Deze weken regent het cadeautjes. Mooie momenten, lekkers, pakketjes.

Tot tweemaal toe vond ik een pakketje thee in de brievenbus. Ik zit dus nu ook van een heerlijk kopje herfstthee te genieten. Jammie! Thanks, Jh&J!

Ook twee andere pakketjes kwamen ons verblijden. Oke, wel allebei zelf besteld, maar dan nog. Mijn studie is binnen. En een hele stapel foto’s. Die nu liggen te wachten tot ik ze ga inplakken. En dan te bedenken dat er voor ons beiden nog boeken onderweg zijn…

Dat inplakken van de foto’s ga ik doen aan mijn eigen bureau! Gister heeft Peter een mega groot, luxe bureau gehaald bij een collega die het niet meer kwijt kon. Dus nu heeft Peter een echt office en ik ben reuzeblij met het bureau dat al jaren mee gaat als werkplek, eetplek en studeerplek sinds Peter het meenam vanaf de Kerkstraat.

Van het weekend zijn we heerlijk een paar dagen in Californie geweest. In San Jose, bij de Gorters. Boaz heeft zich keurig gedragen in het vliegtuig (zo’n 3-4 uur vliegen) en heeft tussen alle kids zijn ogen uitgekeken. Peter en ik hebben genoten van de (geloofs)gesprekken, wat ook absoluut cadeautjes zijn. Boaz had goed voorbeeld en loopt sinds het weekend steeds meer. En misschien dat hij zelf wat aan het praten was… Maar mijn Engels is duidelijk nog niet zo goed, want ik weet niet wat hij precies zegt. We hebben lekker kunnen genieten van af en toe onze eigen dingen doen, want kinderen genoeg om op Boaz te passen. Met elkaar naar het Bay Aquarium geweest, dieren gezien die ik nog nooit in het echt had gezien. Zoals zeepaardjes (wist je dat mannetjes daar de kinderen baren?). Maar ook veel kunnen praten over inburgeren in Amerika, kerk zoeken, geloven, Amerikaanse scholen, welke boodschappen je waar kunt krijgen (wat lastig is want in Californie heb je weer andere winkels dan in Texas), contacten onderhouden, kinderen en zwangerschap en allerlei heerlijke alledaagse dingen.

Bij papa op de rug het Bay Aqarium door. Zelf vissen en zeesterren mogen aanraken, zeewier mag ook. Met papa naar het vliegtuig lopen.

Boaz is zich echt aan het ontwikkelen. In het vliegtuig had hij staan poepen. Toen hij klaar was greep hij een luier uit de tas. Duidelijke taal! Ook horen we steeds meer nieuwe klanken. Ging hij het weekend voor het eerst staan zonder zich ergens aan op te trekken of aan vast te houden. En dat doet hij nu de hele dag door. Zaterdag had hij een lachbui van minuten lang omdat twee jongetjes achter vogels aanzaten. Het maakt niet uit of ik in het Nederlands of in het Engels gedag zeg, in beide gevallen begint Boaz alvast te zwaaien. En misschien vergeet ik dan nog wel een heel aantal nieuwe dingen. Het gaat erg rap opeens. Ondertussen eet hij nog steeds niet heel goed, maar is wel vrolijk en blij. Begint wel wat aanhankelijker te worden, maar dat kan natuurlijk ook van het drukke weekend komen. Leuke bijkomstigheid is wel dat als je hem nu optilt je een dikke knuffel krijgt of een schouder klopje 😉 En verder zit hij nu opeens boven op het keukentrapje… Een echte klimaap.

En zo zitten onze dagen vol met kleine en grote cadeaus.
En werkt Peter ondertussen erg hard. Hij wil vandaag nog het een en ander af hebben voor hij a.s. maandag naar Canada (Vancouver) vertrekt. http://cansecwest.com/

Maar eerst nog een weekendje met z’n drieen thuis. Waarin we onder andere op bezoek gaan bij een Nederlands/Amerikaans-stel. (JvdL, als je nog meeleest: bedankt voor het in contact brengen!) En wie weet morgen maar eens een bezoekje aan de dierentuin hier. Want we merken dat we hier steeds meer echt wonen en inburgeren (winkelen is iets geworden dat ook nog moet, ipv een uitdaging die je moet inplannen). En weet je wat het met woonplaatsen is: daar woon je en bezoek je niet de culturele dingen. Dus ondertussen hebben we nog niet veel van de stad en de omgeving gezien,toch maar eens aan beginnen, anders weten we straks niet waar we onze gasten mee heen moeten nemen… 😉