Na een reis van 22 uur* waren we dan eindelijk thuis. Op Detroit hebben we vijf uur mogen wachten op een vlucht van twee en een half uur naar Austin. Boaz heeft die goed benut door heerlijk te slapen en Zarah rende het vliegveld op een neer en had de grootste lol. Ze viel in slaap, letterlijk, drie minuten voor we konden instappen 😉

En nu zijn we dus weer thuis. De kids genieten enorm van spelen met het eigen speelgoed, rond hangen en relaxen en zo maar de tuin in kunnen lopen. Het weer is zo fijn dat we de deur het grootste deel van de dag open kunnen  hebben, zonder dat, zoals Boaz het zegt “de zon naar binnen komt”. Ook wij genieten. Al is het ook wel weer even wennen, voor allemaal, dat Peter weer hele dagen aan het werk is.

De tassen zijn inmiddels uitgepakt. Daarin zaten een hoop souveniers. Drop, hagelslag, mergpijpjes, Hema T-shirtjes, tijdschriften, stroopwafels, Zwitsal en nog wat andere Nederlandse goederen hebben we meegesleept richting Austin. Souveniers van een paar weekjes bezoek aan ‘Holland’.

Naast tastbare souveniers zijn er ook wat andere dingen meegekomen.

Zo is de zin om ons huis wat meer in te richten en te decoreren absoluut aangewakkerd. Een hoofd vol ideeen heb ik mee terug genomen.
Ik betrap me erop als ik in de auto zit dat ik bij het wegrijden of afremmen zoek naar de versnellingspook, ook een overblijfsel van ons bezoek aan Nederland, waar een automaat toch meer luxe dan gewoonte is. Wat hier andersom het geval is.
Of van de week in het park. Waar ik weer ontdekte dat ik nog steeds niets snap van de dress code hier.  Stond ik daar in spijkerbroek en shirtje met zelfs een bijpassende ketting. Fout! Een sportbroek, sportschoenen en een t-shirt van een of ander camp, organisatie of activiteit was beter op z’n plek geweest. Tja, ook daarin zijn er wat verschilen met de Nederlandse cultuur.

Maar Boaz heeft wel de meest bijzondere souvenier mee genomen…
Het is tijdens zo’n reis en verblijf in Nederland natuurlijk afwachten wat het meeste indruk maakt op de kinderen. Na ons vorige bezoek aan Nederland  heeft Boaz het lange tijd gehad over ‘poes op de trap’. Wat dan ging over de poes bij HT. Wat zou het dit keer zijn? Het logeren bij L? De fiets bij opa en oma? Het bezoek aan de kinderboerderij -met tractor!- bij andere opa en oma? Het feest van HT&L? Het vliegtuig? Het bezoek aan Omi? Of de oer-Hollandse ochtend op de markt waar Boaz zijn ogen uitkeek en bij elk geluid dat hij hoorde vroeg ‘wat is dat?’ -een draaiorgel, de kerkklok en de glasbak ;)-.
Maar nee. Niets van dat alles. Zijn souvenier is de eerste herfststorm van dit jaar.
Op dinsdag begon het al. We zaten in de auto en Boaz begon over wind en regen. Hele harde wind en heel veel regen. Maar nee schat, het regent helemaal niet en het waait ook niet echt, een heeeeeel klein beetje maar. Oja, dat was ook zo. En we besteedde er geen aandacht meer aan. Later die dag stond Boaz in de tuin, hij zou gaan fietsen, maar stond driftig, haast paniekerig, om zich heen te gebaren. Alles moest aan de kant. Prima, dan zetten we de tuin tafel en stoelen op het gras, heb je wat meer ruimte. Maar nee, de paniek in z’n ogen bleef. Alles aan de kant! Ergens hoorde ik hem iets zeggen over vallen. Maar ik snapte er niets van. Na wat doorvragen en zelf heel hard linkjes leggen snapte ik het een heel klein beetje. Alles aan de kant, want je weet maar nooit of de bomen gaan omvallen… Aha!
Sindsdien moet ik twintig keer op een dag bevestigen dat bomen inderdaad vastzitten. Dat ze niet omvallen. De gesprekken gaan nu zelfs al richting de uitleg van seizoenen dat er nu wel blaadjes en eikeltjes enzo vanaf kunnen vallen. Dat bomen wortels hebben onder de grond. In de auto moet ik op een rit van tien minuten vijf keer aanhoren: “Die bomen staan allemaal vast.” En gister liepen we een extra stukje in de straat om te laten zien dat die bult ‘boom’ (takken) die op de grond lag niet een omgewaaide boom was, maar stukken boom die de meneer er af had gehaald omdat de boom anders te groot werd. Bij het slapen gaan moest Boaz dat nog wel weer even bevestigd hebben: “Boom niet gevallen. Boom afgeknipt, anders te groot groeien”. Inderdaad schat!

Terwijl ik dit typ is Boaz “met oma aan het bellen” en verteld me dat oma het heeft over “heel hard waaien en boom is omgevallen”.

Lieve mensen, heel erg bedankt voor de fijne tijd. De goede herinneringen, de tijd en aandacht die jullie voor ons hadden. De huizen die voor ons zijn opengesteld en de heerlijke Hollandse koekjes, maaltijden en activiteiten. Maar toch… Nederland. Het is maar een gevaarlijk land, dat grote angsten** oproept in een kind. Misschien moeten we ons er maar even een tijdje verre van houden.

* Voor alle mensen die net alle moed en geld bij elkaar aan het schrapen waren om hier heen te reizen. Het kan sneller dan 22u!
**Hmm, klinkt wat tegenstrijdig met een andere post die ik als draft heb staan over het angst gedreven Amerika…