Naarmate we hier langer wonen zien we steeds meer van de verschillen in o.a. culturele en maatschappelijke gewoonten en gebruiken. Zo viel het bezoek laatst van hun stoel toen we ze ‘home-fried-fries’ voor zetten. Hmm, en wij dachten nog wel zo geintegreerd te zijn…

Een paar voorbeelden van wat verschillen.

We kennen een gezin waarvan het kindje toen het zo’n 3 maanden oud was wat bloed begon te spugen. De ouders checkten eerst de meest voor de hand liggende dingen (bloed bij borstvoeding, wondje in de mond) maar vonden niets. Omdat het zaterdagnacht was gingen ze naar de eerste hulp van het ziekenhuis (wat gebruikelijk is buiten kantooruren). Daar aangekomen kregen ze gelijk allerlei onderzoeken aangeboden die het kindje allemaal onderging. Na een heel aantal onderzoeken en veel tijd later besloten de ouders dat het, ondanks dat er geen oorzaak was gevonden, genoeg was en wilden geen verder -inwendig- onderzoek en gingen naar huis.
Toen ik zei dat het me verbaasde dat ze in het ziekenhuis direct al die onderzoeken starten kreeg ik gelijk, voor Amerikaanse begrippen, twee heel logische redenen te horen:1) Het ziekenhuis verdient er geld mee. Hoe meer onderzoeken, hoe meer geld. 2)Het ziekenhuis is bang voor een claim. Stel ze bieden de onderzoeken niet aan en later blijkt dat de oorzaak best gevonden had kunnen worden met een van de onderzoeken dan kunnen de ouders natuurlijk een rechtzaak aanspannen…
Ver gezocht? Voor Amerikanen niet. Het is de harde werkelijkheid hier. Doktoren zijn altijd in het nadeel als het om rechtzaken gaat. En het is hier een stuk gebruikelijker dan in NL om rechtzaken aan te spannen om zulke dingen. Maar ook om veel minder.
Wat dacht je waarom er op een 7-up fles staat: pas op de dop kan de lucht invliegen, dan iemand raken en ernstig letsel veroorzaken. Inderdaad, omdat daar ooit een rechtzaak om geweest is.

Iets wat ook echt anders is in Amerika dan in Nederland is mama zijn. We weten allemaal dat als je eens ouders bent, je dat altijd bent. Daar kom je niet onderuit. Daarom is het misschien ook ‘makkelijker’ om een tweede kindje te krijgen, je hoeft geen mama of papa meer te worden. Dat ben je toch al.
Hier is dat nog veel extremer. Als je eenmaal moeder bent, dan ben je dat altijd. ALTIJD!
Op zoek naar wat tijd en mensen voor mezelf kwam ik bij de MoMsgroup. Wat gebeurd daar? Daar bespreken we opvoedingsonderwerpen… Hmm, ik dacht meer aan vrouwendingen, persoonlijkheid, mode van mijn part of bijbelstudie (het gaat uit van een kerk).
Of een kinderkledingbeurs -zoals wij NLers het zouden noemen- heet hier een MamaCents. Papa zijn ook welkom, maar die zie je er niet of nauwelijks.
En op diezelfde beurs is een ‘marktplaatsje’ ingericht waar een aantal ondernemingen zich kunnen presenteren en goodies uit kunnen delen. Je kent het wel: schrijf je nu in en je maakt kans op een gratis… (en dan hebben wij lekker je adresgegevens om je voortaan te spammen met troep waar je niet op zit te wachten, grrr!). Maar goed, de ondernemingen die welkom waren bij deze kinderkledingverkoop waren, ja lees goed: mama-owned-businesses. Mama-owned. Een moeder die een eigen bedrijfje is gestart. Niet een mevrouw die een bedrijf is gestart (of leider is van een zaak) en oja, ook nog moeder is van 2 kinderen. Nee, een mama die een eigen zaakje is begonnen.
Ow en ik vergeet bijna de reclame die ik laatst kreeg: maak je eigen visitekaartjes voor moeders! Dan kun je er op zetten wat de namen van je kinderen zijn enz. Zie je al voor je:

