Onze lieve kleine man begint echt oog te krijgen voor detail. Wat ook nodig is als hij net zo’n puzzelaar wil worden als zijn papa. Of kunstenaar als zijn opa. Hij kan in de lucht zitten grijpen naar… Ja, naar wat eigenlijk? En dat blijken dan de stofdeeltjes te zijn die dansen in het zonlicht. Of de damp die van het eten af komt. Maar ik denk toch dat het ondanks zijn geklim, het opvrolijken van muziek en spelen op de gitaar, geen ruig beroep wordt. Boaz is een echt bioloog in spe. Opvolger van z’n andere opa. Want hij kan rustig op de stoep zitten kijken en zich verwonderen over de mieren, een eikeltje of een takje. Maar het meest blij wordt hij nog van de vogels in de lucht en in de bomen en van de wind die de blaadjes op doet waaien. En dan kan meneer niet wachten, dan wil hij NU naar buiten!

En ondertussen werkt Peter keihard door. Van de week vroeg ik me nog af of hij de 40 uur wel haalde. Maar dat neem ik hard terug. Want ook al blijft hij ‘s ochtends soms heerlijk lang hangen en is hij regelmatig ‘s avonds lekker op tijd thuis of zelfs tussen de middag thuis om te lunchen, al met al maakt hij behoorlijk wat uren. Ideaal op maar 5 minuten van kantoor wonen! En komt hij thuis, dan is Peter helemaal de papa. Hij speelt met Boaz, leert hem met alle geduld nieuwe dingen (waar is je neus, waar is je oog, waar moeten je schoenen staan en loop nog maar een paar stapjes).
Peter is al helemaal onderdeel van het team, hij schrijft al de regels uit voor de wedstrijd in Canada of pakt andere dingen op. Maar krijgt ook de ruimte om die dingen te doen. Niks geen stempeltje nieuwkomer. Ook qua niveau en werksnelheid zit hij meer in de middenmoot of top dan de onderlaag. En belangrijkste: hij geniet ervan! (Maar vindt het ondertussen ook heerlijk dat het alweer vrijdag is, dus straks even een paar dagen met ons thuis.)

En ik? Ik ontpop me als een echt (amerikaanse) huisvrouw. Hoe je dat kan weten? Als je op Valantijnsdag een drie-gangen-maaltijd klaar staat te maken voor manlief -valentijnsdag is hier nogal een big deal-, als je tussen het aardappelschillen en de gehaktballen draaien door een poepluier staat te verschonen, als je playdate-afspraken maakt met andere mama’s en als je blij bent met je stofzuiger met ‘carpet-power’. Tja, dan is er geen ontkomen meer aan. Je bent echte housewife geworden. En om te voorkomen dat mijn hersens straks echt alleen nog maar tot stoffen en babypraat in staat zijn heb ik maar een studie besteld. Kan het niet buiten de deur, dan maar gewoon thuis. Binnenkort begin ik aan de cursus Organisatiepsychologie. (En nu fronsen een heleboel mensen hun wenkbrauwen en denken: Organisatiepsychologie? Had ze het vorige maand niet over een culinaire studie? Klopt! Mijn droom is om als ik later groot ben een eigen bedrijfje te hebben in teamontwikkelings en -buildings activiteiten. En dan wil ik arrangementen aanbieden met een combinatie van dingen als teamrollen o.i.d. bespreken en als team aan de slag in de keuken of genietend van een heerlijke maaltijd. Heel logisch dus deze studiekeuze.)

Nu gaat de bioloog in spe even met de huisvrouw dollen en dan een boterhammetje eten voor de middagdut. De werkende papa gaat even verder met het beste en snelste van de Mac (nee, niet de grote gele M) en Windows combineren -als ik het goed heb en daar zou ik als ik jou was maar niet van uit gaan, want het zegt me soms bar weinig-. En ondertussen genieten we van onze nieuw aangemeten rollen. Want we zijn er best goed in 😉