Ik hou van vragen. Een van mijn meest favoriete dingen op de wereld. Vragen. Vragen stellen vooral. Vragen krijgen, daar heb ik iets minder mee.

Wel grappig trouwens, stel je een blog op met de mogelijkheid tot het stellen van alle wilde, prangende en echte vragen die je hebt en dan gaan mensen me opeens mailen met vragen (in tegenstelling van op de blog reageren). Alsof jullie bang zijn dat anderen door hebben dat jij het was die dat vroeg…

Zo’n hoop vragen op een rij wekt bij mij overigens het verlangen om een pot thee te zetten en gezellig aan de keukentafel te gaan zitten keuvelen. Dus die pot thee heb ik maar gezet. Maar in plaats van aan de keukentafel zit ik heerlijk opgesloten in mijn eigen hokje. Ja, je leest het goed, mijn eigen hokje. We hebben op de 1^e verdieping (2nd floor heet dat hier) 4 slaapkamers. Eentje daarvan is de master bedroom met eigen badkamer. In die badkamer zijn twee inloopkasten. Allemaal volledig normaal hier in Texas. Eén van die kasten gebruikten we lange tijd als opslagruimte. Een tijdje terug hebben we alle zooi daaruit gehaald en verdeeld over de kinderkamers (zo is het wiegje waarin Sophie ooit sliep nu het poppenbed op Zarahs kamer) of in de garage gestald. We hebben er een bureau gebouwd van wat hout dat we hadden liggen, een boekenkast er heen gesleept en voila… Daar zit ik nu vaak ’s middags als de kids ‘middagdut’ doen. Tussen aanhalingstekens, want alleen Sophie slaapt echt, de andere twee spelen een tijdje op hun eigen kamer. Zo, gelijk al wat vragen beantwoord.

En de luxe van zo’n hokje, lang leve Amerikaanse huizen!
Om daarmee maar gelijk het meest bevraagde onderwerp aan te snijden. Visa, greencard en of we hier voor eeuwig blijven zitten. Of, zoals een van jullie het vroeg, ga je van de USA je homeland maken?
Tja, daar kunnen we niet echt meer onderuit. Twee van onze kids zijn Amerikaan. Dit is hun land. En het is ook het onze. Tenminste. Het is ons thuis. Austin is onze stad. Jollyville is onze wijk. Maar Amerika ons land? Waar je geweren mee kan slepen? Waar er 1 op de 4 kinderen op de basisschool tijdens het weekend niet te eten had? Waar je failliet kan gaan als je ziek wordt? Waar racisme nog een grotere rol speelt dan ons lief is?

Nee. Maar misschien dat Nederland wel net zo min ons land is. Daarvan kunnen we net zo’n lijstje geven.
Nooit zullen we ooit meer helemaal ergens thuis, helemaal tevreden zijn, nu we van “twee werelden” hebben mogen proeven. Dat geeft ons mogelijk het juiste perspectief, want he, dit is niet ons ‘thuis’ anyway, het is onze reis, ons onderweg, naar het huis dat Jezus nu voor ons klaar maakt in de hemel. Geen Amerika, geen Nederland kan daar tegen op!

Geloof dat ik daar ook gelijk alweer twee vragen beantwoord heb. Hoe we geloof verweven in ons dagelijks leven… Waarom heeft de giraffe een lange nek? Als die vraag boven komt leggen we het antwoord uit en stellen daarbij gelijk: zo heeft God hem gemaakt. We bidden en danken God samen. Niet alleen op vaste momenten als na het eten, maar ook als er dingen ter sprake komen. Als we werkjes voor iemand maken. Als er ruzie is of pijn. Of we heel blij zijn. Zoals wij er zijn, zo is God is. Zoals we met elkaar en over elkaar praten, zo praten we met en over God.

En welke taal we spreken is de tweede vraag die we al beantwoord hebben. Nederlands. Of tenminste, iets wat daar het meest op lijkt. Maar ow, wat zouden we het missen als het puur en alleen Nederlands wordt. Want hoe leuk zijn zinnen als: Vijf! Dat is hoe oud Boaz turns als zijn birthday is!

