Na de grote nederlaag van Oranje deze zomer (excuses dat ik je er weer aan herinner, ik weet dat je het diep, diep had weg gestopt) heeft Peter besloten alle oranje wat we bezitten te verbranden. Hij was er klaar mee.

Een zielig hoopje was het. Burnt Orange.

Maar, je gelooft het misschien niet, daaruit bleek hoop en vreugde te behalen. Want laat burnt orange nou net de clubkleur van the university of Texas (UT) Longhorns zijn!

Voetbal is afgedaan.  Saai. Kort, voorspelbaar en weinig vermakelijk.
Football is het helemaal! Spannend, uitdagend, sensationeel, uren kijk plezier en het mooiste: oranje wint ook nog regelmatig na een zinderende wedstrijd!

Nadat ik Peter regelmatig voor de tv had zien zitten (niet heel vaak, want meestal kijkt hij de wedstrijden als de rest van de familie inclusief me een middagdutje ligt te doen) gefocust, “ssstt… even deze actie afwachten…”
Nadat ik het op onze ‘bucket list’ had gezet: moeten we een wedstrijd van gezien hebben in het echie.
Nadat vreindin K. ons uitnodigde om mee te gaan op Thanksgiving.
Ja, toen eindelijk begon het bij mij ook echt te kriebelen.

Ik wilde het een verrassing laten zijn voor Peter, z’n verjaardagscadeau.  Heel wat hoofdbrekens kostte het me. Alle mensen die ik mogelijk ken in Austin vlogen, tuimelend over elkaar door mijn gedachten. Zou er iemand tussen zitten die op Thanksgiving, DE dag die je samen met familie doorbrengt, zo gek zijn om onze kinderen te watchen? Zodat wij de wedstrijd kunnen gaan watchen?
Ja!! Het is gelukt! En ik heb ook nog betaalbare tickets gevonden, vier bij elkaar in de buurt, op het lower level, in de juiste hoek van het veld! (Met dank aan een collega van Peter die erg veel vrienden heeft, zelfs Dean van de Gilmore girls is een vriend van hem. Wat je ook nodig hebt, hij heeft altijd wel connecties.)

Donderdag was het dan zover. Elk onderdeel hebben we beleefd. Van de bus op weg naar het stadion (supporters van beide partijen zitten zowel op de heen als de terugweg gemoedelijk door elkaar heen, het gesprek van de dag natuurlijk de turkey die die middag is verorberd), de tailgate parties om het stadion heen, de enorme openingsceremonie, de wedstrijd zelf en een bezoekje aan het alumni gebouw van de UT, die 70 zalen heeft waar je de wedstrijd kan kijken.
Helaas speelden de Texanen niet zo goed als we van ze gewend zijn (iets te veel pie gegeten?). Maar het was absoluut een geweldige belevenis om alles in het ‘echie’ te zien. Wat ik zelf nog het prettigst vond is dat je niet elke vijf minuten werd afgeleid door een reclameblok. En was het voetbal even niets (of lag het spel stil voor een reclameblok op tv) dan was er voldoende te zien om het veld heen. Van cheerleaders,  tot dansmannetjes en vlagdragers, beide teams die met alle wissels en coaches erbij zo’n 100 man groot zijn (en dat dus aan beide kanten van het veld) en de band van Texas (400 man) en die van de tegenstander (100 man) met al hun instrumenten en pluimhoeden. Je kunt je dan ook wel voorstellen dat het een behoorlijk stadion is aangezien er ook nog ruimte moet zijn voor het spel zelf. En oja, voor 100.000 toeschouwers…

Al met al een echte Amerikaanse belevenis. Of nee, eigenlijk nog meer, een echte Texaanse. Het werd ons weer eens meer dan duidelijk:
Texas is a state of mind. Texas is the obsession, the proper study and the passionate possession of all Texans. Above all, Texas is a nation in every sense of the word. -John Steinbeck
Texas. Daar valt niet mee te spotten!

(we hadden geen fototoestel mee, maar ik wilde je toch een beetje een idee geven, dus was plaatjes gejat van internet van dingen die we gezien hebben. En dan natuurlijk de foto van ons met vriendin K.)