Na een lang weekend samen thuis was het vandaag weer tijd voor Peter om naar het werk te gaan.
Dat viel ons zwaar.

Dus stortte ik me samen met de kids op ons werk en vermaak. We bouwden treinrails, ik draaide vijf wassen (extreem uitzonderlijk, normaal mag het al in de krant als ik dat in een week tijd haal), we gingen naar een bouncy house (zaal vol met springkussens), tekende op de ramen (gelukkig met speciaal daarvoor bestemde stiften) en speelden met de buurjongen. Maar niets hielp tegen ons leed.
Zelfs de middagdut mislukte.

Vooral Zarah had er grote moeite mee dat papa er niet was.
Komen we terug van het bouncy house is het eerste wat ze vraagt: “Papa thuis?” Nee, papa is niet thuis. Gevolgd door een teleurgesteld: “Werk?”.
Leg ik haar op bed voor de middagdut: “Papa kus?” Nee, papa is nog steeds op het werk, hij kan je geen kus komen brengen.
Komt ze uit bed: “Papa toe?” Nee, schat, dat duurt echt nog een paar uurtjes…

Het arme kind.
Er zat echt niets anders op.
Groot geschut moest ingezet worden.
Ik had geen andere keus dan het enige geschikte medicijn voor deze zware dag te voorschijn toveren. Chocola!

En dus gingen we aan de slag. En nog geen twee uur later kwam er een yummie, yummie chocolade-courgette cake uit de oven.

Ben je ook toe aan wat troost of gewoon zin in wat maken, hier is ‘t recept, van the naptime chef.
In een grote kom 3 eieren, 200 gram suiker, 115 gram appelmoes, 225 ml zonnebloem olie, 60 ml griekse yoghurt en 15 ml vanille extract mixen. Twee kleine courgettes raspen en erdoor roeren.
In een andere kom 375 gram zelfrijzendbakmeel mixen met 60 gram cacoa poeder, een eetlepel kaneel en een flinke snuf zout.
Het droge goedje door het natte mengen tot er geen meel meer te zien is.
Het beslag over gieten in een ingevette en met bloem bestoven cakeblik en voor 75 minuten bakken op 175C bakken.
Officieel hoorde er meer suiker in, maar dat leek me wat overdreven, dus vervangen door ongezoete appelmoes. Binnenkort hoop ik experimenteren met het vervangen van de olie bijvoorbeeld meer appelmoes of iets dergelijks.

Als er morgen na het ontbijt nog wat over is stop ik het denk ik in de vriezer om binnenkort met een schep ijs erbij te eten als toetje… Nu alleen nog een reden verzinnen voor een feestje waar zoiets decadents bij past. Misschien vrijdag? Weekend: Yeh! Peter is weer een paar dagen thuis 🙂

Boaz wist trouwens allang dat lekkers bakken en eten helpt tegen allerlei leed, verdriet en pijn.
Ik kwam laatst een aantekening van dit gesprek met hem tegen, van zo’n anderhalf jaar geleden gok ik:

Boaz: Mijn buik is niet zo fijn.
Ik: ow, hoe komt dat?
Boaz: van mijn keel.
Ik: Hmm, dat snap ik niet helemaal, maar kunnen we er misschien iets aan doen?
Boaz:  Ja, appeltaart eten.
Ik wed je dat ik toen gelijk de keuken ingedoken ben om er eentje voor hem te bakken!

(Verder voeden we onze kinderen niet op tot emotionele eters hoor…)