Zoals jullie weten ben ik getrouwd met een meester-bug-zoeker. Hij verdient er zelfs ons onderhoud mee.
Nu wil het alleen net dat als meneer de stad uit is dat er een enorme bug in onze slaapkamer zit -zelfs in onze slaapkamer leek ie groot!-. Omdat het al laat is heb ik geen zin meer om het beest helemaal naar buiten te brengen dus  zet hem gevangen in een glazen kooi, een drinkglas.
Nog voor ik in slaap val check ik even, maar het beest is heel mooi blijven zitten waar het zat.
Even over de omvang: 2 keer zo groot als een junebug (meikever) en met voelsprieten twee keer zo groot als z’n lijf. Brr! Wil ik niet ‘s nachts met blote voeten op gaan staan. Of ‘s morgensvroeg terug vinden in mijn broek die ik snel aanschiet als ik Boaz uit bed ga plukken.
Ook als ik ‘s ochtends wakker wordt zit meneer bug nog netjes onder de glazen kooi. Doodstil.
Boaz en ik gaan zitten ontbijten en even buiten in de tuin hangen. En inmiddels ben ik het hele beest vergeten. Totdat ik ga douchen en daarom Boaz meeneem naar onze slaapkamer. Zodat hij daar ondertussen wat kan spelen. Ik zie het glas staan en bedenk dat ik even gauw karton haal om de bug nu toch eerst naar buiten te brengen…

Toen ik een aantal jaren geleden op school werkte heb ik geleerd dat kinderen de ware idealisten zijn. Als je ze allemaal moet geloven gaan ze nooit een bezineslurpende auto rijden, zullen ze stijden voor het behoud van de regenwouden, worden ze allemaal lid van Greenpeace en de dierenbescherming en zullen ze nooit een beest kwaad doen. Ditzelfde leer je overigens als je regelmatig het jeugdjournaal kijkt. Dieren en milieu komen erg vaak aan de orde.
Ik denk dat ik vanochtend heb geleerd dat wij mensen over het algemeen als echt idealisten, natuur- en levensgerichte wezens worden geboren. Maar dat dat er op de een of andere manier uitslijt. Ik zou niet weten hoe onze 1,5 jaar oude zoon anders zo’n dierenliefhebber (elke hond, vogel en eekhoorn is nog steeds de beste bezienswaardigheid) kan wezen, terwijl paps en mams liever een blokje om lopen als er weer een hond staat.

Toen ik even naar de keuken liep voor dat stuk oud papier om onder het glas te schuiven… Ja, inderdaad. Zag Boaz het glas staan en had diep medelijden met meneer bug. En heeft zonder nadenken het griezelige beest bevrijd. Toen ik aan kwam lopen met een of andere folder in m’n handen zat Boaz daar. Vragend richting ons bed te kijken… Waar is hij nou? En bij het zien van de paniek in mijn ogen keek hij mij aan alsof ik niet wijs was geworden. Ik heb toch alleen maar een beestje bevrijd?

Zeer waarschijnlijk loopt er dus nu ergens een bronskleurige kever rond onder mijn bed. Of ergens in het stapeltje kleren dat er nog lag. Of onder het nachtkastje. Of in de klerenkast. Of…

Laten we maar hopen dat hij z’n weg naar buiten weer heeft gevonden en nu bij z’n vriendjes is. Verteld over een groot gemeen monster van wel 10.000 bugs groot die hem zomaar in een glazen kooi op sloot voor een hele nacht lang. En dat er toen een iets kleiner monster kwam wat hem bevrijdde. En dat ze uit angst allemaal voortaan blijven waar ze horen. En dat is absoluut niet in mijn slaapkamer!

ps. Ik dacht ik google even voor een plaatje zodat jullie mee kunnen huiveren. Dus ik zocht op beetle en bug. Beetle leverde naast de auto beesten op die nog minstens 5x zo groot zijn… Hmm. Laat maar, dat had ik niet hoeven weten. En bug leverde oa plaatjes op van zeer gemene bugbeten. Terwijl iedereen me zo vriendelijk had beloofd dat deze beestjes (in tegenstelling tot rupsen en sommige spinnen) je geen kwaad zouden doen. Dus…