiten en vaardigheden ontdekt en je aanmoedigt om ze te beheren. Iemand die je helpt je valkuilen te bewaken.
Voor de kinderen die ik vorige week mocht ontmoeten zijn de randvoorwaarden iets anders. De behoeften wat meer basic.

In het hotel waar we verbleven werkte een jongen die onderdeel is geweest van het programma, Hope in Ethiopia. Door onze support heeft hij de opleiding Toerisme kunnen afronden. Nu heeft hij een goede baan, waarmee hij zichzelf en zijn zus kan onderhouden en bijdraagt aan de economische ontwikkeling van Zeway.
Als hij niet onderdeel was geweest van dit programma had hij nooit zijn school afkunnen maken, want dan had hij zijn dagen moeten besteden aan het bij elkaar schrapen van geld om aan eten te komen. Andere kinderen zijn gered uit de slavernij, ze zaten gevangen bij familie die niets goed met hen voorhad. Of de jongen die niets had en nu met ons mee ging om de kinderen te bezoeken en aan te moedigen, omdat hij door hulp van het programma geworden is wie hij is: een sterke jonge man met een opleiding, gezondheid en hoop.
Nee, geld geven does not enable them. Het is de enige manier om ze te redden!

Ebenezer Scrooge ontdekt dat geld geven, generositeit, de enige manier is om Tiny Tim van het graf te redden.
Ik ontdekte dat liefde, hugs, de visits, mijn gebed en mijn geld het enige is wat deze kinderen in Zeway verder brengt dan armoede en soms letterlijk ze van het graf redt.
Nee, niet omdat ik zo geweldig ben. Omdat God werkt! Door plaatselijke maatschappelijke werkers die door ons geld in staat zijn eten uit te delen, de kinderen van kleren te voorzien, hen een huis te bieden. Hoop voor nu.
Door hen een schooluniform te geven en een vak te leren. Hoop voor de toekomst.
Door hen te begeleiden en aan te moedigen. Hen hoop te geven en een toekomst hier op aarde.
Door hen te omarmen en over Jezus liefde voor hen te vertellen. Hoop en een toekomst voor eeuwig.
Voor veel van de kinderen in het programma worden deze mensen de enige familie die ze hebben.

If the poor want to be rich… dan mag ik hen bezoeken. Ontdekkend hoe rijk zij zijn in hoop en in liefde door hun geloof in Jezus. If the poor want to be rich… dan mag ik van mijn rijkdom geven om hen een hoopvolle toekomst te geven, niet alleen in de eeuwigheid, maar al hier op aarde.

http://fh.org/zyorphans
Ja, ik zet hier inderdaad een link naar een website om geld te doneren. Ik ben zo vrijpostig om jullie gewoon te vragen om hen financieel te helpen. Ik heb met mijn eigen ogen mogen zien hoe een klein bedrag voor ons zo’n groot verschil maakt voor hen. Dus ik wilde deze kans niet laten schieten. Sterker nog, ik ga gewoon nog even door. Om je te laten zien hoe een klein beetje voor ons, zo ontzettend veel is voor hen. Hier zijn een aantal van de uitgaven die worden gedaan voor het programma.

$5 — elektriciteit en water rekening voor 1 huishouden voor 1 maand
$ 15 — eten voor 1 kind voor 1 maand (tarwe, erwten, olie)
$80 ($7/maand) –kleding voor 1 jaar voor 1 kind (2 volledige outfits van schoenen, shirt, broek, ondergoed).
$200 — geeft 1 kind de mogelijkheid om tijdens de zomermaanden een vak te leren en een certificaat te halen. Voorbeelden zijn houtbewerking, metaalbewerking of kappersvak. Dit vak wordt hoogstwaarschijnlijk hun levensonderhoud.
$1500 ($ 125/maand) — Hope&Purpose training voor alle 125 kinderen voor 1 jaar (professionele counseling)

Denk je dat je €15,- kan besparen van je maandelijkse boodschappen budget? Of misschien wat minder lang douchen en zo €5,- uitsparen voor de maandelijkse water en elektriciteitrekening van een Ethiopisch gezin?

ps. 100% van onze giften gaat rechtstreeks naar het project in Zeway, de kinderen en de medewerkers.

*Dit is geen flauwe, denigrerende verwijzing naar Amerikanen en hun American dream. Maar meer als aangeven hoe ‘wij’ West-ropeanen met onze gepamperde zorg-cultuur ons nog wel eens verheven voelen boven die dream en ik me nu realiseer dat ik niets beter ben.