We leven ons leven hier. In alle rust. We zijn hier zo thuis en op ons gemak dat ik gewoon domweg twee weken lang ‘vergeet’ te bloggen.

Totdat ik vandaag de wake up call kreeg!
Het besef dat we in Texas wonen. De twijfel of ik dat wel echt thuis wil noemen en me daar op m’n gemak wil voelen…

Ik kreeg bijvoorbeeld die wake up call toen ik hoorde dat de politie in Round Rock, wat nog geen 10 minuten verder op ligt, vandaag als onderdeel van hun dagelijks werk achter een bison aanzat. Een BISON!
Stelletje Texanen!

Vanavond gingen we met een bevriend stel uit eten in het voor Amerikanen eeuwenoude Leander. Dit is een andere town iets ten noorden van ons, die voor mensen die met gewone maten meten en fatsoenlijke jaren tellen 130 jaar oud is en waar de burgermeester, Mayor Chris Fielder er wel een heel karakteristieke manier van besturen op na houdt: hij is de eigenaar van de plaatselijke gunshop.
Stelletje Texanen!

Als dat allemaal nog niet genoeg was om me wakker te schudden was er gelukkig nog onze allerschattigste, lieve, driejarige, roze tutu dragende dochter die vanaf de achterbank van de auto het Texaanse landschap instaarde en verzuchtte: “Mama, ik wil graag een keer op een paard.”
Waarop ik accuut visioenen had van een toekomstige Zarah… Texaan!