Ik hoor het regelmatig van andere moeders. Of vaders. En zelf zeg ik het ook wel eens of misschien zelfs vaker dan dat. Dat ik zo graag zou willen dat het stil werd. Of we misschien even rust kunnen hebben. Dat ik verlang naar stilte.
Of zoiets.
Maar echt, als je het me echt vraagt, dan wil ik helemaal niet dat het stil is.

Want ik vind het heerlijk om te luisteren naar de geweldige lach van Sophie. Of naar haar krijsen als ze zo graag met ons mee wil doen. Ik vind het fantastisch om te horen met wat voor vragen Boaz nu weer komt. Ik ben een trotse moeder (met lichtelijke medelijden voor m’n zoon) als hij kerstliedjes meezingt op het podium. Ik geniet als ik Zarah hoor over haar “pinsessuh stamp” en eigenlijk elk ander woord was ze uitspreekt. Haar horen praten is een genot, helemaal als het in het Engels is wat ze steeds meer leert. En als zij het woord chocola zegt wil je gelijk een hele reep. Zelfs als je het eigenlijk niet eens lust.

Maar bovenal wil ik helemaal niet dat het stil wordt… omdat er dan geheid iets mis is!

Dan heeft er iemand vaseline over de hele vloerbedekking uitgesmeerd
Of dan is er op de bank getekent, met stift wel te verstaan
Dan heeft er iemand haar luier uitgetrokken en zit er poep van hoofd tot tenen, van kussen tot voeteneind
Of dan staat er eentje op de vensterbank te dansen, met het raam half open
Dan hebben ze mama’s stempelkussen gevonden en even uitgeprobeerd natuurlijk
Of dan bestaat dat boek opeens alleen nog maar uit een kaft en is de grond bezaaid met losse bladzijden

Toch is er soms zo’n stilte waar je echt van kan genieten.
Heel soms.
Als prinsessen hun kasteel hebben omgeruild voor een bed, hun tule rokje voor een pyjama
Als er even geen vragen worden gesteld, als de tijd voor verwerking is aangebroken
Als er niet gekropen hoeft te worden om speelgoed, broer of zus te bereiken en het maagje meer dan vol is

Dan is het stil, een stilte om van te genieten. En dat ziet er dan zo uit.