Ik vind het heerlijk om regelmatig het huis uit te zijn. Het liefst ging ik elke maand een weekend ‘op vakantie’ en hadden we minstens eens per jaar een campertrip. Maar helaas laten Peters werkschema, onze bankrekening en het leven met drie jonge kinderen dat niet altijd toe. Maar als Peter dan een aantal dagen op pad is voor ‘t werk, tja, dan ga ik niet thuis blijven zitten natuurlijk.

Nu is met de auto ergens heen gaan met drie kinderen een hele onderneming. Eentje die we dagelijks ondernemen. Allereerst moet er een tas gepakt worden met allerlei benodigdheden. Luiers in verschillende maten, billendoekjes, zakjes voor de bevuilde meuk, bekers, spuugdoek, portemonnee, sleutels, speen en dan vergeet ik vast nog van alles. Want dat doe ik namelijk elke keer 😉
Dan komt het feest van schoenen aan doen (de snelle variant is: “je mag wel op blote voeten in de auto” en dan snel op plek van bestemming de schoenen aan doen), tassen en kids in de auto krijgen. Drie kinderen in de gordels hijsen (daarvoor moet je vooral mevrouw Z eerst overal en nergens vandaan vissen) en dan jezelf weer vanaf de achterbank naar voren slepen, hopen dat je niets vergeten bent, wel de voordeur op slot hebt gedaan en dan heeeel snel de airco aan, want tegen die tijd loopt het zweet al in straaltjes over je rug. En dat is alleen al als we in de auto stappen om iets hier in Austin zelf te ondernemen, ga maar na wat er bij komt kijken als we echt op pad gaan.

Toen we nog in Nijmegen woonden. Heel gesapig en rustig met één kind, heb ik ooit eens de fout gemaakt om Boaz wel vast te zetten in de maxicosi, maar die dan weer niet vast te zetten in de autogordels. Ik was van Malden op weg naar de Waterstraat, ik weet het nog heel goed, op de krijsing van de St. Anna met de Groenestraat kwam ik er achter dat meneer daar los op de achterbank stond te schommelen. Je kunt vast wel begrijpen dat als ik maar één keer zo’n handeling hoef te doen en dat al vergeet, dat het dus niet vreemd zou zijn als we nu opeens een ‘los’ kind in de auto hadden. Gelukkig zijn de oudste twee al behoorlijk mondig, dus regelmatig roep ik naar achter “zit iedereen vast?”. Op die manier zijn we zeker van de zaak. Zou je denken…
Want nu hebben we er eentje bij die wel van een feestje houdt, en van grapjes, en van avontuur… En logischerwijs ook nog niet altijd de gevolgen in ziet van haar daden… Dus het komt wel eens voor dat mevrouw Z met wat riemen en dergelijke heeft gespeeld en de kinderen wel vast zitten in de autostoeltjes, maar… inderdaad, die monsterlijke grote gevaartes niet vast staan in de auto. Oeps.

Kort geleden was het weer eens zover. Peter was voor een aantal dagen op pad. En dus gingen wij ook. De auto volgeladen. Lang leve de mini-van, zelfs plek voor een changing station! Reuze handig, bij een stop onderweg zo even de kids verschonen in de achterbak en weer verder rijden. Geen ingewikkeld gedoe met drie kids een toilet van een of ander wegrestaurant in.

