Heb ik je wel eens verteld dat ik echt een hekel heb aan kots. En dan niet zomaar een hekel. Ik vind het verschrikkelijk, akelig, het vreselijkste wat er bestaat. Ik ben er gewoon bang voor. Moeten kotsen (sorry, spugen klinkt misschien vriendelijker, maar het is niet vriendelijk, het valt niet mee, het is gewoon VERSCHRIKKELIJK!) is echt een nachtmerrie voor me. En de kots van een ander moeten opruimen? Never, ever!
Gister in de dierentuin concludeerden vriendin T. en ik, terwijl we naar een sloom bewegend nijlpaard in het water stonden te staren, dat we ons toch wel echt uit de voeten zouden maken als we oog in oog met zo’n beest stonden zonder veilige glaswand er tussen. Ja, een nijlpaard jaagt angst aan. Net als spinnen bij sommige mensen. Of die vieze bugs  die hier rond lopen. Maar nee, bij mij staat kotst nog steeds op nummer 1 van de fearlist.

Vorige week vrijdag vroeg Jezus me om die dag bij Hem te komen als er iets in mijn leven of in mijn gedachten was dat me bang of ongerust maakte. Hij vroeg me om met Hem te praten, om eventueel Hem te smeken… maar dan wel onder continue dankbaarheid. Hoezo? Ik ben moe. Peter werkt al weken belachelijke overuren en er is een to-do-list van hier tot gunter. U danken? Waarvoor? Toch nam ik de uitdaging aan. En wat was er veel te danken! Het was heerlijk weer, de ochtend verliep soepel, al voor 10en had ik de weekboodschappen in huis, de kids waren blij, dit was het helemaal!
Tot dat we thuis kwamen en bij het uitstappen Zarah zichzelf en mij helemaal onder kotste. God? Danken? U weet hoe erg ik kotst vind. Niet vandaag! Maar God gaf: rust, energie, schone kleren, een douche. En even later draaide de wasmachine. Speelden Boaz en Zarah heerlijk en had ik de kans op de boodschappen op te ruimen.
Ook ‘s middags. Na kotst-actie nr. 7, toen ik de moed bijna verloren had en de energie ook even ver te zoeken was voorzag God. Vriendin A. kwam langs, knuffelde Zarah terwijl ik de was kon ophangen, puzzelde met Boaz terwijl ik het eten af maakte en bemoedigde mij, gewoon door er te zijn. Mijn gebed was: geef me de kracht voor deze dag. Een gebed vol dank, want U geeft precies wat ik nodig heb! Dank U, Jezus!

De dagen erop waren er wat ogenschijnlijk heel normale dingen. Toeval misschien of gewoon, tja zo loopt het soms gewoon in het leven. Geluk op het goede moment.
Zo had ik kort geleden nieuwe pyama’s voor Zarah gekocht. Net twee dagen voordat ik een grote stapel kleren kreeg waaronder vier pyama’s voor Zarah. Wat moest ik in vredesnaam met zoveel pj’s? Zaterdagavond, toen ik vijf setjes aan het vouwen was die tegelijk van de waslijn kwamen begon het te dagen… Misschien voor deze twee dagen waarin Zarah minstens zes keer een schone nodig had in nog geen 48 uur?
Of waarom ben ik nu net verkouden terwijl de kids ziek zijn? Alsof dat nog niet vermoeiend genoeg is?! Weet je, dat voor het eerst in m’n leven, kotst me helemaal niks kan schelen! Ik ruik het toch niet 😉 Ik ruim wel op.
En gister. Toen ik Zarah thuis liet bij Peter, zodat Boaz en ik toch nog op onze geplande dierentuin-date konden gaan met vriendin T. en haar kids. T. zette bij het instappen een doosje kleren in de auto, van mij geleend, passen haar kids niet meer, kreeg ik weer terug voor Zarah straks. Maar ook gister werden ze al gebruikt, want halverwege de dierentuin begon Boaz out of the blue de boel onder te kotsen. Gelukkig hadden we in de auto schone kleren… Misschien een maatje te klein, maar ach, het was schoon. En zelfs een tweede lading kotst onderweg naar huis ging over z’n kleren en zelfs toen was er een nieuw setje.

Weet je wat Jezus me vanochtend vertelde (ik las het in m’n dagboekje terwijl er een heel beroerd en ziek jongetje naast me lag, een net wakker, bijna beter, meisje tegen me aankroop en Peter z’n spullen bij elkaar raapte voor de reis naar Canada) Hoewel veel dingen willekeurig op je overkomen, bedenk dat ik oppermachtig ben over alles!

Opeens waren die pyama’s, de verkoudheid en de kleren geen toevallige bijkomstigheid meer. Maar Gods zorg. Ik las verder. Elk probleem kan je iets leren, je vormen, beetje bij beetje, tot het meesterwerk zoals ik je bedoeld heb, zoals ik je gemaakt heb.
Ik bladerde terug naar vrijdag. En las opnieuw: Breng het bij me, in gebed, smeken mag ook, met dankzegging!  Zeg maar: Dank U, Jezus, voor deze mogelijkheid om U nog meer te vertrouwen.

En nu zit ik hier, het is 10.15, nog lekker in m’n pyama. Ik heb na een abnormale gebroken nacht meer energie dan ik in weken heb gehad. Ik zit hier met een lach op m’n gezicht, heb zin in de week en de uitdagingen die voor me liggen (ook al bestaan die vooral uit kots, snot, vieze stink was en op tijd het juiste kind boven de wastafel laten bungelen). De normaal actieve en ontdekkende Zarah hangt gezellig tegen me aan. Boaz ligt in een, voor hem veelste klein, campingbedje heerlijk rustig te slapen. En ik zit hier rustig een blog te schrijven in plaats van naar een activiteit te rennen met de kinderen. Mijn gebed was om wat rust. Maar dat had ik iets anders voor me gezien dan een man die me voor vijf dagen achterlaat met twee zieke kids. En toch geniet ik ervan, God had het blijkbaar zo ingedachten. Wat kan ik anders dan bidden? Hij is de enige die me echt kan geven wat ik nodig heb. En wat kan ik dan anders doen dan dat dankbaar ontvangen? Dank U, Jezus!

Peter is op weg naar het vliegveld, op weg naar een volgende nieuwe ervaring, zijn eerste praatje! (Voor 500 man!) Mijn gebed is dat hij niet ziek wordt. Dat de bug hem overgeslagen heeft. Maar weet je, eigenlijk maakt het niet uit, want is dit niet weer zo’n prachtige kans?! Dank U Heer, voor deze mogelijk om weer meer op U te vertrouwen!

Lieve kinderen, kots er maar lekker op los. Ik ruim wel op. De wasmachine wast wel. En God voorziet!