Toen ik hier over sprak met twee meiden waren ze geschokt. Dat het verschil met Nederland toch wel echt duidelijk was. De een zei: Dat is waarom ik geen kinderen wil. Ik ben egoistisch. Wil tijd voor mezelf.
Alle drie komen we min of meer uit geen gezin waarin de moeder ervoor koos om alles op te offeren voor man en kinderen. En deels is dat niet alleen een keus geweest, maar ook een logisch gevolg van het feit dat onze ouders trouwden in de tijd dat ze trouwden. Een stuk tijdsgeest. En hier lijkt dat iets meer te zijn blijven hangen. Hier ben je eerst mama, moeder en ouder van en dan pas Jacodien, vrouw, eigen persoon…
(dit heeft ook gevolgen voor: werk -meer vrouwen kiezen ervoor hun baan op te zeggen als ze kinderen krijgen-, borstvoeding -meer moeders voeden hier langer hun kinderen zelf-, het verwend zijn van de kinderen -zij staan centraal en krijgen alles wat ze willen, want we willen dat ons kind gelukkig is- enz. enz.)

Ik kan me een vrijgezellenfeestje herinneren van een van mijn vriendinnen. Zo’n jaar geleden. We stonden in het cafe en daar werd het nummer ‘Born in the USA’ gedraaid. (Ik weet dat er achter dit lied iets meer schuil gaat dan een beetje vaderlandsliefde, maar goed daar hebben we het even niet over.)
Toen dat nummer gedraaid werd keken de meiden me aan en zeiden: ja, jouw volgende…
Ik dacht toen: volgende? Dacht het niet! Goed, dat lijkt iets anders te lopen 😉
Maar had toen ook nooit kunnen weten wat ik nu weet. Born in the USA. Het is niet zoiets als: He, waar kom jij vandaan? Nederland. O, tof, ik kom uit Amerika. Born in the USA. Dat zegt veel meer dan alleen maar waar je geboren bent. Je bent Amerikaan! (zelfs als je ouders beide Nederlander zijn, je moeder geen enkel recht hier heeft behalve hier leven omdat haar man hier werkt… ja inderdaad ons kindje wordt een Amerikaan. Een voordeel: dan kan het, mocht het ooit willen, Amerikaanse president worden…)
Amerikanen kennen lang niet altijd veel meer van de wereld dan hun eigen land. Nederlanders zijn geneigd te denken in ‘westers en niet westerse’ landen. Daar hoort Amerika dan bij. Amerikanen denken in: USA en rest van de wereld.
Een paar zondagen terug waren we in een kerk waar de dominee sprak over genade. Ergens schrijft Paulus (in een brief in de bijbel) dat de mensen aan wie hij schrijft zo geluk hebben, dat ze gezegend zijn. Deze dominee deed er nog een schepje bij op. Want ja, broers en zussen, we zijn gezegend omdat we dit van God gekregen hebben en omdat we in Amerika geboren zijn! (oke, hij maakt een grapje. Onee, wacht hij gaat er over door…) We hebben geluk gehad, wat hebben we het getroffen: we zijn in Amerika geboren!
Tuurlijk moesten Peter en ik hier om lachen. Maar echt kwalijk nemen kan ik het die man ook niet. ‘Hij weet niet beter’. Dit is serieus wat je hier leert, je leven lang.
Diezelfde meiden van net met het mama-gesprek vertelde ik dit voorval. Een van hen zei: ik was denk ik ongeveer 22 toen ik me realiseerde dat ik ook ergens geboren had kunnen worden en dat dat niet perse slecht hoeft te zijn. Dat er ook andere landen zijn die het misschien goed of zelfs beter voor elkaar hebben dan wij hier in Amerika. (Nu, zo’n 10 jaar later vroeg ze me: zijn er in Nederland ook dingen slechter dan in Amerika? Ze geloofd echt dat NL het in alles -politiek, onderwijs, gezondheidszorg, enz- beter voor elkaar heeft. Dus het kan veranderen!) Ze was dus al een student toen ze zich dat bedacht. En een weldenkende student hoor, want ze is echt niet dom of naief. Dat je 22 moet worden om de rest van de wereld te gaan zien zegt meer iets over het land waar je opgroeit (de media, de schoolboeken enz) dan over jezelf.

Born in the USA. Ik ben reuze benieuwd hoe ons nieuwe kleine wonder daar over gaat denken… Ik hoop met een beetje respect voor z’n geboorteland. En als ik het voor het zeggen heb liever niet met al te veel patriottisme voor deze grootmacht.