Boven Sophie haar wieg hangen ballonnen. Roze en blauwe.
Een paar weken geleden heb ik deze gekocht met de kinderen. Toen we thuis kwamen legde ik uit dat als de baby eenmaal geboren was we die zouden ophangen. Roze als het een meisje bleek te zijn. Blauwe voor een jongen. Waarop Boaz me vragend aan keek: “Hoe weet je dan dat de jongen de blauwe mooier vindt en een meisje de roze?”. Tja, daar had ik geen fatsoenlijk antwoord op, dus spraken we af dat we ze gewoon allemaal zouden ophangen.

—-

Het hele borstvoeden is een ware ontdekking voor de kids. Toen Zarah voor het eerst zag dat ik Sophie zat te voeden keek ze met afschuw van mij naar Sophie en weer terug. Ze wees naar haar mond (wat ze altijd doet als het om eten gaat) en riep met nog meer afgrijzen in haar stem: “BAH!”.
Ook Boaz vindt het reuze interessant en stelt er, net als met alle andere dingen in het leven, allerlei vragen over. Hij lijkt het een beetje sneu te vinden dat Sophie alleen maar borstvoeding krijgt en geen ander eten.
Zo is het hier in Amerika heel gebruikelijk om bij bijna elke warme (pasta) maaltijd brood te eten (bv. ciabatta, stokbrood of garlic bread). Voor Boaz en Zarah is dit meestal het hoogtepunt van de maaltijd en er wordt dus steeds om nog een stukje extra brood gevraagd. Net toen Boaz en Zarah allebei zaten te wachten tot Peter een nieuw stukje voor hen had afgesneden begon ook Sophie te ‘piepen’. “Zij wil ook brood”, was meteen Boaz z’n conclusie. En naar mij kijkend:  “Brood van je borstels!”

—-

Na de blijde foto van gister kun je vast wel raden wat er vandaag gebeurde…
Inderdaad. Boaz viel met car en al om toen Zarah er bovenop zat. Bloed. Bloed. Bloed. Toen de haren eenmaal uitgespoeld waren bleek het mee te vallen en nu getuigen alleen nog twee kleine deukjes/ gaatjes in het achterhoofd van een mooie valpartij.
Het is eigenlijk een wonder dat dit de eerste valpartij met bloed als gevolg was, gezien alle capriolen die Zarah gemiddeld uithaalt. Tot nu toe is het alleen hier en daar een schraafwond of blauwe plek geweest en zelfs dat zijn er geen ontelbare geweest.

extra update: deze blog schreef ik op dinsdagavond. Inmiddels is woensdagochtend half 10 en is Peter met Zarah op weg naar de dokter. Ze gleed vanochtend uit over een treintje in de woonkamer: tand door de lip! Met een aardig diepe snee als gevolg…

—-

En ach, omdat ik het niet kan laten nog een fotootje van ons mooie drietal, een huiselijk tafereeltje anno 2013.