Soms kost het me heel wat moeite om alles te doen wat ik wil en moet doen, omdat Boaz altijd mee moet (of mag, het is maar hoe je het bekijkt).
Maar nadat we gister een Boazdagje hadden met gym, playdate en bij de honden van de buren kijken was het vanochtend tijd voor wat andere zaken.
Boodschapjes, de verloskundige en de bibliotheek.

Dat betekent auto in, auto uit, winkel in, winkel uit, auto in, auto uit, wachten en dan even spelen aan het tafeltje bij de verloskundige terwijl mama op een bed ligt/zit, wachten tot ze eindelijk de nieuwe afspraak heeft gemaakt en dan weer de auto in, auto uit, bibliotheek in en dan rustig een boekje lezen omdat je daar stil moet zijn. Tuurlijk, en jij gelooft het…?

Van mij mag Boaz rustig rondlopen in de bibliotheek. Ik hou hem wel in de gaten en zoek ondertussen de boeken uit die ik mee wil nemen. Af en toe loop ik even naar hem toe om te laten weten dat ik er nog ben. Of ik neem hem weer even mee naar de hoek waar ik ben.
Zo was hij bij mij in de buurt toen ik net al een aardig stapeltje had om mee te nemen. Een gangpad verder stond de bibliotheekmevrouw boeken van een metalenkarretje in het rek te zetten. Boaz liep er heen en ging op het karretje staan trommelen, prachtig geluid en hij genoot er duidelijk van. Toen ik na een klein tijdje toch maar even ging kijken hing de bibliotheekmevrouw over het karretje lachend ‘ssst’ naar hem te fluisteren. Dus ik neem hem maar op de arm mee naar mijn gangpad. Maar tja, daar heeft Boaz natuurlijk geen zin in. En geef hem eens ongelijk. Dus hij is al snel weer bij het karretje.
Daarop besluit ik dat het genoeg is en dat we maar moeten gaan. Dus ik pak mijn stapelboeken en Boaz en loop naar het ‘afstempelautomaat’. Omdat ik even mijn pasje moet zoeken zet ik Boaz op de grond. Om de hoek staan computers waar mensen heel hard zitten te werken. Boaz vindt een beschikbare computer en gaat op het toetsenbord typen, want er is niets mooiers. Vanaf waar ik sta kan ik hem goed in de gaten houden, net als de mevrouw die op de computer naast de zijne werkt en erg geirriteerd en boos naar hem kijkt. Ondertussen blijf ik in mijn portemonnee verder zoeken naar mijn pasje. Hmm… Kan het zo snel niet vinden en de mevrouw kijkt steeds moeilijker. Wat staat er op Boaz z’n beeldscherm? Ow, niets. Hij moet eerst inloggen, dus kan niets verkeerds doen. Laat maar fijn.
Tot dat:
“Is dit jongetje misschien ook van iemand? Shhh!” Met een boos en geirriteerde stem met behoorlijk volume gaat het door de hele bibliotheek. Terwijk ik op nog geen 3 meter afstand sta! Ik pak Boaz onder de arm. Laat de stapel boeken liggen en vlucht de bibliotheek uit.

Dit jongetje is van mij! En was heerlijk aan het spelen.
Wees blij dat zijn moeder hem mee neemt naar een bibliotheek! Maar voorlopig ga ik wel even als Boaz ergens onder de pannen is. Of ik zet hem in de kinderwagen, met een boekje.  Maar het voelt wel een beetje alsof ik mijn kind dan moet opsluiten omdat ik zo graag iets wil…

Vanmiddag maar weer fijn onze eigen dingen doen. In de tuin spelen of in de nieuwe speelkamer (de formal dining room, een ongebruikte ruimte bij de ingang van het huis is nu Boaz z’n domein). En dan vanavond papa helpen met grasmaaien en de tuin een beetje toonbaar maken.

Dit jongetje is van mij! Met heerlijk pasta rond z’n mond omdat hij net lekker van z’n boterhammetje heeft zitten smullen en wat plekken op z’n neus omdat hij gisteravond iets te wild met de buurjongen wilde spelen terwijl hij eigenlijk al te moe was… Boem! Met z’n neus plat op de grond.

En omdat er niets mooiers is dan een stukje op een toetsenbord tikken:
nddndfnshrryryfdemjgffjhfejkjkskskdccghjmgh,jhislksj3uudrg-fRr’35;4;/

Tijd voor een schone luier en een middagslaapje!