We hebben een echt kopieermachientje in huis.

Boaz is erg goed in het kopieren van gedrag, logisch natuurlijk. Als pedagoog weet ik beter dan ieder ander dat goed voorbeeld goed doet volgen. Helaas voor Boaz krijgt hij niet alleen goed voorbeeld (hij lacht inmiddels al heel hard als hij een windje laat), maar we doen ons best.
Hij is naast kopieren van gedragingen en acties ook goed in het kopieren van klanken en geluiden. Als we hem ‘s avonds ‘weltrusten’ wensen hoor je vanuit zijn bedje een gemoppel van drie lettergrepen. Zet Peter met de electrische schorevendraaier zijn klimrek wat stabieler dan hoor je een dubbele echo, de natuurlijke en het kopieermachientje.

Boaz is ook goed in het nadoen van een sirene. Zit je in de auto en komt er een voertuig met sirene langs dan weet je zeker dat ergens binnen de komende 15 minuten je van de achterbank zult horen ‘ta-tu-ta-tu‘.

Zo ook van de week toen Boaz en ik samen bij iemand in de auto zaten. Ze vraagt me: ‘Is hij nu aan het zingen?‘ Ik luister. ‘Nee, hij doet de ambulance na die we net hoorden’.
‘s Avonds stoppen Peter en ik hem in bad. Ik vertel Peter wat Boaz en ik die dag hebben meegemaakt. ‘Dus toen vroeg Debbie: is hij aan het zingen? Bleek dat hij de ambulance nadeed die we eerder langs was komen rijden.‘ Horen we opeens vanuit het bad: ‘ta-tu-ta-tu‘.

Een kopieermachientje met hele goede oren en een gezond stel hersens…