Terug naar het visa en verblijf in Amerika verhaal. We hebben het goed hier. Heel goed. We genieten van ons leven. Het is hard werk, maar goed. Het is lastig dat we niet even bij X op bezoek kunnen in NL als die ziek is, niet even een maaltijd kunnen brengen naar vriendin Y die bemoediging nodig heeft, niet een feestje mee kunnen vieren ter plekke met Z die die geweldige stap heeft gezet in het leven. Maar ons huis is hier. Ons leven is hier. Ik heb bijvoorbeeld eigenlijk maar weinig idee van hoe het moederschap in NL is. Behalve wat ik heb van horen zeggen of die paar maanden die we met Boaz daar hadden.
Ons huidig visa verloopt in juni 2015. Theoretisch kunnen we het dan nog verlengen tot eind van de zomer 2016. Geen idee hoe dat praktisch werkt. Er zal in ieder geval een bezoek aan een Amerikaanse ambassade buiten Amerika aan te pas moeten komen.
We zijn een tijdje terug het greencard proces (als we dit met succes doorlopen hebben we een vaste verblijfsvergunning hier) begonnen. Een paar weken geleden kwamen we op het punt waar er dokters verklaringen (a $200 per stuk) en stapels papier werk nodig waren. Door een aantal voorvallen in diezelfde week begonnen Peter en ik te twijfelen of dit is wat we op dit moment willen. Of we hier nu geld en energie in willen en moeten steken. We hebben besloten het greencard proces voor nu stop te zetten. We gebruiken deze maanden om te bidden of we verder gaan met het proces, ons visa laten verlopen en terug gaan of dat er nog een derde of zelfs vierde optie is. We staan er op dit moment volledig open in. (Geef dus nog geen feestje, we zijn nog niet op weg naar NL. Pak nog niet je zakdoeken erbij, tranen zijn niet nodig, we hebben nog niet besloten voor eeuwig hier te zijn. Alles is mogelijk!)

Ik kwam trouwens vorige week in de winkel in een gangpad waar ik nooit kwam (cookie aisle) en zag dat ze in onze eigen vertrouwde supermarkt stroopwafels, speculaas en spritsen verkopen! Ik heb me voorgenomen om ook de andere gangpaden die ik normaal oversla binnenkort grondig te inspecteren, misschien vinden we dan ook wel hagelslag en bitterballen. In dat geval gaan we natuurlijk gelijk voor de greencard, want wat hebben we dan nog in NL te zoeken..?

Ow, wacht. Familie en vrienden schijnen we daar te hebben…
Hoe die contacten zijn na een aantal jaren buitenland, vroeg iemand. Tja. Grotendeels kunnen jullie dat zelf beantwoorden. Voor vertrek hadden we een boerderijtje afgehuurd en daar hebben we stamppot gegeten met elkaar. Ik zou zeggen: met 99% van de mensen die daar waren zijn we nog min of meer mee in contact. Sommigen nog wekelijks tot maandelijks een diepgaande update. Anderen spreken we eens per half jaar goed en grondig (net als jij met jouw familie en vrienden in NL waarschijnlijk). Nu ons sociale leven hier drukker is dan vier jaar terug en ook ons dagelijks leven drukker (3 vs 1 kind) is het lastiger om altijd met iedereen mee te blijven leven op het niveau wat we zouden willen. Ook tijdsverschil werkt niet altijd mee. (Met drie kinderen die om me heen draaien een telefoongesprek voeren met iemand in NL die net er een hele werkdag op heeft zitten werkt niet altijd optimaal.) Maar over het algemeen zou ik zeggen, de mensen die ons toen dierbaar waren zijn nog steeds in ons hart!

Meerdere vragen over schoolkeuze: nog geen besluit. We houden jullie op de hoogte, promise!

