Ooit hoorde ik een, in Amerika wonende, Nederlander zeggen: “Ik kan nooit Amerikaan worden, mijn tanden zijn niet netjes genoeg.”

Sinds we zelf twee Amerikaantjes in huis hebben besloten we dat het misschien tijd werd om dit deel van de Amerikaanse cultuur niet te ontnemen van onze kids. Dus op advies van een buurvrouw gingen we een aantal maanden geleden op bezoek bij Dr. Sherwood. Een tandarts gespecialiseerd op het kindergebit.

Al bij binnenkomst werd duidelijk dat hier alles op kinderen gericht was. De wachtkamer is zo ongeveer een pretpark. Er is een treintafel, een leeshoek, een bewegend paard wat op een kermis niet zou misstaan, een spelcomputer en toegang tot internet. En natuurlijk niet te vergeten de mega televisie aan de muur.
Ook de behandelkamer was helemaal ingericht op de kids. Boaz en Zarah mochten samen in de stoel gaan liggen, die ging een eind achterover zodat ze beter zicht hadden op de tv boven hen waar een Disney film op draaide.

Beide kids vonden het prachtig en deden netjes wat de tandarts vroeg.
Ruim een uur later gingen twee blije kindjes met hun eerste tandarts ervaring en een goodie bag vol borstels, lippencreme en flosdraad naar huis.

Ja, inderdaad, flosdraad!

Een echte Amerikaan zijn, met een stralend wit en recht gebit, komt je niet zomaar aanwaaien. Daar moet voor gewerkt worden. Van jongs af aan. Of moeders na het poetsen ook de gebitjes zo nu en dan wil flossen… Euhm…
Nou heb ik het geluk dat de ene is gezegend met een niet zo’n recht gebit en de tanden zo ver uit elkaar staan dat je flosdraad er zoek raakt, dus dat scheelt er weer een.

Ik geloof alleen dat de kinderen het doel van de inhoud van het tasje niet direct hadden begrepen en vonden het prachtig speelgoed. Het duurde niet lang of er werd driftig tandartsje gespeeld. Tot ze in het tasje het flosdraad tegen kwamen. Wat was dat in vredesnaam?
Zarah begon er aan te trekken, wat zou er uit dat bakje komen? Hmmm, draad, nog meer draad, een heel lang draad, een mega lang draad… Ow, geen draad meer. Da’s nu spijtig… Ik vind het wel prima, ik ben al blij als we ‘s avonds voor het slapen gaan twee kindergebitjes netjes gepoets krijgen zonder al te veel gezeur.

Nu de kids naar de tandarts waren geweest konden wij natuurlijk niet achterblijven. Ik informeerde eens bij wat mensen en belde Dr. Evans. Een paar minuten later stonden er twee afspraken in de agenda. Eentje voor Peter. Eentje voor mij.

Ergens in de afgelopen drie jaar ben ik alleen vergeten hoe verschikkelijk Peter het vind om te gaan, ergens stond het me nog wel bij dat ik hem niet een week van te voren van zijn tandarts bezoek op de hoogte te stellen. Maar toen hij vanaf maandagavond acht uur  niets meer tegen me zei nadat ik hem vertelde dat hij dinsdag eerst even langs Dr. Evans mocht op weg naar kantoor realiseerde ik me pas weer in wat voor nachtmerrie ik hem plaatste en wenste ik dat ik het hem pas de volgende ochtend had verteld.

Nu zijn we inmiddels een paar weken verder.
Ik heb vanochtend deel twee van mijn wortelkanaalbahandeling achter de rug.

Ja, je leest het goed. Deel twee.
Ik ben gezegend met een goed, gezond en recht gebit. Heb nooit ergens last van, geen gaatjes, geen pijntjes, geen gezeur. Maar toch zat er iets grondig mis, blijkbaar. De tandarts kon het op de rontgenfoto niet helemaal zien, maar hoopte dat het ‘gewoon’ een gaatje was. Na wat geboor en geveil concludeerde hij dat hij toch over ging tot een gehele wortelkanaal behandeling, waar ik me gelukkig al wel op had ingesteld. En natuurlijk ging dit niet om een tand waarbij je meestal een wortelkanaal hebt, nee een kies met drie kanalen! Tuurlijk.
En dus ging hij aan de slag. Ruim twee en een half uur nadat ik in de stoel geklommen was klom ik er dizzy weer uit. Pfoeh, dit was niet zozeer pijnlijk, als wel vooral heeeeel vermoeiend. Of ik volgende week even terug kon komen voor deel twee.

‘s Middags had ik m’n moeder aan de telefoon. Oja, een wortelkanaal behandeling, ja die duren lang. Wel drie kwartier ofzo. Wat? Drie kwartier? Dat lig je hier al in de stoel voor een gewone behandeling en dan ben je snel klaar!

Daar zat ik dan vandaag. Het tijdelijk afdeklaagje ging er weer af, er werd nog wat geprikt en gedaan. Auch!
“Ze voelt het nog steeds.” Ja! Ik voel het nog steeds. “I don’t know, I don’t know.” Hmmm, dat zijn niet echt dingen die je een tandarts wil horen zeggen geloof ik. Als dan halverwege ook nog eens de electriciteit uitvalt begin ik te overwegen om een soort van tandarts-assistente in te huren. Je weet wel, zo’n secretaresse die voortaan zowel voor Peter als voor mij de afspraken maakt en het ons pas op de ochtend zelf verteld, zodat we zo min mogelijk hoeven te lijden.

Na anderhalf uur is het dan eindelijk zover. Op de nieuwste rontgen is te zien dat alle drie de kanalen mooi schoon zijn en netjes opgevuld.

Als ik, nog vermoeider en nog dizzier dan de vorige week, weer uit m’n stoel stap overweeg ik nog eens om op zoek te gaan naar zo’n tandarts-assistente. Eigenlijk wel ideaal. Kan ze gelijk de gebitjes van de kinderen flossen. Misschien dat dan zelfs Boaz nog eens een echte Amerikaan kan worden, mocht hij daar behoefte aan hebben. En Peter en ik? Wij zijn blij nog een reden te hebben gevonden om gewoon lekker nuchtere Hollanders te blijven!