De klok op de oven vertelt ons dat het 4.30 is. Buiten is het pikdonker. We zitten aan het ontbijt.

Een kwartier geleden deden we een verwoede poging de kinderen nog eens in slaap te krijgen. Ze waren beide wakker geworden en hadden duidelijk behoefte aan eten. Maar tja, daar zitten papa en mama niet op te wachten om 4.15 (ook al zeiden onze magen ook dat het hoog tijd was om wat naar binnen te werken). Dus besloten we beide kids bij ons in bed te nemen, in het donker in het grote bed, dat zou wel werken… toch? Maar al voordat we goed en wel lagen hing Boaz al over mij heen richting Peter en Zarah, want hij moest zijn zusje een kusje geven. Keilief! Maar niet om kwart over vier ‘s ochtends!!!

Al gauw gaven we de hoop op. En dus zitten we hier. Naast jetlag en een enorme bult wasgoed herinnert ook de grote keuze aan beleg bij het ontbijt ons aan ons bezoek aan Nederland. Gekleurde hagelslag, puur hagelslag, appelstroop… Jammie. Smikkelen en smullen. Daarna nog even spelen en een boekje lezen en dan maar weer naar bed. Anders wordt de dag wel erg lang.

Peter besluit dat hij dan maar gelijk beter zijn tijd goed besteed en wat uren in haalt op z’n werk.
Boaz vindt het ook onzin om weer verder te slapen, maar houdt zich nog redelijk rustig. Nijntje in de dierentuin doet wonderen 😉
Zarah en ik nemen het er nog wel even van. Tot het twee uur later toch echt tijd is om op te staan.

Het leven gaat weer beginnen.
En wie weet is er dan weer wat vaker een blog te lezen hier.