Deze maand is het vier jaar geleden dat we alles inpakten en vertrokken.
Dit weekend was het vier jaar geleden dat we door familie en vrienden werden uitgezwaaid op Schiphol.

Vier jaar.

Inmiddels zijn we volledig gewend aan:

Het continu wisselen tussen Engels en Nederlands praten,
Op de snelweg zowel links als rechts mogen inhalen.
De temperaturen. Zo hebben we net de uitnodigingen voor Boaz z’n verjaardagsfeest, dat we in het park hopen te vieren, de deur uit gedaan.
‘Gratis’ rechtsaf, ook door rood.
Dat de boodschappen voor ons worden ingepakt.
Zo goed als alles met de auto doen. Aan de mini-van en de mini cooper.
Een vrijstaand huis.
De grote van de winkels. Die ook nog eens zo goed als altijd open zijn.
Het leven met twee Texanen in huis.
Het Nederlander zijn met Amerikaanse gewoontes.
Nooit meer ergens helemaal thuis zijn. Niet hier. Niet daar.
Aan het zijn van the Vreugdenhils of de makkelijkere uitspreekbare the Dutch family.
Aan talloze kleine dingen die net even anders zijn dan we jarenlang gewend waren. Van hoe je een maaltijd samenstelt tot hoe je een baby voedt. Van hoe je elkaar begroet tot waarover je wel en niet spreekt met bekenden. Van hoe je je gedraagt als je op visite gaat en hoe men zich kleed.
Zelfs het verweg zijn van familie en groot deel van onze vrienden went op een bepaalde manier.

Vier jaar geleden schepten we nog maar eens een bordje vol met boerenkool en worst. Als afscheid.
Vanavond halen we nog maar eens een bordje brisket. Om te vieren.

Vier jaar van groei. Als gezin, persoonlijk, professioneel, in ons huwelijk en geloof. Vier jaar van leven, ontwikkelen, lachen en huilen, vallen en opstaan, een nieuw thuis opbouwen en uitbreiden, nieuwe ervaringen en contacten op doen. Vier jaar vol liefde en genieten.

Benieuwd wat de komende vier jaar gaat brengen! Naar de gebeurtenissen, de locatie en de richting. Naar de verhalen die we dan te vertellen hebben!