Vorige week maandag vroeg een vriendin me: wat zijn je doelen voor de komende tijd?
Na kort denken antwoordde ik: rust creeeren voor ons gezin.
Op dat moment had ik half nog geen idee hoe hard dat nodig was. Laat staan van hoe ingewikkeld dat eigenlijk is.

Even terug naar half september. Na een week hard werken, plannen, tassen vullen en nog eens alle papieren doornemen gaan we op reis. In drie weken tijd crossen we naar Canada heen en weer.
Kort nadat we terug staan staat er visite uit Nederland op de stoep. Reuze gezellig en niet onbelangrijk: onze voorraad hagelslag wordt weer aangevuld. We maken een paar mooie uitstapjes, maken een paar mooie fotootjes, delen mooie momenten en zwaaien ze weer uit.

Er werd ons net genoeg tijd gelaten om het beddengoed voor het logeerbed te wassen en het bed op te maken. En daar ging de deurbel weer. Opa en oma! We deelden nog meer mooie momenten, bezochten mooie plaatsen, maakten nog meer mooie foto’s (helaas wel allemaal op jullie camera kom ik net achter, willen jullie ze met ons delen? :)). Zij hadden de deur nog niet achter zich dicht getrokken of Peter stapte, bewapend met een enorme koffer, de auto in op weg naar het vliegveld. Na ruim een week kwam hij terug uit Korea.

We waren een paar dagen thuis met z’n vijfen voordat Sophie en ik samen op het vliegtuig stapten. Ja, we hebben samen een verrassingsbezoek van vier dagen aan Nederland gebracht!
Vlak voor vertrek terug naar huis dronk ik op Schiphol nog een kopje thee met een vriendin. We spraken over onze doelen en wensen voor de komende tijd. Rust. Ja, daar waren we aan toe. Gewoon eens een paar dagen alleen met ons vijfen thuis. Geen visitie, geen reizen, geen activiteiten, geen fratsen.

Rust…

Dinsdag kijk ik eens om me heen en zie een puinhoop waar je ‘u’ tegen zegt. Laat ik het zo zeggen: je kunt hier van de vloer eten en dan zul je zeker geen honger lijden. Ergens onder de stapel van papieren, knutselwerkjes en boeken liggen de boodschappenlijst en de to-do-list gebroederlijk samen te wachten tot ze ter hand genomen worden en er actie wordt ondernomen.

Woensdag was het al niet veel beter gesteld, nee, het was de meest beroerde dag in mijn motherhood history. Laat ik het zo samenvatten: om elf uur ‘s ochtends lagen we allemaal op bed voor onze middagdut. Geen lunch, geen boodschappen, niets anders uitgevoerd van onze plannen. (maar wel een twee en een half uur durende middagdut!!)

Ook donderdag zat er nog niet direct schot in de zaak: op het aanrecht stonden op een goed moment een half afgemaakte taart met daarnaast de ingredienten voor de maaltijd die een uur eerder al in de pan had gemoeten. Ondertussen vroeg ik me af of ik me zo langzamerhand toch zorgen moest gaan maken en met Sophie naar de dokter moest, ze had de hele week nog geen enkele fles leeg gedronken.

Rust…

We zijn nu ruim een week verder.  De jetlag, voor zover die er was, is geen geldig excuus meer. Het virusje dat hier door huis ging en zorgde voor keelpijn, hoesten en koorst in toerbeurt bij ons alle vijf is tergend langzaam op weg naar de voordeur. Nog heel even en ook die gast kunnen we uitzwaaien.

Het lijkt allemaal weer iets meer richting normaal te gaan.

Normaal…

Oja, dat was ik even vergeten. In normaal zit helemaal geen rust. Want vorige week stonden we alweer in de keuken om een taart te bakken voor Peters verjaardag, deze week staan er Thanksgiving activiteiten op de kalender, volgende week groot feest voor Boaz, dan nog een kort zakenreisje voor Peter en dan staat samen met de kerst de volgende ‘visite’ alweer op de stoep.

