Sinds we kinderen hebben, hebben we een behoorlijke verzameling kinderboekjes in huis. De kast puilt uit. Daar tussen ook een aantal over potty training. Of te wel: zindelijk worden.

In een van die boekjes staat in de inleiding aan de papa’s en mama’s iets over het taboe dat lange tijd op zindelijkheidstraining en het hele toilet gebeuren heeft gelegen. In dat boekje (Engels) wordt er gepraat over Wee-wee en Poo-poo. In en ander boekje (Nederlands) over pipi en kaka.
Ik heb eigenlijk geen idee hoe het bij ons thuis ging vroeger. Wel kan ik me herinneren dat we poepen ‘drukken’ noemden. “Ik moet drukken.”

Hier thuis is er niet veel geheimzinnigs aan. We praten over poepen en plassen alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Wat het uiteindelijk ook gewoon is. (Hoe heerlijk ontnuchtigerend is het als je iemand ontmoet waar je tegen opziet en eigenlijk jezelf wat minderwaardig van gaat voelen en dan te bedenken dat die ander ook gewoon moet poepen en plassen, once in a while…)
Natuurlijk verlang ik ook wel eens naar wat privacy, maar over het algemeen zijn de kids welkom overal waar ik ga. Hoe moeten ze anders in vredesnaam leren waar het toilet voor is en dat je daar kan plassen en poepen? Een aantal maanden geleden hadden we de ‘biologie les’ over waar bij meisjes en waar bij jongens het plasje uitkomt en dat wordt dan ook visueel gemaakt en duidelijk benoemd. Een paar dagen later hadden de kids tijdens het badderen van Peter blijkbaar de volgende biologie les gehad over waar poepjes uitkomen. Ik had dat gemist. Dus toen ik de volgende dag op het toilet de vraag kreeg: “Mama, mag ik je gat zien?” Moest ik wel even wat verbazing, lichte schaamte en een enorme lach wegslikken, maar daarna kon ik Boaz verder onderwijzen over hoe het werkt met poepjes. Want dat hij er in geinteresseerd is staat vast. Dat hij het spannend vindt en lastig, dat ook!

Nu is hij niet de enige. Ook zijn leeftijdsgenoten en vriendjes zijn er mee bezig. De een wat verder gevorderd dan de ander. Maar allemaal gaan ze dezelfde zware lastige weg van leren te poepen of de po of wc. De controle krijgen over dit gebeuren en beseffen dat het poepje prima door het gat van het toilet past enz. Als moeders praten we er onderling dan ook wel eens over. (Ik zei al, de tijd van taboes hierover zijn we voorbij.) Hoe pakken anderen het aan? Welke beloning staat er tegen over? Maar vooral delen we teleurstelling, frustratie, grappige anekdotes en opluchting.

Zo kreeg ik vanochtend een smsje van de buurvrouw. Mama van Boaz’ grootste vriend C. Met de uitnodiging voor een Super Pooper Party morgen om 11uur. Ter ere van het feit dat C. voor het eerst gepoept heeft op de potty!
Even vroeg ik me af of we nu niet te ver doorslaan met het wegwerken van het taboe. Tot ik bedacht dat het natuurlijk onzin is om verjaardagen (waar een kind niks voor hoeft te doen) uitgebreid te vieren met toeters en bellen, en een poepje, waar slapeloze nachten, uren van zweten, debateren en leren aan gewijd zijn (van zowel ouders als kind) ongemerkt voorbij te laten gaan.

Dus beantwoorde ik haar sms met: Yes, we’ll sure be there! En nog iets over dat ik hoopte op peer pressure de kant van onze kinderen op.
Peer pressure. Wat vertaald groeps-DRUK betekent. Best toepasselijk toch?! Groeps-druk… weer eens wat anders dan group hug 🙂