Na een voorspoedige reis van zo’n 3,5 uur kwamen we aan bij W&E in Houston. Waar we een paar dagen heerlijk hebben genoten van Nederlands praten, gezelligheid, zwembad en er gewoon even lekker uit zijn.
Vrijdagochtend begonnen vol goede moed aan de terugreis. Halverwege de middag zouden we thuis zijn. Rustig alles uitpakken, badderen, wat eten en dan in pyjamaatjeswachten tot papa thuis is…
Of toch niet helemaal?
Na een tijdje onderweg te zijn (natuurlijk had ik een verkeerde afslag genomen waardoor we een iets andere route reden dan normaal) begon het stuur toch wel erg naar rechts te trekken. En ook de benzinemeter liep wel verdacht snel terug. Die beide aanwijzingen deden me denken aan dat ik eerder die week samen met E had opgemerkt dat m’n rechtervoorband wel wat leeg leek. Bij het volgende benzine station eraf. Gauw even meten. De bandenspanningsmeter kwam niet hoger dan 15. Terwijl de handleiding van de auto aangaf dat het minstens 24 moest zijn… Oeps. Gelukkig is een band op pompen zo gepiept. (Al is dat met drie kids in de auto nog een hele toer. Want ik ga ze er niet alle drie uithalen om even wat briefgeld te wisselen voor muntjes voor ‘t automaat, maar ik ga ze ook niet in een auto achterlaten zonder de airo aan te houden. Dus een parkeerplek zo dicht mogelijk bij de ingang proberen te bemachtigen, dan de kids vertellen wat je gaat doen en ze in een auto met draaiende motor achterlaten en naar binnen rennen. In de hoop dat er geen vijf minuten wachtrij is of een gek er met je auto en kids vandoor gaat…)
Na enkele minuten zaten we weer op de snelweg. Op weg naar Austin. Een paar maand terug hadden we dat ook een keer, een band die heel langzaam leeg liep. Een keer wat lucht er bij en hij kon weer paar dagen mee. Uiteindelijk toch mee naar de garage gegaan, bleek een spijker ofzo in te zitten. Maar nu was er toch iets wat zorgde dat ik het niet helemaal vertrouwde. Dus besloot ik niet op top snelheid te rijden en vooral rechts aan te houden, zodat, worst case, ik zo de vluchtstrook op kon. Bizar trouwens, het hele stuk van Houston naar Austin liggen er stukken band langs de weg… Ik zie mezelf al staan met drie kids. In gedachten heb ik al een noodplan. Wie ik ga bellen (niet Peter, want die zit in het vliegtuig), hoe ik de kids koel hou in de hitte, hoe ik de auto uberhaupt aan de kant krijg enz. De andere helft van m’n gedachten, die niet bezig is met dit soort noodssenario plannen, is hard aan het bidden, dat we deze plannen vooral niet nodig hebben.
Uiteindelijk besluit ik dat ik bij het volgende pompstation toch echt maar weer moet stoppen om de band te checken. Eenmaal uitgestapt zie ik dat ik de bandenspanning niet hoef te meten… Er valt namelijk niets te meten. De band is zo goed als leeg…

Met een luchtpomp uit de jaren ’50 probeer ik er nog wat lucht in te krijgen. Met veel moeite krijg ik de spanning tussen de 15 en de 20. De 24 haal ik niet eens. Op dat moment smst Peter net dat hij in Salt Lake staat voor een overstap. Toch maar even bellen. Dan ben ik in ieder geval niet meer de enige die bid voor bescherming onderweg… Alleen dat is al een prettige gedachte. Ik beloof hem bij de eerst volgende tire guy te stoppen.

Gelukkig zit er eentje op nog geen twintig minuten rijden. Daar aangekomen is de band alweer bijna leeg. Austin had ik nooit, maar dan ook nooit gehaald!
Uiteindelijk is het hele probleem in een half uur opgelost. Het ventiel was versleten. Maar $10,- dollar armer, enorm opgelucht (al was het alleen maar omdat ik het toilet daar kon gebruiken en ik niet ingewikkeld met drie kids ergens een benzinestation binnen hoefde…), een avontuur rijker en vol goede moed gaan we verder. De rest van de weg is de ene helft van m’n brein bezig met bedenken wat ik eerst doe als we thuis komen: de kids in bad of zelf douchen. De andere helft dankt God!

Zo’n zes uur naar vertrek komen we veilig thuis. Wat is het toch heerlijk om een paar dagen het huis uit te zijn. Wat is het toch een zegen om veilig thuis te komen!

Na dit avontuur weten we dat de kids het prima vinden om een tijd in de auto te zitten. Dus crossen we vandaag op een dag heen en weer naar Houston om nieuwe Nederlandse paspoorten aan te vragen. Een mooie test voor de road trip van Texas naar Canada die we volgende maand hopen te maken, drie dagen van zo’n acht uur… We’ll see.