Jaren geleden was het een terugkerend gespreksonderwerp als ik samen met mijn vijf vriendinnen een wijntje dronk. Hoe we langzaamaan allemaal burgelijk werden. We gaven elkaar burgelijkheidspunten op basis van bepaalde bezittingen, levenskeuzes of relaties die we aangingen.
De een kon er niet van wakker liggen, burgelijkheid was haar middle name. Anderen probeerden zich er verre van te houden en hoopten zo min mogelijk punten te scoren. (Dat waren in ieder geval de twee meest degelijke van de zes. En ja, ik ben daar eentje van. Meiden, je vecht zelf maar lekker uit wie volgens mij de ander is.)

Een van de vriendinnen scoorde bij voorbaat al het hoogst. Die was namelijk in het bezit van een vouwwagen. Even voor de duidelijkheid, we hebben het hier over onze studentenjaren. Dit was voordat ook maar een van ons een auto had (nogmaals: ze had een vouwwagen voordat ze een auto had!). Andere dingen waar je op scoorde was een vaste baan, fietstassen, weekboodschappen doen (en voorraad in huis hebben), wonen in een kneuterig dorp vs. in het centrum van een bruisende stad. Trouwen/samenwonen, daar kreeg je natuurlijk ook behoorlijk punten voor. Een kerstboom optuigen met kerst vast ook wel. Eerlijk gezegd weet ik het niet meer precies.

Inmiddels zijn we jaren verder. Nu zijn we alle zes getrouwd. Bij vier zijn er kinderen aan de mix toegevoegd. Vier hebben er een huis gekocht, eentje net voor het eerst, een ander is net aan het verbouwen geslagen in hun tweede koopwoning. Nu is het niet meer punten krijgen voor het feit dat je een auto hebt, maar meer of het er een is of meerdere. En welk merk/type. Ik weet eigenlijk ook wel zeker dat ik de enige ben zonder fietstassen (maar dan ook alleen maar omdat ik geen fiets heb, behalve dan een bakfiets, maar tja, die telt mijns inziens dan weer mee voor hippie-punten in plaats van burgelijkheids). Verder is er eentje een politicus, eentje reist minstens vijf keer per jaar naar het buitenland, eentje woont in het buitenland (ja, duh!), eentje heeft het naast leerkracht tot decaan geschopt, eentje heeft haar eigen business.

Elk van ons is het typische studentenleven, en zelfs de starters jaren daarna, inmiddels ontgroeid. Ieder van ons is wel eens te vinden in een Gamma of op een woonboulevard. Loods 5 is door meningeen bezocht. Bij minstens de helft staat de stationwagon (met kinderzitjes) veilig geparkeerd voor het rijtjeshuis, waar elk seizoen een nieuw gordijntje, behangetje, bloemetje of decorstukje wordt aangebracht. In de keuken pruttelt er een stoofpotje. Aan tafel worden de kopjes koffie en bekers ranja leeg gedronken. In een hoekje van de twee meter hoge koelkast is nog net plek om een paar biertjes koud te houden. Na het verfen van nog een plintje of het vouwen van nog een was gaan we zo maar naar bed, want morgen moeten we weer vroeg op, naar kantoor. Laten we niet vergeten de vissen nog te voeren! (Dat is noemenswaardig, zo ver ik weet is dat het enige huisdier wat er in dit burgelijke bestaan is toegevoegd.)

Burgelijkheid ten top. Burgelijkheid allom.

Maar lieve meiden, mocht je er nog van wakker liggen. Na dat ik als eerste getrouwd was, inmiddels in het bezit ben van een mini-van, een tweede auto, wonend in een huis in een suburb -in een buitenlandse stad vanwege het werk van manlief-, drie kids later, een wasser en droger formaat XXL die dagelijks draait en nu ik ook nog op vrijdagmiddag met mijn drie jarige, pink tutu dragende, modderstampende, wilde haren dochter naar dansles ga, twijfelde je er natuurlijk allang niet meer aan, maar toch, ik wil zeker weten dat ik jullie dan nu echt overtroffen heb…

Afgelopen donderdag ging ik naar een bunco avond.
Bunco is een dobbelspel. Ik speelde het met elf andere vrouwen. Allerlei leeftijden, allerlei achtergronden. Deze groep is door de jaren heen ontstaan en zo zijn er door heel Austin, heel Amerika heen allerlei “bunco groups”, Die met een bepaalde regelmaat (deze eens per maand) bij elkaar komen. Elke keer host iemand ander het bij haar thuis. Er zijn snacks, wat te drinken, prijzen voor de grootste winnaar en de grootste verliezer. En dan kun je beginnen. Bunco. Wikipedia zegt dit: As it is played today, bunco is a social dice game involving 100% luck and no skill (there are no decisions to be made).

Als je zover bent gekomen dat je een spel gaat spelen op een doordeweekse avond met hoop andere vrouwen, bij eentje thuis en dat spel is Bunco, een spel waar geen beslissingen hoeven worden genomen (!!), en tot slot noem je dat een avondje uit. Ja, dan ben je echt niet meer te redden.

Volgens mij ben ik nu echt de duidelijke winnaar! Ik heb de meeste burgelijkheidspunten!!

Waarom ik daar nu opeens zo openlijk voor uit kom? Ach, zoals ik al zei, het was inmiddels niet echt meer te verbergen en die Amerikaanse competitie mentaliteit begint me nu wel beetje eigen te worden: Als ik dan toch in de race zit, dan zal ik winnen ook.
Kom maar op, wie heeft de bokaal? Tijd om ’em af te staan. Hier inleveren graag!