5 mensen. 5 dagen. 1295 mile.

Die miles (2084 km) zijn wat we gereden hebben. In onze auto die steeds harder begon te stotteren en waarvan het check engine light steeds harder begon te knipperen.*

Niet alleen de auto stotterde, ook mijn fototoestel werkte niet altijd even goed mee.
Dat frustreerde me nogal eens. Dan zit je daar aan het begin van een magnifieke canyon. En dochterlief is meer dan ooit in haar element. Authentieker dan dit krijg je haar niet: In de wildernis, gekleed in een roze tutu (zodat ze altijd en overal kan twirl-len**) met haar handen in de modder. Ik, als moeder, wil niets liever dan dat moment voor eeuwig vastleggen. Tja, dan mopper ik even op de camera als die weigert. Waarop Peter dan vriendelijk zegt: “Gelukkig hebben we de kinderen nog.”

En dan klopt. Gelukkig.

Toch ben ik soms een beetje bang dat zonder de foto’s de vakantie vervaagd tot een herinnering van ‘gewoon het leven’. Van die reis waarop Sophie groeide van een enthoustiast “helpu” (wat betekent dat ze onze hand vasthoud tijdens het luier verschonen in een poging ons letterlijk een handje te geven, of dat ze met een theedoek de vloer aan het boenen is terwijl wij de vaatwasser uitruimen) naar een welgemeend en zwaar overtuigend “nee help” (wat betekent dat ze vooral alles zelf wil, zonder onze hulp). En dat als we dat niet toestaan dat er dan gebruld wordt.
Het gewone leven waarin de kinderen soms gewoon even geen zin meer hebben. Of mama cranky wordt als ze niet genoeg te eten heeft gehad. (Omdat we nu foto’s hebben vergeet ik nooit hoe heerlijk dat -veelste snel afgekoelde- ei was, gebakken en gegeten met een fantastisch uitzicht.)

Maar ook door de foto’s vergeten we nooit die alledaagse kleine momentjes die op vakantie soms juist zo speciaal zijn. Zoals handen wassen.

 

We vergeten nooit dat onze reis ging door de Texaanse woestijn: bergen, cactussen en wildflowers.

En de route die we gereden hebben.

Maar we vergeten vooral nooit onze blije kinderen. Die we gelukkig nog gewoon hebben. Zelfs als de foto’s allang vergaan of achterhaald zijn.

Oke, laten we eerlijk zijn, we hebben ook foto’s om onszelf de volgende keer dat we een vakantie plannen aan iets belangrijks te herinneren. Want door deze foto’s vergeten we vooral nooit dat het niet uitmaakt hoever we rijden. Hoeveel miles we maken. Wat voor geweldig national park we bezoeken. Hoeveel planeten we ook zien door telescopen. Hoeveel bergen we beklimmen en canyons we in wandelen. Dat de favoriete vakantiebestemming van de kids veel makkelijker en dichterbij is dan we denken: de playground. Terwijl papa en mama lekker onderuit gezakt in het zonnetje een boekje lezen.

Ach en als we dan toch bezig zijn, en omdat oma er bij ons op aandrong om maar vooral veel foto’s te maken, hier dan toch nog maar een “paar”.

* Bij terugkomst gelijk naar de garage, waar vriendelijke Jim ons vertelde dat we er nog wel even mee konden doorrijden tot hij klaar was met het fixen van Peters auto (die we er de week ervoor hadden afgedropt omdat die problemen had met schakelen), maar dat we er niet mee naar Dallas op en neer moesten rijden. Euhm, we komen net uit West-Texas rijden…

**Twirl-len. Je kan er lieflijk om glimlachen en doorgaan met je dag. Of je kan er een diepere, volgens sommigen een essentielere, waarde aanhechten zoals gedaan wordt in het boek Captivating. Welke ik persoonlijke nooit heb gelezen, maar veel over heb gehoord, zowel in positieve als negatieve zin, staat nog op mijn lijst. Kom je net als ik niet op korte termijn aan het boek toe, in deze blogpost is er ook over te lezen.