Wat lezen, luisteren, kijken jullie?
De kids vooral Daniel Tiger. Waar ze leren om met teleurstelling om te gaan, woorden te gebruiken ipv te huilen,  te zorgen voor vrienden en allerlei anderen sociale skills. En dat terwijl mama even rustig haar thee kan drinken, met een vriendin kan kletsen of het eten kan koken J
Als Peter en ik samen een serie kijken zijn het Mountain Men, Alaska the last frontier of Cutthroat kitchen. Niets heel opzienbarend. Zelf ben ik bezig met de serie Downton Abbey, maar de meesten van jullie liggen waarschijnlijk al minstens twee seizoenen op me voor, ik ga niet zo snel met ongeveer 1 avond TV per week… Peter kijkt graag Person of Interest. Zijn favoriete uitlaatklep is Counter Strike: Global Offensive.

Elke week doen we een avond samen Bijbelstudie. Wat de laatste tijd neerkwam op het herluisteren van preken. Hier twee series uit onze kerk (waar we ons erg thuis voelen, voor ons alle vijf een plek waar we graag heen gaan! –weer een vraag beantwoord -) die zeker het luisteren waard zijn:
Searching for the meaning of life.
Unstuck.

De kids vinden het heerlijk om te luisteren naar CD’s. Vooral Boaz kan gewoon lekker op de bank kruipen en Jip en Janneke voorgelezen krijgen. Of muziek cd’s luisteren. Het liefst met liedjes over God. Boaz en Zarah gaan elke woensdagavond naar bijbelclub en daarbij hoort een heel verhalenboek over een jongetje en een beer op een appelboerderij. Op dit moment luisteren ze als middagdut naar de CD waarop alle verhalen daarvan worden voorgelezen. Terwijl Zarah waarschijnlijk op haar kop op het bed staat en Boaz zijn brandweertruck van lego in elkaar knutselt.

Ook slaan we nog wel eens een boekje open. Maar die sla ik vandaag even over.

Wat we verder doen overdag?
Het liefst gaan we naar de creek en gooien de kids steentjes in het water. De beste activiteit als we even niet onze beste dag hebben. Ben alleen bang dat we voor komende tijd misschien wat anders moeten gaan bedenken, want ik moest vanochtend opeens alle dozen met opgeborgen kleren door op zoek naar lange broeken en vesten voor de kids. En heb zelfs vanmiddag de verwarming aangezet… 12 november en ik begin te denken over winterkleren. Welkom in Texas.
We spelen graag met vriendjes. Bijna elke middag spelen B&Z met Connor, de buurjongen (krijg acuut nu ik dit typ het standaard smsje van de buurvrouw of Boaz komt spelen). Het klimrek in de tuin wordt dan goed gebruikt (Sophie doet daarbij hard mee!). Beste $25 die we ooit hebben besteed!
Boaz en Zarah gaan eens per maand naar art class. En ik doe ongeveer eens per week een swap met een vriendin. De ene dinsdagochtend heeft zij alle kids (2 van haar, 3 van ons) en de andere keer heb ik dat. Op de ochtenden dat ik ‘vrij’ ben sluit ik me op in m’n hokje of in de Starbucks en ga lekker zitten typen. (je denkt toch niet dat ik alle blogs gedaan krijg tijdens middagdutjes of als de kids rondrennen… :))
We lunchen samen met een vriendin (kids spelen, ik praat met vriendin die in haar lunch pauze even snel naar de playground kwam om met me bij te praten). Of gaan naar de bieb. Eens tot twee keer door de weeks zitten we een ochtend in de kerk voor Bijbelstudie of moms group. We bakken muffins of de kids bouwen een treinrails terwijl ik een mail typ.
En standaard, als de kinderen ’s avonds op bed liggen en de afwas weggestopt in de machine, drinken Peter en ik een kopje thee. Het beste moment van de dag!

Ach, er is nog zoveel te vertellen.
Over OAMC and Dadventure, over werk, opvoeding en de mindere mooie momenten van ons leven. Over reizen, dromen, doelen en plannen. Over… zoveel. Maar kom. We moeten toch wat te vragen voor jullie over houden. En een goede reden voor jullie om hier eens langs te komen om het allemaal zelf te ervaren 😉

Daarom ga ik nu maar. Verder met ons leven hier.
Ik ben blij dat ik jullie weer even een inkijkje kon geven.