Rust….

Ik kijk nog eens om me heen.

De een huilt de longen uit haar lijf omdat ze toe is aan eten. De ander kijkt scheel van vermoeidheid en kan het dus ook niet helpen dat ze om elke poging die ik doe haar te helpen nog meer overstuur raakt want: IK ZELF DOEN! En de laatste lijkt onverstoord door te spelen. Lijkt, want zo nu en dan slaat hij de handen voor z’n oren en slaakt een diepe zucht.
Net was er grote ophef want de een had de ander met een iets te zwaar voorwerp op het voorhoofd geslagen. Eerder deze dag was het ook al raak met die vier zo bijzondere duplo blokjes, het leken op dat moment het enige speelgoed wat we in huis hebben, want er werd flink om geruzieet wie er mee spelen mocht.

Dus ik sta op. Maak een fles. Deel een knuffel uit. Zet nog maar eens een aflevering van The cat in the hat aan en leun eens achterover. De oudste twee zitten heerlijk naast elkaar te ontdekken hoe je, als je heel langzaam bent, een vlinder van dichtbij kan bekijken. Heel zo gek nog niet die tv. De gezichtjes alweer opgeklaard. Over een half uurtje spelen ze weer vol liefde samen. Waarbij waarschijnlijk de hele kamer wordt omgebouwd. De kussen van de bank belanden op de grond, de stiften rollen onder de tafel en de boekenkast is leeg, de vloer des te voller. Ik word af en toe gevraagd wat voor ijs ik wil (“ik heb alle smaken”) en bak ondertussen twee taarten voor het Thanksgivings meal. Dit bak proces wordt overigens zo nu en dan onderbroken omdat ik dan een kusje moet uitdelen tegen de pijn, een ga-maar-even-op-de-trap-zitten-gesprekje moet voeren, even tijd neem om te bidden voor een zere keel of vervelend gedrag of simpelweg om even naar boven te rennen om bij een slapende Sophie te kijken.

Rust…

Opeens besef ik dat dit onze rust is. Gewoon onszelf kunnen zijn, onze eigen zooi, onze eigen emoties, thuis bij elkaar.
Nee, toen ik zei: “rust creeeren voor ons gezin”, had ik niet die moeilijke en zwaar vermoeiende momenten van vechtpartijen en huilbuien in gedachten.  Maar opeens besef ik dat die er bij horen. Misschien is daar ruimte voor laten wel een onderdeel van rust creeeren. Zodat we daarna weer lekker kunnen kietel-knuffelen (favoriet hier!) en boekjes kunnen lezen.
Rust creeeren voor ons gezin…. Ik geloof dat we al een aardig eind op weg zijn naar die rust. Zover je die ooit bereikt met drie kids onder de vier (kan ik nu nog zeggen, dus moest ik even misbruik van maken ;)). Ik vind het heerlijk zo. En Sophie ook zo te zien…

ps. Terwijl ik heel triofantelijk deze blog schrijf over hoe we al zo’n eind op weg zijn naar rust was ik wat onrustig omdat ik ’em nu wel eens gepost wilde hebben (blog schrijven gaat bij mij altijd in etapes die verspreid zijn over meerdere dagen). Ik was zo eager om er klaar mee te zijn en ’em online te zetten dat ik niet de rust had om even tien minuten bij Zarah te gaan liggen zodat ze rustig in slaap kon vallen… We zijn inderdaad een aardig eind op weg, maar men, wat heb ik nog veel te leren als het gaat om echt rust creeeren en rust bieden aan onze kids, aan ons als gezin. Dankbaar dat ik deze les vandaag weer heb mogen leren. Want Zarah slaapt nu heerlijk en de blog is maar een kwartiertje later. Wat ook niks uitmaakt want bij jullie is het toch midden in de nacht 🙂